به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران،، ابنا نوشت: محمد مهدی جواهری از بزرگترین شعرای جهان عرب در دوران معاصر است که به شاعر العرب الأکبر (بزرگترین شاعر عرب) و شاعر الجمهوریة مشهور است.

این شاعر شیعی مذهب در سال 1899 میلادی در نجف متولد شد و در دوران حکومت ملک فیصل به علت فشارهای سیاسی، عراق را به قصد ایران و سپس سوریه ترک نمود و سرانجام در سال 1997میلادی در دمشق دار فانی را وداع گفت.

از جواهری آثار فراوانی نظیر دیوان الجواهری، ذکریاتی (در سه جلد)، برید الغربة، الجواهری فی العیون من أشعارهو برید العودة به جای مانده است.

همچنین ترجمه کتاب جنایت روس و انگلستان در ایران تحت عنوان جنایة الروس والإنجلیز فی ایران نیز از آثار اوست.

این شاعر صاحب نام شیعه٬ در سال 1995میلادی با «حضرت آیت الله العظمی خامنه ای» رهبر معظم انقلاب اسلامی در تهران دیدار کرد.

وی در این دیدار یک نسخه از یکی از دیوان‌های شعر خود ـ با نام «ذکریات»ـ را به ایشان اهداء کرد.

جواهری در صفحه اول این دیوان و به عنوان نوشته اهداء، قصیده ای سروده و در آن به مدح مقام معظم رهبری پرداخته است و در بیت آخر هم با اشاره به نام دیوان خود ذکریات، از رهبر انقلاب به خاطر محتوای آن طلب عفو کرد.

متن این قصیده و ترجمه آن به فارسی در ادام می‌آید:

 

سَیّدی أیّها الأعز الأجَل

أنتَ ذو مِنّة وَأنتَ المدِل

 

عَجَزُ الحرف أن یُوفّی عظیماً

کُل ما قیل فی سِواه یَقِل

 

أیّها الشامِخ الذی شاءَهُ اللهُ

زَعیماً لِثَورَةِ تَستَهِل

 

لَکَ فی ذِمّة الإله یَمینٌ

یَدٌ مَن مَسّها بِسوءِ تَشِل

 

لَکَ فی السّلم مِنبَرٌ لا یُجارى

لَکَ فی الحرب مِضرَب لا یَفِل

 

لَکَ أهلٌ فَوقَ الذرى وَمَحَل

لَکَ بَعدَ المکرُمات وَقَبل

 

فإغتَفِر لی ما جاءَ فی ذِکریاتی

یا عَطوفاً عَلى خُطى مَن یَزِل

 

ترجمه این شعر به زبان فارسی:

مولای من ای سرور والا مرتبه

نعمتت بس بزرگ است و تویی رهنما

 

کلمات از بیان مرتبه والای تو عاجز است

وهر چه در حق تو بگوییم نا چیز است

 

ای در بلندا که خداوند اراده نموده است

رهبر انقلابی باشی که روز به روز قوی تر می شود.

 

تو در پیشگاه خدا پیمان بسته ای

دستی که به ناشایست بر آن دراز شود را نابود کنی

 

در صلح بیانی داری بی نظیر

ودر جنگ پایگاهی داری که از پا نمی ایستد

 

تو خاندانی داری که در قله شرف قرار دارند

وجایگاه تو تمام فضائل را در بر می گیرد

 

ای آنکه بر لغزش کننده مهربان و عطوف است

از اشتباهاتم در دیوان «ذکریات» بگذر