سنندج/
چگونه با کودکان وابسته به والدین در آغاز سال تحصیلی جدید برخورد کنیم؟
جدا نشدن فرزندان از والدین در بسیاری موارد واکنشی طبیعی و عادی محسوب می‌شود که در دوران خردسالی تا سنی که کودکان به استقلال می‌رسند بروز می کند، اما در برخی موارد این وابستگی شدت یافته و باعث بروز اضطراب و ترس در کودکان می شود.
به گزارش خبر نگار باشگاه خبر نگاران ،یک کارشناس علوم تربیتی، منطقه کردستان با اشاره به اینکه این رفتار در بسیاری از کودکان بخصوص تک فرزندان رخ می دهد، گفت: ژنتیک، تغییر مکان و جابجایی، روش های نادرست تربیتی والدین، عدم اعتماد به نفس، بروز شرایط و روبرویی با انسانهای جدید و در نهایت کمرویی کودکان در بروز و تقویت اضطراب و ترس ناشی از جدایی از والدین مؤثراست. عبدالملکی با بیان اینکه وابستگی به والدین و اضطراب از جدایی، در سن مدرسه یا مهدکودک به یک بحران تبدیل می شود، گفت: کودکان در نبود والدینشان احساس عدم امنیت و آرامش می کنند و زمانی که برای اولین بار تنها می‌مانند با ترس مواجه می‌شوند.
وی افزود: جدایی از والدین برای بسیاری از کودکان چندان خوشایند نیست و در این شرایط با گریه و داد و نق زدن و یا حتی وانمودی به بیماری و بی‌حالی، سردرد یا دل درد و در برخی موارد آنها نیز دچار حالت تهوع یا استفراغ و می شوند و سعی می کنند اضطراب خود را با فریاد زدن، التماس کردن و پا به زمین کوبیدن نشان دهند و در موارد حادتر کودکان دچار شب ادراری و کابوس‌هایی می‌شود که موضوع اصلی آن ترس از جدایی از والدین است.
این کارشناس با بیان اینکه کودکان هر بار برای جلوگیری از بروز این مسئله دست به اقدامات جدیدی می زنند، تصریح کرد: والدین کم‌کم به شرایط پیش آمده عادت کرده و سعی می کنند با آن کنار بیایند و در صورتی که کودک یکی از راه‌حل‌های خود را با بن‌بست ببیند، دست به کار دیگری زده و در پیش برد اهدافش تلاش می کند.
عبدالملکی با تأکید بر اینکه والدین نباید در این شرایط آرامش خود را از دست دهند، افزود: زمانی که والدین بتوانند کودک خود را قانع کنند که دوری به معنای جدایی نیست، کودک کم‌کم می‌پذیرد و یاد می‌گیرد که تنها ماندن ترسناک نیست.
وی کمرویی را نیز یک از علل بروز اضطراب ناشی از جدایی و وابستگی بیش از حد کودک به والدین دانست و ادامه داد: برخی از بچه‌ها در منزل کودکانی شلوغ و پرتحرک هستند اما در جمع نمی توانند با کسی ارتباط برقرار کنند و ترجیح می‌دهند از کنار والدینشان دور نشوند.
عبدالملکی ادامه داد: در این شرایط والدین تلاش می‌کنند تا با میدان دادن به کودک با گفتن جملاتی مبنی بر ترغیب کودک به سلام کردن و ایجاد ارتباط، باعث برانگیختن حس ارتباط در او شوند، اما باید توجه داشته باشند که در این شرایط نتیجه عکس بوده و حتی زمانی که با زور و اصرار همراه شود کودک با گریه کردن سعی می کند که خود را از این شرایط نجات دهد و بهانه‌ای دستش می‌دهد که بیشتر به والدینش بچسبد.
وی با اشاره به اینکه تقویت حس خجالتی بودن کودک یکی از اشتباهات بارز والدین است، ادامه داد: والدین باید تلاش کنند تا با ارزش بخشیدن به فرزندشان در تقویت حس اعتماد به نفس او تلاش کنند و با معرفی کردن او به دوستان جدید، حضور در جمع‌های هم سن‌و‌سال و دوستانه، شعرخواندن، کاردستی درست کردن همراه با گروه دوستان هم‌سن‌وسالشان و معرفی محیط مدرسه در قالب بازی سعی کنند تا از وابستگی او کاسته و بتوانند بر ترس خود غلبه کند.
این کارشناس وابستگی کودکان به والدین را در صورتی که به راحتی بتواند آن را رفع کند یک حالت سالم و ایمن است، گفت: اگر حالت وابستگی به والدین طولانی مدت باشد به یک حالت مزمن تبدیل می شود که می تواند مشکل ساز شود.
