با آغاز جنگ جهانی اول، سایه سیاه استعمار بار دیگر در منطقه خاورمیانه دیده شد. با فتنه انگیزی و اختلاف افکنی‌های انگلیس و حضور مستقیم واحد‌های اطلاعاتی و نظامی در منطقه، امپراطوری عثمانی از هم پاشید و مناطق مختلف آن به کشور‌های کوچک‌تر بین استعمارگران اروپایی تقسیم شدند. 

این مناطق تا سال‌های سال بعد جنگ جهانی دوم تحت اشغال استعمارگران قرار داشتند و در طول جنگ جهانی دوم هم پایگاه‌های پرتعداد ارتش انگلیس در خاک این کشور‌ها به مرکز آموزش و پشتیبانی از خطوط جنگ تبدیل شده بود. در واقع ارتش انگستان با کنترل منطقه خاورمیانه تلاش میکرد مانع شکل گیری یک اتحاد ذیل اشتراکات منطقه شود و سیاست گذاری امنیتی و نظامی انگلیس حول اخلتلاف افکنی در قالب شکل دهی به جریانات پان عربی به منظور جایگزینی افتراق قومی با اتحاد مذهبی بود.

پس از پایان جنگ جهانی دوم، سیاست استقرار نیرو برای کنترل این مناطق به سیاست دولت‌های مستقل تبدیل شد. ایده جدید در واقع همان نتیجه را با هزینه‌های به مراتب پایین‌تر میداد. دولت‌های به ظاهر مستقل که سیاست‌های انگلستان را پیش میبردند، اما فتنه انگیزی انگلیسی‌ها محدود به افتراق بین بومیان نبود و برنامه‌های شیطانی دیگری را برای سرزمین فلسطین در نظر داشت.

شکل گیری دولت اشغالگر و ارتش اسراییل
دوم نوامبر سال ۱۹۱۷، آرتور جیمز بالفور، وزیر امور خارجه انگلستان اقدام به صدور بیانیه‌ای موسوم به بالفور راجع به اقدام دولت انگلستان برای سامان دادن به یهودیان و انتقال آنها به کشور فلسطین تحت اشغال بریتانیا صحبت کرد.

اصولا ایده تشکیل یک دولت یهودی در سرزمین فلسطین توسط تئودور هرتسل، نویسنده و فعال سیاسی یهودی در کتابش موسوم به دولت یهود ارائه شد و پس از آن اندیشه صهیونیسم بنیان گذاری شد. بسیاری از اندیشمندان هسته اولیه ایجاد یک دولت مدرن با توجه به آموزه‌های یهودی (سفر خروج) را نظریه دولت یهود وی میدانند.

پس از اعمال قدرت انگلستان و درگیری طولانی و با سیاست‌های کثیف و استعمارگرایانه و البته قتل و خونریزی، بنیان یک دولت یهودی را در بخشی از فلسطین گذاشتند و بخشی از یهودیان صهیونیست را به این منطقه کوچاندند. مهمان‌های ناخوانده‌ای که اهداف شومی در سر داشتند. در ۱۴ می‌سال ۱۹۴۸ منشور استقلال اسراییل توسط اشغالگران نوشته شد و اسراییل اعلام موجودیت کرد و انگلیسی‌ها بخش کوچکی از مناطق تحت اشغال را اسراییل نامیدند و بالتبع آن فلسطین از قیمومیت انگلیسی‌ها خارج شد.

 تشکیل اسراییل مطلوب مردم فلسطین نبود. هر چند انگلستان نیرو‌های خود را از فلسطین خارج کرد ولی بخش اعظمی از تسلیحات و پادگان‌های نظامی در اختیار صهیونیست‌ها قرار گرفت. در واقع، انگلیسی‌ها پایگاه‌های نظامی را ترک نکردند بلکه آن را در اختیار صهیونیست‌ها قرار دادند تا به واسطه آن زیرساخت‌ها بتوانند خاک بیشتری از فلسطین را غصب کنند. پایگاه‌هایی که البته بعدا با کمک فرانسوی‌ها و آمریکایی‌ها بار‌ها مورد تقویت و تسلیح قرار گرفتند تا ماشین کشتار صهیونیست‌ها بدون نگرانی حملات بیشتری را به غیرنظامیان انجام دهد. البته بعد از شکل گیری رسمی رژیم اشغالگر، آمریکایی‌ها کمک‌های بسیاری برای تاسیس پایگاه‌های جدید انجام دادند و مراکز استقرار تسلیحات کشتار جمعی مانند نواتیم ساخته شده آمریکایی‌ها هستند.

امروزه نیروی هوایی، بازوی بلند رژیم برای عملیات‌های نظامی در منطقه محسوب می‌شود. به دلیل وسعت کم اراضی اشغالی، دکترین امنیتی اسراییل حول نابودی تهدید در خارج از مرز‌های اسراییل است و در سطح نظامی، نیروی هوایی این وظیفه را بر عهده دارد. با نگاهی به درگیری‌های نظامی اسراییل از زمان شکل گیری، در می‌یابیم که نیروی هوایی رکن ثابت شاکله نظامی رژیم است و ارزش استراتژیک دارد. به دلیل در مرکز بودن پایگاه‌های هوایی رژیم در نقض حاکمیت ملی تمامی کشور‌های منطقه، امروزه پایگاه‌های هوایی رژیم هدف مشروع تمامی گروه‌های محور مقاومت محسوب می‌شود.

