زمانی که برای مراسم تجلیل از این بزرگ مرد کرمانشاهی به بنیاد نخبگان کرمانشاه دعوت شدم حس خوبی داشتم. تجلیل از جراحی که در میان خیلی ازهمکارانش به «پنجه طلا» معروف است.

در دیدار صمیمی این پزشک حاذق کرمانشاهی با مسئولان بنیاد نخبگان، شاهد حضور مردی از دیار زاگرس نشینان بودم که تمام دغدغه او درمانبیماران و بازگرداندن سلامتی همه آنها بود و تنها چیزی که نداشت تکبر بود و ادعا.

معصومی بیمارستان را پس از خانه خدا عبادتگاه دومی می دانست که مژده دهنده حیات مجدد به بیماران است و از زیباییشادی همراهان بیمارانشبیرون درب اتاق عمل سخن می گفت.

معصومی گفت، اصلا دوست ندارد با بیمارانش رابطه پولی داشته باشد، چرا که او این کار را برای رسیدن به هدفی والا و مقدس می داند و معتقد است دنیای مادیات دنیایی است گذرا.

او معتقد است درمان باید تنها دغدغه پزشک و بیمار باشد و پزشک باید به وضعیت اقتصادیبیمارش توجه داشته باشد.

گویی به گونه ای مراسم تجلیل ها ولوح سپاس گرفتن هابرای این پزشک حاذق کرمانشاهی آرزو نیست و او آرزوهای دیرین کوچکی داشته که امروز دیگر بر آوردنش غیر ممکن است.

معصومی از تلاش ها و سختی کشیدن های دوران مدرسه اش گفت کهکوشش می کرده تا شاگرد اول شود و پدرش آن لحظه در مدرسه اش حضور یابد و او را به عنوان شاگرد اول مدرسه ببیند و هرگز این اتفاق رخ نداده است.

معصومی خود را نخبه نمی داند و معتقد است این واژه، واژه بزرگی است که بر دوش آدمی سنگینی می کند و مسئولیت های زیادی به همراه دارد.

وی که دوره های پزشکی عمومی وتخصصی جراحی را در تبریز گذرانده، در سال های جنگ تحمیلی به مدت پنج سال مسئولیت دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاهرا برعهده داشت.