به گزارش بولتن نیوز به نقل از سایت strategypage، این کشتی هنوز باید با استفاده از سلاح ها، تجهیزات الکترونیک و لوازم دیگر تجهیز شود که گویا قرار است این کار ظرف یک یا دو سال آینده انجام شود. اما ایرانی ها نمی توانند تا تکمیل این کشتی و اعلام عظمت و ویژگی های آن صبر کنند و این اطلاعیه ها برای تشویق و خوشحال کردن مردم منتشر می شود.

سینا-7 یک ناوچه‌ی جنگی 2،000 تا2،500 تنی و مسلح به یک قبضه تفنگ 76mm، چند موشک و هلیکوپتر است. این مدل اساسا نوع پیشرفته‌ی مدل قبلی یعنی رزمناو جماران است. تاکنون دو فروند از این مدل بکار گرفته شده است. پیش از اینکه سینا-7 ساخته شود ، مدل جماران بزرگ‌ترین کشتی شناور سطحی ساخت ایران بود.

یکی از کشتی های مدل جماران به دریای خزر، و دیگری به اقیانوس هند اختصاص یافته است. پنج سال پیش وقتی برای اولین بار خبر ساخت کشتی های جنگی جماران را اعلام می کردند آنها را به عنوان "ناوشکن" معرفی کردند.

این کشتی در واقع، یک ناوچه‌ی جنگی به 1400 تنی است که 140خدمه دارد و با ضد هوایی مجهز شده است. (یک توپ ضد هوائی40mm، دو توپ 20mmو چهار موشک کوچک، شش اژدر ضد زیردریایی و ضد کشتی و چهار موشک( C-802.

نیروی دریایی ایران اظهار داشته که مدل سینا-7 نسبت به جماران از ساختار بهتر و پیشرفته تری برخوردار است.

نیروی دریایی ایران قطعا می تواند از بعضی کشتی های جنگی جدید استفاده کند. در حال حاضر، موجودی کشتی های جنگی شناور سطحی که این کشور در اختیار دارد، شامل سه فروند ناوچه (1540 تنی) ساخت بریتانیا، دو رزمناو (1،100 تنی) ساخت امریکاست. حدود پنجاه شناوک گَشتی کوچک‌تر هم وجود دارد که ده فروند از آنها مسلح به موشک های ضد کشتی چینی است.

چند ده کشتی جنگی ضد مین، کشتی های آبی- خاکی و پشتیبانی هم وجود دارد. سه کشتی قدرتمند موجود در این ناوگان شامل سه فروند زیردریایی روسی از نوع"کیلو"هستند. حدود پنجاه زیردریایی کوچک هم وجود دارد که بسیاری از آنها در ایران ساخته شده است.

ایران شرکت های کشتی سازی تجاری در اختیار دارد که کشتی های بازرگانی و بزرگ‌تر از ناوشکن تولید می کنند. بنا بر این، همواره باورعمومی بر این بوده که ایران می تواند چیزی بسازد که شبیه یک ناوشکن باشد.

کشتی های مدل جماران دارای موشک های ضد کشتیC802چینی است، اما تهیه و نصب بسیاری از تجهیزات الکترونیک نظامی و ضروری دیگر در داخل یک کشتی دریا پیما، به مراتب دشوارتر است. ایران با استفاده از تجهیزات تجاری با این مشکل مقابله و آن را برطرف کرده است. این کار برای یک ناو جنگی چندان مناسب نیست، اما امکان عملیات در آب‌های آزاد را میسر می سازد.

ایران تلاش می کند تا قدرت دریایی رو به رشد (به آرامی) خود را در پهنه‌ی همه سواحل خود (دریای خزر، خلیج فارس و اقیانوس هند) گسترش دهد. بنابراین، طی چهار سال گذشته، تنها یکی دو فروند از کشتی های جنگی شناورسطحی خود را برای همکاری با گشت بین المللی مبارزه با دزدان دریایی سومالی اعزام کرده است.

از دهه‌ی 1970 تاکنون، این اولین بار است که نیروی دریایی ایران عملیات پایداری را در خارج از آب های ساحلی خود به اجرا گذارده است.

ایران که به خاطر این همکاری ها تشویق شده، اعلام کرده است که قصد دارد تعداد بیشتری از کشتی های جنگی خود را به مناطق دوردست بفرستد، تا به جهانیان نشان دهد که ایران دارای چنان نیروی دریایی قدرتمندی است که می تواند به چنین اهدافی در دوردست ها برسد.

ایرانیان به لحاظ فنی و برغم مشکلات، می توانند به کار خود ادامه دهند و تاب بیاورند. و این امر عمدتا به دلیل آن است که طی دهه گذشته، ایران سرگرم ساخت بعضی کشتی های جنگی بزرگ‌تر بوده است. البته نه چندان بزرگ، اما به قدرکفایت بزرگ که بتواند سرتاسر اقیانوس هند را بپیماید. به عنوان مثال، همین دو سال پیش، نیروی دریایی ایران، اولین ناوشکن ساخت داخل خود، یعنی مدل جماران را به دریا فرستاد.

این کشور امیدوار است ظرف مدت دو سال، کشتی بزرگتر سینا-7 به آب بیاندازد. اما هر دوی این کشتی ها شتابزده و بی هیچ تجربه ای از ساخت کشتی های جنگی شناورسطحی ساخته شده اند. این بدان معناست که اشتباهات بسیاری در راه خواهد بود. علاوه بر این، ایران نمی تواند سلاح های مدرن تهیه کند و بناچار باید این کشتی ها را با هر آنچه که در توان دارد، تجهیز کند.