 پایگاه‌های هوایی رژیم صهیونیستی
نیروی هوایی اسراییل از ۱۰ تا ۱۴ پایگاه هوایی بهره میبرد که ادوات این نیرو در این پایگاه‌ها مستقر هستند. دلیل قطعی نبودن آمار نبود گزارش فعالیت از یکسری پایگاه‌ها است که احتمالا به دلیل ضعف در پدافند غیر عامل از حالت عملیاتی خارج شدند و پایگاه رزرو هستند. همچنین فرودگاه‌های غیر نظامی هم در شرایط جنگی تحت امر ارتش هستند.

پایگاه هوایی عین شمر: این پایگاه میراث انگلیسی‌ها است و در دوران اشغال فلسطین از آن بهره میبردند. در زمان استعمار بزرگ‌ترین پایگاه هوایی انگلیس بود. هم اکنون دپوی پهپاد‌های رژیم محسوب می‌شود و در کنار پهپاد مرکز استقرار پدافند پیکان است. این پایگاه از مرز لبنان و فلسطین ۷۲ تا ۷۳ کیلومتر فاصله دارد و چندین بار مورد حمله حزب الله قرار گرفته است.

عین شمر

پایگاه هوایی تل نوف: در جنوب شرقی تل اویو قرار دارد و مانند پایگاه شمر میراث انگلیسی‌ها است. این پایگاه در زمان سلطه انگلیس، عاقر نام داشت که نامش اقتباس شده از روستایی در فلسطین بود. انگلیسی‌ها از این پایگاه استفاده بسیاری انجام دادند.

امروزه این پایگاه محل استقرار اسکادران‌های ۱۱۳ و ۱۰۶ جنگنده‌های F ۱۵ C و F ۱۵ D میباشد. تعداد نامشخصی پهپاد هم در این پایگاه مستقر است. همچنین برآورد‌ها حاکی از استقرار بمب‌های اتمی و تسلیحات کشتار جمعی رژیم در این پایگاه است. در جریان عملیات وعده صادق ۲ مورد حمله موشک‌های ایرانی قرار گرفت و برای مدتی از حالت عملیاتی خارج شد.

پایگاه هوایی (موشکی) اسدوت میچا
این پایگاه در نزدیکی تل نوف واقع است و محل دپو و استقرار موشک‌های سرجنگی هسته‌ای سری جریکا می‌باشد. این پایگاه بعد عملیات طوفان الاقصی مورد حمله راکتی حماس از نوار غزه قرار گرفت. در کنار استقرار این پایگاه مرکز توسعه موشکی رژیم هم محسوب می‌شود و برای رژیم دارای اهمیت استراتژیک است.

پایگاه هوایی رامون: این پایگاه در جنوب اسراییل و مشرف به مرز مصر است. رامون با کمک و پشتیبانی آمریکا ساخته شده است و محل استقرار اسکادران‌های ۱۱۹، ۲۵۳ و ۲۰۱ جنگنده‌های F ۱۶ I ملقب به سوفا می‌باشند. این پایگاه در جریان عملیات وعده صادق ۱ مورد هدف موشک‌های ایرانی قرار گرفت.

پایگاه هوایی پالماخیم: این پایگاه در جنوب تل آویو قرار دارد و با کمک آمریکایی‌ها ساخته شد. در این پایگاه پهپاد‌های سری هرمس و سامانه پدافندی پیکان ۲ مستقر است. همچنین تعدادی جنگنده اف ۳۵ هم در این پایگاه مستقر هستند. این پایگاه محور حملات هوایی علیه نوار غزه است.

پایگاه اوودا: پایگاه آموزشی نیروی هوایی رژیم که میزبان اسکادران ۱۱۵ جنگنده‌های F ۱۶ C و F ۱۶ D است. این پایگاه هرساله محل برگزاری رزمایش پرچم آبی بین رژیم و متحدانش برای دفاع از اسراییل است.

پایگاه نواتیم: نواتیم با سرمایه گذاری آمریکا ساخته شده است و پایگاه اصلی نیروی هوایی رژیم است. در این پایگاه آواکس‌ها و سوخترسان‌ها مستقر هستند و نواتیم پایگاه اصلی اف ۳۵‌های رژیم است و اسکادران‌های ۱۱۶، ۱۱۷ و ۱۴۰ لایتینگ (اف ۳۵) در این پایگاه مستقر است. در کنار اف ۳۵‌ها تعدادی جنگنده F ۱۶ C و F ۱۶ D هم در نواتیم مستقر است. همچنین نواتیم رسماً محل دپوی بمب‌های اتم رژیم است و اجازه سرکشی به هیچ نهاد بین المللی نظیر آژانس بین المللی انرژی اتمی داده نشده است. نواتیم تا حالا دو بار مورد حمله موشکی ایران قرار گرفته است و ادوات مستقر از جمله جنگنده‌های اف ۳۵ متحمل خسارت و یا انهدام کامل شده اند.

