در ابتدا رضا دستکار، منتقد سیما در خصوص شخصیت فرامرز قریبیان گفت: شخصیت فرامرز قریبیان  خاطره ماندگاری را بر جای گذاشته و با تلاش و حفظ استانداردها توانسته این جایگاه را حفظ کند.

وی ادامه داد: پرداخت چهارمین فیلم او  به موضوع پلیس معمایی که چند سالی است با این مفهوم ساخته نشده و همچنین ساخت فیلم با سرمایه شخصی قابل ستایش است اما در لایه‌های عمیق فیلم شاهد معایبی هستیم.

درستکار در خصوص تاریخچه سینمای پلیس عنوان کرد: در سینمای ایران به جز فیلم‌های "هاچیکان" فیلم پلیسی دیگری نداشتیم و با مراجعه به تاریخ سینمای ایران متوجه می‌شویم که به محض گسترش ادبیات سینمایی بعد از انقلاب بسیاری از ژانرها شکل گرفت.

 وی با اشاره به سه رکن اصلی فیلم‌های پلیسی تصریح  کرد: جنایتکار، قربانی و پلیس سه رکن فیلم‌های پلیسی هستند اما به دلیل سلیقه‌های نازل در سینمای ما همیشه بر خلاف سایر کشورها  انتظارات و توقعاتی از سینما دارند به همین جهت این فیلم با استانداردهای متعادل جدی گرفته  نمی‌شود.

وی  ادامه داد: سینمای پلیس ایران موفق نیست به دلیل اینکه در هر شکلی  از آن انتظار وجود دارد و سیاست‌گذاری در آن دخیل است و همه نهادها خواهان پیام برای مردم  هستند.

درستکار با  اشاره به رعایت قواعد  فیلم نامه در سناریو "گناهکاران" افزود: با رعایت  قواعد ژانر در این فیلم‌نامه طرح کلی به صورت زنجیره علی در فیلم منظم آمده و روکش اصلی شیک و سرگرم کننده به نظر می رسد اما ما با یک تماشاگر نخبه طرف هستیم.

وی در خصوص نقاط قوت فیلم نیز اظهار داشت: نقطه قوت فیلم بازی "رامبد جوان" و کاراکتر آن است اما این فیلم از یک مقطعی فراتر نمی‌رود و این باعث به وجود نیامدن سینمای حرفه‌ای می‌شود.

وی خاطر نشان کرد: فیلم پلیسی که دنیای به دور از راز آلودگی و راز گشایی را نتواند ثابت کند قادر به ثمر رسیدن نیست در سینمای ما فیلم فرامرز قریبیان با وجود خوب بودن کم است.

در ادامه طهماسب صلح‌جو، دیگر منتقد سینما در خصوص فیلم "گناهکاران" گفت: "گناهکاران" فیلم متفاوتی است هر چند که بخشی از فیلم را حذف کرده‌اند اما در طول تاریخ سینمای ایران اتفاق متفاوتی است.

وی ادامه داد: با فیلمی روبرو هستیم که دنبال کشف حقیقت است که حقیقت در  لابه‌لای دروغ گم شده و مامور پلیس در پی کشف حقیقت است.

صلح‌جو تصریح کرد: فیلم با فضاهای تعلیق همراه است و ارزش محتوایی که در این فیلم وجود دارد آن چه که تماشاگر در چنین فیلم‌هایی همراهی می‌کند میل به کشف حقیقت است.

وی با اشاره به الگو برداری فرامرز قریبیان عنوان کرد: در فیلم به طور معمول پیام‌ها واضح در اختیار مخاطب قرار می‌گیرد و مخاطب هیچ زحمتی برای کشف جزئیات نمی‌کند و در این  فیلم نکاتی در لایه‌های ظریف آن وجود دارد.

 صلح‌جو اظهار داشت: فرامرز قریبیان با الگو برداری از سینمای کلاسیک تحت تاثیر فیلم‌های  مورد  علاقه‌ نوجوانی خود قرار گرفته است.

وی تصریح کرد: شخصیت پلیس روان گر جذاب است و به نوعی نابهنجار که با معیار خود خواهان برقراری عدالت است و با وجود کشمکش‌های فراوانی با "تدین" اما در نیت او را تایید می کند.

 صلح‌جو بیان کرد: ویژگی‌های دراماتیک دستمایه فیلم‌های پلیس شده و عنصر گره‌افکنی و گره‌گشایی وجود دارد اما به دلیل ازدیاد گره‌افکنی در فیلم در چند دقیقه پایانی سعی به بازگشایی می شود که این گونه روایت علاوه بر به لطمه زدن به حس تعلیق فیلم تماشاگر را گیج می کند.

وی در خصوص تعریف سینمای حرفه‌ای  تصریح کرد: سینمای حرفه‌ای یعنی فیلمی با هدف اکران و بازگشت سرمایه ساخته شود با اینکه در مقایسه با هالیوود سینمای حرفه‌ای نداریم اما این گونه سخن از  نبود سینمای حرفه‌ای مبالغه است.

 این منتقد در پایان صحبت‌هایش خاطر نشان کرد:دو پلیس از دو نسل گذشته  و امروز با  معیارهای خود با واقعیت روبه رو می‌شوند که ما در فیلم تفاوت‌ها را می‌بینیم.

انتهای پیام/ص