به گزارش خبرنگار ورزشی باشگاه خبرنگاران حاضر در محل آرامش ساختگی و سکوت ظاهری بانوان کاراته کا خبر از  دل پر درد آنها می دهد، همه به ظاهر آرامند ولی وقتی به رفتار و پچ پچ های پنهانشان نگاه می کنيد می فهمید فضا آنطور هم که می گویند رضایت بخش نیست.

 به سراغ داوران می روم،  همانهایی که مدتهاست با عشق پا به سالن مسابقات می گذارند و شبانگاه خسته از قضاوت راه خانه شان را پیش می گیرند ولی دریغ از اجرتی که دست مزد قضاوتشان شود و خستگی را از تنشان برهاند.

 خودشان معتقدند  از ابتدای سال که مسابقات انتخابی تیم ملی برگزار شد و تاکنون دور برگشت سوپر لیگ و لیگ برتر کاراته بانوان است  هنوز  یک ریال بابت داوری به آنها داده نشده است.

می گویند آقایان  را برای داوری  و قضاوت به مسابقات متفاوت برون مرزی اعزام می کنند ولی بانوان را برای قضاوت  به هیچ رقابتی در خارج از کشور دعوت نمی کنند، پس ما کجا باید داوری فراتر از آسیا را آموزش ببینیم فقط در کلام این را می گویند و و پای اجرا می رسد حرفشان را فراموش می کنند.

جالب این است که فدراسیون به هزینه خودش داوران را به مسابقات برون مرزی می برد اما بانوان داور را نمی برند هیچ، حق و حقوقشان را هم نمی پردازند.

دردمان را  به که بگوییم؟

این همان شرایط یکسانی است که آقایان و بانوان در کاراته دارند؟

 این شعاری است که بارها شنیده شد اما هیچگاه عملی نشده است چیزی که  توجه هر کسی که اندکی به کاراته و نحوه داوری آن آگاه باشد را جلب می کرد این بود که وجود شورای داوری برای داوری مفید نبوده و در برخی مواقع مضراتی هم داشته است. تصورش مانند این است که یک بچه سه مادر د اشته باشد حالا ببینید چه پیش می آید؟

 اگر به جای شورای داوری، یک نفر مسئول ارشد داوری در رقابت ها حضور داشت هر کسی آنطور که دلش می خواست رفتار نمی کرد.

اگر مسئول کمیته داوران در مسابقات حضور داشت اینهمه شکایت های جور و واجور از سوی مربیان و قضاوت های مغرضانه از سوی داوران دیده نمی شد به طور کلی باید گفت ، فضا،  فضای قشنگی نیست مسئله دیگری  که انسان را آزار می داد،  فضای کثیف سرویسهای بهداشتی  کبکانیان بوده که مسئولیتش  را هیچکس بر عهده نمی گرفت.

مسئول لیگ بانوان می گفت: به من ربطی ندارد،‌ مسئول لیگ فدراسیون هم جور دیگری از پاسخ سرباز می زد خلاصه اینکه  دنیایی است این کاراته بانوان!/آق