با کمک‌های ایران به سوریه و لبنان چه کارهایی می‌شد در ایران کرد؟!
چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است؟
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران ، می‌شد سطح علمی ایران را مثل قطر و کویت و سعودی آنقدر بالا برد تا ظرف ۹ سال ۱۰۰۰درصد رشد علمی پیدا کنیم یا مثل قرقیزستان قاهر۳۱۳ بسازیم یا مثل مصر و مالزی موجود زنده به فضا بفرستیم؟!
می‌شد مثل کشورهای گوگولی مگولی پایین خلیج فارس با جذب بهترین‌های دنیا توی المپیک اول باشیم.
می‌شد به لحاظ فرهنگی آنقدر رشد کنیم تا مثل اروپای غربی ۲۵ درصد موالیدمان بی‌پدر صاحب شناشنامه باشند یا از هر ۵ دخترمجردمان ۴ تایش باکره نباشد.
می‌شد چندین و چند دیسکو زد تا رفقای وطن فروشمان عربی رقصیدن جلوی سعودی‌ها و عبری رقصیدن جلوی اسرائیلی‌ها را خوب یاد بگیرند.
می‌شد روز ولن تاین به همه‌ی کاکل زری‌ها وام بلاعوض داد تا برای دوست دخترهای شان ادکلن ریچ گرل بخرند.
و مگر کویت و قطر و عربستان سعودی بخاطر اینکه چراغ‌هایشان را در خانه نگه داشته‌اند و به مسجد نفرستاده‌اند الان سرآمد علم و تکنولژی عالم نیستند؟!
سال پیش شهید حسن شاطری با حسرت برایمان می‌گفت که کشورهایی مثل کویت و قطر و سعودی، صد برابر ایران در لبنان هزینه می‌کنند و من با چشم خودم بزرگراه‌های عظیمی را دیدم که شرق و غرب لبنان را به هم متصل می‌کرد و این‌سو و آن‌سوی آن پرچم دولت کریمه‌ی کویت و قطر برافراشته بود.
خرج می‌کردند تا نکند کازینوهای فرزندان رشیدشان در سواحل مدیترانه، کاربری‌اش عوض شود یا ویلاهای عیاشی‌شان در تابستان‌های بقاع خاک بخورد.
آن‌وقت امثال حسن شاطری‌ها با خون دل دنبال تیمار کردن یتمان مسلمان در خاک و خل‌های جنوب لبنان بودند تا عده ای وطن فروشش سرزنش کنند که چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است!
نمی‌دانم اولین بار کدام ابلهی ضرب المثل مبتذل "چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است" را برای اقدامات استراتژیک ایران در منطقه به کار برد.
فقط همین‌قدر معلوم است که وطن فروش‌ها سالهاست استدلالی قویتر از این ابتذال فکری پیدا نکرده‌اند.
نمی‌فهمم مگر می شود یک ایرانی اینقدر بی‌غیرت باشد!
می‌شد مثل کشورهای گوگولی مگولی پایین خلیج فارس با جذب بهترین‌های دنیا توی المپیک اول باشیم.
می‌شد به لحاظ فرهنگی آنقدر رشد کنیم تا مثل اروپای غربی ۲۵ درصد موالیدمان بی‌پدر صاحب شناشنامه باشند یا از هر ۵ دخترمجردمان ۴ تایش باکره نباشد.
می‌شد چندین و چند دیسکو زد تا رفقای وطن فروشمان عربی رقصیدن جلوی سعودی‌ها و عبری رقصیدن جلوی اسرائیلی‌ها را خوب یاد بگیرند.
می‌شد روز ولن تاین به همه‌ی کاکل زری‌ها وام بلاعوض داد تا برای دوست دخترهای شان ادکلن ریچ گرل بخرند.
و مگر کویت و قطر و عربستان سعودی بخاطر اینکه چراغ‌هایشان را در خانه نگه داشته‌اند و به مسجد نفرستاده‌اند الان سرآمد علم و تکنولژی عالم نیستند؟!
سال پیش شهید حسن شاطری با حسرت برایمان می‌گفت که کشورهایی مثل کویت و قطر و سعودی، صد برابر ایران در لبنان هزینه می‌کنند و من با چشم خودم بزرگراه‌های عظیمی را دیدم که شرق و غرب لبنان را به هم متصل می‌کرد و این‌سو و آن‌سوی آن پرچم دولت کریمه‌ی کویت و قطر برافراشته بود.
خرج می‌کردند تا نکند کازینوهای فرزندان رشیدشان در سواحل مدیترانه، کاربری‌اش عوض شود یا ویلاهای عیاشی‌شان در تابستان‌های بقاع خاک بخورد.
آن‌وقت امثال حسن شاطری‌ها با خون دل دنبال تیمار کردن یتمان مسلمان در خاک و خل‌های جنوب لبنان بودند تا عده ای وطن فروشش سرزنش کنند که چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است!
نمی‌دانم اولین بار کدام ابلهی ضرب المثل مبتذل "چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است" را برای اقدامات استراتژیک ایران در منطقه به کار برد.
فقط همین‌قدر معلوم است که وطن فروش‌ها سالهاست استدلالی قویتر از این ابتذال فکری پیدا نکرده‌اند.
نمی‌فهمم مگر می شود یک ایرانی اینقدر بی‌غیرت باشد!
