براساس نتایج این پژوهش بالاترین سطح بالای توسعه یافتگی در مسایل بهداشتی و درمانی مربوط به استان های سمنان، یزد، مازندران، چهارمحال بختیازی و گیلان است و پایین ترین درجه توسعه یافتگی هم به استان های قزوین، اردبیل، کهگیلویه و بویراحمد، آذربایجان غربی، سیستان و بلوچستان و هرمزگان تعلق دارند.

همچنین براساس سطح بندی درجه توسعه یافتگی استان سمنان به تنهایی در سطح اول توسعه و در سطحی پایین تر از آن استان های یزد و مازندران قرار دارند. در گروه سوم استان های چهار محال بختیاری، گیلان، اصفهان، خراسان رضوی، خراسان جنوبی، گلستان، تهران، زنجان، بوشهر، مرکزی و فارس قرار دارند.

در گروه چهارم استان های همدان ،کردستان،کرمانشاه، ایلام، قم، کرمان، خوزستان، خراسان شمالی، لرستان، آذربایجان شرقی، قزوین، اردبیل، کهگیلویه و بویراحمد و آذربایجان غربی قرار را شامل می شود و در نهایت استان های سیستان و بلوچستان و هرمزگان در پایین ترین سطح توسعه قرار گرفته اند.

براساس این پژوهش در دانشگاه شهید بهشتی تهران، معیارهایی همچون موسسات خدمات درمانی به ازای جمعیت، تخت بیمارستانی به ازای جمعیت، تعداد داروخانه ها به ازای جمعیت، پزشک عمومی به ازای جمعیت، پزشک متخصص به ازای جمعیت، آزمایشگاه های تشخیص پزشکی به ازای جمعیت، مراکز پرتونگاری به ازای جمعیت، مراکز توان بخشی به ازای جمعیت، نرخ مرگ و میر و شاغلان در بخش بهداشت و مددکاری به کل جمعیت در تعیین میزان توسعه یافتگی و محرومیت نقش آفرینی کرده اند.

هچنین تحلیل شاخص ها در این پژوهش نشان می دهد، استان سمنان به علت تراکم پایین جمعیتی در برخورداری از شاخص های تعداد داروخانه و مراکز پرتونگاری به ازای جمعیت، تعداد پزشک عمومی و متخصص به ازای جمعیت، نزدیک به دو برابر متوسط ملی است و این امر باعث شده تا بالاتر از سایر استان ها قرار گیرد.

این امر تا حدودی در مورد استان های یزد و مازندران نیز صادق است. استان تهران نیز در شاخص هایی نظیر تعداد پزشک متخصص به ازای جمعیت و میزان مرگ و میر نسبت به میانگین ملی، وضعیت نامناسبی دارد. به همین دلیل در رده دهم قرار گرفته است.

در جدول زیر رتبه‌بندی استان‌های کشور از نظر شاخص‌های بهداشتی را می‌بینید؛