پردازنده‌ها، دارای بخش‌های مختلفی است که هر یک خصوصیات و عملکردهای خاص خود را دارند. هر دستورالعملی که به سمت پردازنده برای پردازش فرستاده می‌شود دارای چند دوره (Cycle) زمانی است.

در گذشته ما شاهد چهار مرحله برای پردازش داده‌ها در پردازنده‌های مرکزی ابتدایی بودیم، اما امروزه این مراحل به نسبت نوع معماری‌ای که شرکت سازنده به کار می‌برد، متفاوت است. پس متوجه شده‌اید که این بخش تا چه میزان می‌تواند بر کارایی کلی سیستم شما تاثیرگذار باشد.

پردازنده‌های امروزی علاوه بر تفاوت در عملکرد، تفاوت‌های دیگری نیز مانند تعدد هسته نیز دارند. برخی آنها دارای دو هسته پردازشی و برخی بیشتر هستند. در این باره در شماره‌های بعد مفصل‌تر بحث خواهیم کرد؛ چراکه صحبت درباره آن از حوصله این مطلب خارج است.

دوال کُر

پردازنده‌های مورد استفاده در کامپیوترها می‌توانند دارای چند هسته باشند؛ اما این چند هسته یعنی چه؟ یعنی بادامی که دو مغز یا بیشتر داشته باشد. پردازنده‌های چند هسته‌ای هم دقیقا همانند همان بادامی هستند که وقتی پوست سختش را می‌شکنید دو تا مغز به جای یکی می‌بینید و لبخندی پیروزمندانه بر لبانتان می‌نشیند!

توجه کنید هر پردازنده دارای یک‌سری ترانزیستور است؛ این ترانزیستورها برمبنای نوع چیدمانشان(CPU Configuration) در سطح پردازنده، کارکرد متفاوتی دارند؛ جالب اینجاست که پردازنده‌های امروزی می‌توانند تا چند میلیارد ترانزیستور داشته باشند!

چینش تمامی این پردازنده‌ها (که هرکدام را یک هسته می‌نامیم و هرکدام ترانزیستورهای مختص خود را دارند) روی یک سطح قرار می‌گیرد با عنوان Die Processor (بخوانید دای پراسِسور) به معنی سطح پردازنده.

حالا پردازنده چند هسته‌ای (چند مغزی!) یعنی چه؟ یعنی چندتا از این هسته‌های پردازشی (Core Processors) روی سطح یک Die قرار گیرند. توجه داشته باشید که سطح یک دای معمولا چیزی حدود 150 تا 180 میلی‌متر مربع است؛ یعنی به اندازه یک سکه کوچک.

از حدود سال 1384 به این سو، پردازنده‌ها دارای دو یا تعداد بیشتری هسته پردازشی شدند. دقت داشته باشید که همیشه تعداد هسته‌های پردازشی زوج است، نه فرد؛ البته در معدود دفعاتی دیده شده است که شرکت سازنده یکی از پردازنده‌های چهارهسته‌ای خود را خاموش کرده است و به عنوان پردازنده‌ای ‌سه‌هسته‌ای وارد بازار کرده، اما همیشه یادتان باشد که پردازنده‌ها تعداد هسته‌های زوج دارند!

حال برسیم به اصل مطلب! اصطلاح دوال کُر چیست؟ دوال کُر اصطلاحی است که به پردازنده‌های دارای دو هسته پردازشی گفته می‌شود. این موضوع هم برای شرکت Intel و هم برای شرکت AMD صادق است؛ یعنی هر دو شرکت برای پردازنده‌های دو هسته‌ای خود از این نام بهره می‌برند.

اما Core 2 Due چیست؟ این نامی است که خود شرکت اینتل برای پردازنده‌های دو‌هسته‌ای خود در نظر گرفته است و تفاوتی ساختاری چه از نظر معماری و چه از نظرهای دیگر با Core Duo ندارد! اما این داستانی که برای شما تعریف کردیم برمی‌گردد به چند سال پیش که دانستن این موارد هنوز هم خوب است!

پردازنده‌های امروزی خاندان اینتل با عنوان Core ix نامگذاری شده‌اند. این سری از خاندان اینتل دارای نام‌هایی از قبیل Core i3 و Core i5 و Core i7 هستند.

فروشندگان معمولا به دلیل نامگذاری این پردازنده‌ها با اعداد فرد، آنها را با عنوان پردازنده‌هایی دارای 3، 5 و 7 هسته پردازشی به خریداران می‌فروشند! اما همان‌طور که گفتیم ما در معماری ساخت پردازنده‌ها، پردازنده‌هایی با تعداد هسته‌های فرد نداریم. پس داستان واقعی از چه قرار است؟ معمولا پردازنده‌های سری Core i3ها (پردازنده‌های با توان پایین و توان مصرفی کمتر) دارای دو هسته پردازشی به همراه فناوری Hyper Threading (بخوانید: هایپر تریدینگ!) هستند و پردازنده‌های Core i5 (پردازنده‌هایی با توانایی متوسط) دارای چهارهسته پردازشی و بدون فناوری Hyper Threading بوده و در آخر پردازنده‌های حرفه‌ای Core i7‌ها با تعداد چهارهسته پردازشی یا بیشتر هستند.

پس از این اگر خواستید بروید و پردازنده بخرید و فروشنده گفت فلان پردازنده از شرکت اینتل دارای سه، پنج یا هفت هسته پردازشی است، می‌توانید جواب قانع‌کننده‌ای به او بدهید.

منبع: كليك