وي با بيان اينكه زيارت مخصوص دين اسلام و مذهب تشيع نيست گفت: در تمام اديان و مذاهب جهان، پيروان اين اديان، يك سري معابد، مقابر و اماكن مقدس را زيارت مي‌كنند و اين مشخص مي‌كند كه همه‌ي انسان‌ها يك نياز معنوي مشترك دارند كه بايد به آن پاسخ مناسب داده شود.

وي افزود: نياز به ارتباط با ماورا و عالم قدسي، يك نياز مشترك بين همه‌ي افراد انساني است و زيارت به معناي ديدار توأم با عشق و محبت مي‌تواند پاسخ مناسبي به اين نياز باشد.

عضو هيأت علمي پژوهشگاه حوزه و دانشگاه با اشاره به تحقيقات و بررسي‌هاي خود در اديان و مذاهب مختلف در كشورهاي گوناگون در اين خصوص گفت: در امر زيارت علاوه بر پاسخگويي به نياز و وجود محبت و مودت در ديدار، دو بعد ديگر نيز قابل توجه است كه يكي از آنها شستشوي روح و روان است كه اين هدف نيز در تمام انواع زيارت در اديان مختلف قابل مشاهده است.

وي با بيان يك تعبير شاعرانه گفت: همان‌طور كه بد‌ن‌هايمان را از آلودگي‌ها و پليدي‌ها مي‌شوييم و پاك مي‌كنيم روح و جان خود را نيز در آبشارهاي مقدس كه زيارت نماد آن است تطهير مي‌نماييم.

اين استاد حوزه و دانشگاه چهارمين بعد زيارت را ايجاد احساس همانندي ديدار كننده و ديدار شونده برشمرد و گفت: ما وقتي به كسي ابراز عشق و مودت مي‌كنيم كه عاشق شخصيت و رفتار او باشيم و بخواهيم خود را به سطح او برسانيم يا در جهت همانندسازي با او حركت كنيم كه اين امر در تعالي وجود و روح زائر مؤثر است.

شريفي‌نيا با بيان اينكه نبايد در خصوص آثار زيارت توقعات و انتظارات بي‌ثمر در زائرين ايجاد كرد گفت: زيارت با آنكه تأثير زيادي در شخص زائر مي‌گذارد اما اين تأثير كوتاه مدت است چون خود زيارت يك امر كوتاه مدت است و اگر به تناسب و با فواصل زماني خاص انجام شود نقش مهمي در تهذيب نفس و گرايش‌هاي مثبت رواني دارد اما بايد دانست كه در يك زيارت، تحول اساسي شخصيت ممكن نيست./س