به گزارش خبرنگار سیاست خارجی باشگاه خبرنگاران موافقت‌نامه یالتا، موافقت‌نامه اجرایی مربوط به جنگ جهانی دوم بوده که در آن فرانکلین دی روزولت رئیس‌جمهوری آمریکا، وینستون چرچیل نخست‌وزیر انگلیس و ژوزف استالين رهبر اتحاد جماهیر شوروی در آن نقش‌آفرینی کردند.

در این کنفرانس که در سال 1945 در یالتا واقع در کریمه روسیه برگزار شد سران سه قدرت بزرگ آن روزگار، پیشنهاداتی را برای توافق درباره اشغال آلمان، آینده اروپای شرقی و هم‌چنین پیشنهاد استراتژی مشترکی برای شکست ژاپن و مسائل مرتبط با سازمان ملل متحد را به امضا رساندند.

تصمیم‌های مهم این کنفرانس درباره جنگ عبارت بود از اینکه تسلیم آلمان باید بی‌قید و شرط باشد؛ جنایتکاران جنگی آلمان باید به سرعت به محاکمه کشیده شوند؛ غرامات جنگ باید جبرا مطالبه شود؛ کشورهای آزاد شده اروپای شرقی باید از انتخابات آزاد دموکراتیک برخوردار شوند؛ مرزهای لهستان و روسیه باید به زیان آلمان، تا رودخانه‌های ادر و نایسه، به سمت غرب منتقل شوند و در نهایت اتحاد شوروی طی سه ماه پس از خاتمه جنگ اروپا، به جنگ علیه ژاپن ملحق خواهد شد.

اما همان‌طور که در ابتدای این گزارش گفته شد در موافقت‌نامه یالتا تصمیم‌هایی مرتبط با ساز و کار سازمان ملل که در آن روزگار در حال تاسیس بود گرفته شد که عبارتند از اینکه عضویت در این سازمان جدید جهانی برای تمام کشورهایی که تا یکم مارس 1945 به قدرت‌های محور اعلام جنگ کرده باشند، آزاد خواهد بود؛ اتحاد شوروی به جای 16 عضوی که استالین درخواست کرده بود فقط سه عضو شامل اتحاد شوروی، اوکراین و بلاروس در سازمان ملل متحد خواهد داشت، یک نظام سرپرستی برای جایگزینی موافقت‌نامه قیمومیت جامعه ملل تاسیس خواهد شد و در نهایت حق وتو در شورای امنیت در خصوص تصمیمات ناظر بر رویه‌ها اعمال نخواهد شد و هم‌چنین از سوی یکی از طرف‌های یک مناقشه، برای جلوگیری از رسیدگی به آن مناقشه، نمي‌توان استفاده كرد.

باید گفت موافقت‌نامه یالتا به تجدید آرایش در ساختار قدرت و حوزه‌های نفوذ در اروپای شرقی و آسیا یاری رساند چرا که در پایان جنگ جهانی دوم هیچ معاهده عمومی برای صلح به امضا نرسید و موافقت‌نامه مذکور به ابزاری اصلی برای هماهنگ‌سازی سیاست‌های قوای پیروز متفقین در قبال کشورهای مغلوب محور بود.