 برخورد موشک‌ها به نواتیم، بیش از ۳۰ نقطه برخورد مشهود است

پایگاه لود: ساخته انگلیسی‌ها در عصر اشغال است و سال ۱۹۳۴ ساخته شده است. امروزه گزارش عملیاتی از آن وجود ندارد و احتمالا رزرو شرایط جنگی است؛ پایگاه لود که پایگاه ذخیره است و جنگنده‌ای در آن مستقر نیست.

پایگاه هوایی هاتزر: مانند اکثر پایگاه‌های هوایی رژیم میراث دوران اشغال انگلیس است و به دلیل ضعف‌های زیرساختی و موقعیت نامناسب جغرافیایی چندین بار از حالت عملیاتی خارج شده است (آبگرفتگی) وبه همین دلیل فعلا فقط محل استقرار پدافندی است و پس از ۲۰۲۰ گزارشی از فعالیت باند‌های پروازی در دست نیست.

 اف ۱۶ سی نیروی هوایی اسراییل که در پایگاه باراک در آبگرفتگی قرار گرفت

پایگاه سدوم: میراث انگلیس است و امروزه غیر عملیاتی (رزرو) است.

پایگاه رامات دیوید: این پایگاه در شمال اسراییل قرار دارد و محل آموزش سربازان انگلیسی در دوران اشغال و جنگ جهانی دوم بوده است. امروزه از پرکارترین پایگاه‌ها است و محل استقرار اسکادران ۱۰۱ جنگنده‌های F ۱۶ C و اسکادران‌های ۱۰۵ و ۱۰۹ جنگنده‌های F ۱۶ D می‌باشد. تعدادی پهپاد و بالگرد هم در این پایگاه مستقر است. این پایگاه مجهز به یکسری تاسیسات زیرزمینی برای حفظ جنگنده‌ها در مقابل حملات موشکی و بمباران است. با توجه به موقعیت جغرافیایی و نزدیکی به مرز‌های شمالی اسرائیل، این پایگاه نقش اساسی در عملیات‌های نظارتی، دفاعی و هجومی نیروی هوایی اسرائیل دارد. همچنین، به دلیل نزدیکی به دریای مدیترانه، این پایگاه به انجام مأموریت‌های هوایی در آب‌های بین‌المللی نیز استفاده می‌شود. رامات دیوید بار‌ها توسط موشک‌های حزب الله مورد حمله قرار گرفته است.

پایگاه هاتزریم: این پایگاه هم نقش مهمی در ساختار رزم رژیم ایفا میکند و در جنوب سرزمین‌های اشغالی واقع است. در سال ۱۹۶۰ با سرمایه گذاری آمریکایی‌ها ساخته شد و در آن دپوی موشک‌ها و تسلیحات اتمی رژیم مستقر است. اسکادران‌های ۶۹ جنگنده‌های F ۱۵ I و ۱۰۷ جنگنده‌های F ۱۶ I در این پایگاه مستقر هستند. همچنین این پایگاه در آموزش دانشجویان خلبانی هم ایفای نقش میکند. در جریان وعده صادق ۲ تعدادی موشک به این پایگاه هم اصابت کرد.

از سال ۱۹۴۸ که انگلیسی‌ها صهیونیست‌ها را در قسمتی از فلسطین اشغالی ساکن کردند، هسته جنگ و غده سرطانی منطقه بنیان گذاری شد. هر چند امروزه آمریکا به عنوان بزرگ‌ترین حامی رژیم شمرده می‌شود، اما رد پای خونین روباه از خرابه‌های بمباران‌های رژیم مشهود است. خانه و پایگاه جنگنده‌هایی که کودکان غزه را بمباران میکنند عموماً ساخت عصر استعمار انگلیس است؛ در کنار برخی اظهار نظر‌های مقامات انگلیسی راجع به لزوم پایان جنگ به واسطه راه حل سیاسی و اتهام جنگ افروزی زدن به ایران و محور مقاومت، بد نیست انگشت ننگ بنیان گذاری این غده سرطانی را به سمت باکینگهام بچرخانند. به واسطه حمله رسمی اسراییل به کشور‌های مقاومت و حق پاسخ متقابل، تمامی پایگاه‌های این نیرو زیر آتش مقاومت قرار میگیرند. پایگاه‌های هوایی اسراییل با تکنولوژی‌های روز مهندسی مقاوم سازی شده اند و بروز‌ترین جنگنده‌های آمریکایی در آنها مستقر هستند. امید است این پایگاه‌های غصبی انگلیسی‌ها که به ارث صهیونیسم رسیدند روزی به صاحبان حقیقی خود، یعنی مردم فلسطین برگردند.

منبع: خبرگزاری دانشجو