وی در پایان با تأکید بر اینکه عادت دادن کودک به تنهایی باید از شش ماهگی آغاز شود، خاطر نشان کرد: والدین باید تلاش کنند که کودکانشان را بدون باج دادن به تنهایی عادت دهند و در قالب انجام بازی هایی همچون قایم موشک، خاله بازی و یا حتی دزد و پلیس لحظه هایی را برای او ایجاد کنند که از آنها جدا شوند و یا سعی کنند تا با فراهم آوردن میهمانی های ساده‌ای در کنار دوستانش حس امنیت و آرامش را در او تقویت کند./س
وی افزود: جدایی از والدین برای بسیاری از کودکان چندان خوشایند نیست و در این شرایط با گریه و داد و نق زدن و یا حتی وانمودی به بیماری و بی‌حالی، سردرد یا دل درد و در برخی موارد آنها نیز دچار حالت تهوع یا استفراغ و می شوند و سعی می کنند اضطراب خود را با فریاد زدن، التماس کردن و پا به زمین کوبیدن نشان دهند و در موارد حادتر کودکان دچار شب ادراری و کابوس‌هایی می‌شود که موضوع اصلی آن ترس از جدایی از والدین است.
این کارشناس با بیان اینکه کودکان هر بار برای جلوگیری از بروز این مسئله دست به اقدامات جدیدی می زنند، تصریح کرد: والدین کم‌کم به شرایط پیش آمده عادت کرده و سعی می کنند با آن کنار بیایند و در صورتی که کودک یکی از راه‌حل‌های خود را با بن‌بست ببیند، دست به کار دیگری زده و در پیش برد اهدافش تلاش می کند.
عبدالملکی با تأکید بر اینکه والدین نباید در این شرایط آرامش خود را از دست دهند، افزود: زمانی که والدین بتوانند کودک خود را قانع کنند که دوری به معنای جدایی نیست، کودک کم‌کم می‌پذیرد و یاد می‌گیرد که تنها ماندن ترسناک نیست.
وی کمرویی را نیز یک از علل بروز اضطراب ناشی از جدایی و وابستگی بیش از حد کودک به والدین دانست و ادامه داد: برخی از بچه‌ها در منزل کودکانی شلوغ و پرتحرک هستند اما در جمع نمی توانند با کسی ارتباط برقرار کنند و ترجیح می‌دهند از کنار والدینشان دور نشوند.
عبدالملکی ادامه داد: در این شرایط والدین تلاش می‌کنند تا با میدان دادن به کودک با گفتن جملاتی مبنی بر ترغیب کودک به سلام کردن و ایجاد ارتباط، باعث برانگیختن حس ارتباط در او شوند، اما باید توجه داشته باشند که در این شرایط نتیجه عکس بوده و حتی زمانی که با زور و اصرار همراه شود کودک با گریه کردن سعی می کند که خود را از این شرایط نجات دهد و بهانه‌ای دستش می‌دهد که بیشتر به والدینش بچسبد.
وی با اشاره به اینکه تقویت حس خجالتی بودن کودک یکی از اشتباهات بارز والدین است، ادامه داد: والدین باید تلاش کنند تا با ارزش بخشیدن به فرزندشان در تقویت حس اعتماد به نفس او تلاش کنند و با معرفی کردن او به دوستان جدید، حضور در جمع‌های هم سن‌و‌سال و دوستانه، شعرخواندن، کاردستی درست کردن همراه با گروه دوستان هم‌سن‌وسالشان و معرفی محیط مدرسه در قالب بازی سعی کنند تا از وابستگی او کاسته و بتوانند بر ترس خود غلبه کند.
این کارشناس وابستگی کودکان به والدین را در صورتی که به راحتی بتواند آن را رفع کند یک حالت سالم و ایمن است، گفت: اگر حالت وابستگی به والدین طولانی مدت باشد به یک حالت مزمن تبدیل می شود که می تواند مشکل ساز شود.
وی در پایان با تأکید بر اینکه عادت دادن کودک به تنهایی باید از شش ماهگی آغاز شود، خاطر نشان کرد: والدین باید تلاش کنند که کودکانشان را بدون باج دادن به تنهایی عادت دهند و در قالب انجام بازی هایی همچون قایم موشک، خاله بازی و یا حتی دزد و پلیس لحظه هایی را برای او ایجاد کنند که از آنها جدا شوند و یا سعی کنند تا با فراهم آوردن میهمانی های ساده‌ای در کنار دوستانش حس امنیت و آرامش را در او تقویت کند./س
