باشگاه خبرنگاران - خواجه شمس الدين محمد بن بها الدين حافظ شيرازي شاعر بزرگ سده هشتم كه از مهمترين تاثيرگذاران بر شاعران پس از خود شناخته شده، آنچنان در فحواي تذكره‌هاي به دست آمده به افسانه تبديل شده كه هنوز اطلاعات چنداني از خانواده و اجداد وي در دست نيست، به گونه‌اي كه حتي در اشعار او نيز اشارات اندكي از زندگي شخصي و خصوصي وي يافت مي‌شود.
چيره دست‌ترين غزل سراي پارسي كه در نوجواني قرآن را با چهارده روايت از بركرده در دوران شاه شيخ ابواسحاق به دربار راه پيدا كرده و شاعري پيشه اصلي او نبوده است.
درباره سال دقيق تولد حافظ بين مورخان و حافظ شناسان اختلاف نظر وجود دارد اما بطور مسلم ولادت او در اوايل قرن هشتم هجري واقع شده است.
لازم به ذكر است كه حافظ پس از سرايش اشعاري در قالب‌هاي غزل و رباعي با واژه‌هاي كليدي چون رند، صوفي، مي در سال 792 هجري قمري در شيراز جان به جان آفرين تسليم كرده و در حافظيه شيراز روي در نقاب خاك كشيد.
در روايات آمده كه هنگامي كه قصد دفن حافظ را داشتند، عده‌اي از متعصبان با استناد به اشعار حافظ درباره ميگساري با دفن وي به شيوه مسلمانان مخالف بودند ودر مقابل عده ديگر وي را فردي مسلمان و معتقد مي‌دانستند، قرار شد كه از ديوان حافظ فالي بگيرند و اين بيت آمد:
قدم دريغ مدار از جنازه حافظ/ كه گرچه غرق گناه است،‌مي‌رود به بهشت./م