پیلینگ شیمیایی بیشتر روی پوست صورت، پشت شانه ها، بالای سینه، دست ها و گردن انجام می شود. متخصصان پوست ومو، چند هدف اصلی را برای انجام این روش لایه برداری عنوان کرده اند.

کاهش خط و چین چروک های اطراف چشم ها و دهان

درمان تقریبی چین وچروک های ناشی از تابش نور آفتاب روی صورت و پیری

بهبود نسبی جوشگاه های متوسط و کم عمق

درمان انواع خاصی از آکنه های پوستی

کاهش میزان لکه های پوستی ناشی از افزایش سن، لکه های بارداری و لکه هایی که در اثر مصرف قرص های ضد بارداری ایجاد شده اند.

بهبود شکل ظاهری پوست

بسیاری از افرادی که تجربه پیلینگ شیمیایی داشتند از بهبود ظاهری پوست خود که در اثر تابش نور آفتاب دچار لکه ها یا چین وچروک های نامناسبی شده بود، ابراز رضایت کردند. بد نیست بدانید پوست تمام افراد پس از انجام پیلینگ شیمیایی، بسیار حساس تر و البته نازک تر از قبل می شود.

به همین دلیل استفاده از ضدآفتاب مناسب و پرهیز از تماس مستقیم پوست با نورمستقیم آفتاب بعد از انجام پیلینگ شیمیایی ضروری است. ضدآفتاب هایی که پس از پیلینگ شیمیایی استفاده می شوند، باید قدرت محافظت از پوست در برابر اشعه فرابنفش (UVA و UVB) خورشید را داشته باشند. دقت کنید معمولا روی برچسب چنین ضدآفتاب هایی عبارت «broad spectrum» درج شده است که به معنای پوشاننده انواع طیف ها است.

به طور کلی، افرادی با پوست و موی روشن، گزینه های مناسب تری برای انجام پیلینگ شیمیایی هستند. البته افرادی با پوست تیره هم می توانند پیلینگ شیمیایی انجام دهند اما نتیجه مطلوب به نوع مشکلی که دارند، بستگی دارد بنابراین این گروه از افراد باید پیش از هر تصمیمی، با پزشک خود مشورت کنند و درصد موفقیت کار را از او بپرسند تا مجبور به صرف هزینه های اضافی نشوند. ضمن اینکه ممکن است ناهمگونی رنگ پوست هم برای چنین افرادی اتفاق بیفتد.

یعنی مثلا به دلیل انجام دادن پیلینگ شیمیایی در اطراف چشم ها و دهان، با روشن تر شدن پوست این قسمت ها نسبت به سایر قسمت های پوست صورتشان روبرو شوند. ناگفته نماند که پیلینگ شیمیایی، راه مناسبی برای درمان افتادگی پوست، رفع برآمدگی ها، اسکارهای شدید پوستی و چین وچروک های عمیق هم محسوب نمی شود. استفاده از روش های دیگری مانند لیفتینگ پوست، لیزردرمانی و کمک گرفتن از پرکننده ها بیشتر مناسب چنین افرادی است.

انجام پیلینگ شیمیایی برای بیماران مبتلا به ناراحتی های تیرویید، قند و بیماری های آلرژیک مانند آسم، کهیر و اگزمای سرشتی نامناسب و مستلزم رعایت مراقبت های خاصی است. همچنین در مورد بیمارانی که به نور خورشید حساسیت دارند، باید بیش از دیگران مراقبت صورت گیرد. آنهایی که به خاطر درمان جوش، تحت معالجه با آکوتان هستند، نباید همزمان پیلینگ شوند،

زیرا خطر ایجاد لک در آنها زیاد می شود. مبتلایان به بیماری های نقص ایمنی را نباید پیلینگ کرد، زیرا احتمال ابتلای آنها به لک، جوش نخوردن زخم یا گرفتاری به عفونت های ثانویه زیاد است. افرادی که زمینه کلوییدسازی دارند و زخم هایشان بعد از بهبود به صورت گوشت اضافی درمی آید هم نباید پیلینگ شیمیایی شوند. در نتیجه بیماران باید حواسشان باشد که پیش از پیلینگ، حتما شرح حال کامل و درستی از بیماری های خود به پزشک معالجشان بدهند تا مشکلی برایشان ایجاد نشود./س