به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران زاهدان.، گری لویس پنجشنبه شب پس از بازدید یک روزه از تالاب خشکیده هامون، دیدار با شماری از ساکنان حاشیه این تالاب و حضور در جمع مردم منطقه سیستان در بازگشت به زاهدان، گفت: سازمان ملل می شنود، سازمان ملل توجه می کند و سازمان ملل واکنش نشان می دهد.

وی تصریح کرد : من نیز نمی دانم که چرا این همه سال طول کشید تا صدای خشک شدن تالاب هامون به همه برسد.

نماینده سازمان ملل (UNDP) افزود: تنها مساله سازمانهای بین المللی نیستند حتی مجموعه های داخلی ایران هم که آن همه حساسند و تحت تاثیر دریاچه ارومیه قرار دارند نمی دانم چرا در مورد تالاب هامون زیاد توجه نمی کنند و واکنش نشان نمی دهند.

لوییس در عین حال ابراز داشت: وظیفه ما این است که بر روی راه حلها فکر کنیم نه اینکه انگشت اتهام را به سمت یکدیگر بگیریم اکنون باید همه با همکاری یکدیگر بدنبال راه حل این مشکل باشیم.

وی با بیان اینکه مشکلات تالاب بین المللی هامون با تعامل بین کشور ایران و افغانستان حل خواهد شد، تصریح کرد: در دنیا تقریبا 200 کشور از جمله ایران و افغانستان عضو سازمان ملل هستند که سعی می کنیم با تعامل مشکلات تالاب بین المللی هامون را حل کنیم.

وی با اشاره به بازدید امروز خود از تالاب هامون و تحت تاثیر قرار گرفتن از خشک شدن منطقه و بویژه واکنش تشکل های مردم نهاد منطقه سیستان، با نشان دادن نامه ها و طومار مردم منطقه سیستان خطاب به بان کی مون دبیر کل سازمان ملل، گفت: تلاش خواهم کرد مشکلات مردم سیستان را به جامعه بین المللی منعکس و وضعیت موجود را برای آنان تشریح کنم. تلاش می کنم با همکاری دو کشور ایران و افغانستان اقداماتی برای حل این مشکل انجام شود.

نماینده سازمان ملل تصریح کرد: هفته آینده در برنامه ای که در لندن دارم این موضوع را منعکس خواهم کرد.

لوییس اظهار داشت: تدوین پروژه های مشترک با دولت ایران و افغانستان برای حل این مشکل از جمله برنامه های من خواهد بود.

وی گفت: ما می توانیم با کمک دولت ایران راه حل فنی برای رساندن آب به تالاب هامون را بیابیم هر چند که راه حل و سرمنشا آن در خارج از ایران و داخل افغانستان است.

وی ادامه داد: باید چاره اندیشی لازم در داخل ایران نیز انجام شود که از آن جمله افزایش بهره وری از آب، تغییر نوع کشت و صرفه جویی در مصرف آب است.

وی گفت: همچنین با کمک دولتهای ایران و افغانستان باید بستری را فراهم کنیم که آب بیشتری به تالاب هامون برسد و شرایط را به سالهای گذشته این تالاب بازگردانیم.

نماینده سازمان ملل بیان کرد: خشکیدن تالاب هامون اثرات فرامرزی و فرا منطقه ای دارد و مساله پیچیده ای است بطوریکه مردم حاشیه هامون به علت خشکیدن این تالاب و از دست دادن امرار معاش خود هر روز فقیرتر می شوند و این مساله مهاجرت را بدنبال دارد.

لوییس، تصریح کرد: دولت و مردم افغانستان باید بدانند که اگر اکنون از آب هیرمند برای توسعه کشاورزی استفاده می کنند شاید این منفعت کوتاه مدت برای آنان داشته باشد اما در دراز مدت موجب گسترش بیابان، حرکت شن های روان به داخل افغانستان و نابودی زمین های کشاورزی و محیط زیست انسانی می شود و ضرر آن به مراتب بیشتر از سود کنونی و مقطعی آن خواهد بود.

وی خاطرنشان کرد: ساکنان حاشیه تالاب هامون و دشت سیستان مردمی قانع و صبور هستند بطوریکه با وجود آن همه مشکلات و معضلات و فقر و تنگدستی، با حرکتهای فرهنگی و آرامش اعتراض خود را در قالب کاغذ نوشته و تومار و نامه به دبیر کل سازمان ملل و جامعه جهانی اعلام کردند.

وی افزود: مردم این منطقه از سازمان ملل درخواست فراهم کردن جریانهای زیست محیطی و کمک امروز سازمانهای جهانی محیط زیست برای احیا هامون را دارند و می گویند هامون نیازمند کمک امروز شماست فردا خیلی دیر است، اجازه دهید ما هم زندگی کنیم.

وی با اشاره به دیدار اخیر خود با معاون رییس جمهور و رییس سازمان حفاظت محیط زیست ایران و همچنین بازدید از دریاچه ارومیه گفت: مردم سیستان تقاضای آب دارند و من این موضوع را به مسوولان جهانی آب منتقل خواهم کرد. در بازدیدی که از دریاچه ارومیه داشتم دیدم که مشکلات این دریاچه در خود کشور ایران قابل حل است ولی مشکل تالاب بین المللی هامون مشکل مشترک دو کشور ایران و افغانستان است که با تعامل حل خواهد شد.

لوییس با ابراز خرسندی از دیدار با مردم منطقه سیستان و در عین حال تحت تاثیر قرار گرفتن رفتار آنان، گفت: ناراحتم که مردم در این شرایط سخت به سر می برند قول می دهم که صدای آنها را به جامعه جهانی برسانم.

وی با اشاره به مفاد کنوانسیون رامسر گفت: معتقدم تمام کشورهایی که این کنوانسیون را امضا کرده اند بهتر است بجای برگزاری کنوانسیون دیگری، مفاد همین کنوانسیون را اجرا کنند، ما باید همکاریهای بین دولتها را برای حفظ این تالابها ارتقا دهیم.

وی بیان کرد: سازمان ملل چهار حوزه اصلی صلح، حقوق بشر، توسعه و عدالت دارد و ما در ایران هستیم تا برای بهبود این چهار محور به ایران کمک کنیم. حدود 18 آژانس سازمان ملل در ایران حضور دارند که بیشترین حضور سازمانهای زیر مجموعه سازمان ملل هستند.

لوییس در پاسخ به سوال دیگر خبرنگار ایرنا مبنی بر اینکه چرا نماینده مسوول مستقیم در محیط زیست سازمان ملل (UNEP) از هامون بازدید نکرد؟ گفت: در بین 18 بخش سازمان ملل که در ایران فعالیت دارند UNEP شعبه ندارد ولی این بدان معنا نیست که موضوع محیط زیست در ایران برای سازمان ملل اهمیتی ندارد.

وی ادامه داد: در حقیقت دامنه کار سازمان ملل در ایران در شش حوزه قرار دارد که یکی از آنها حوزه محیط زیست است.

همچنین در جریان سفر نماینده برنامه توسعه سازمان ملل به این شهرستان برای بازدید از تالاب خشکیده هامون شمار زیادی از مردم سیستان با تشکیل زنجیره انسانی و حمل کاغذ نوشته هایی برای جلب نظر جهانیان به اثرات مخرب زیست محیطی منطقه و اثرات فرامنطقه ای آن توماری با امضای شمار زیادی از مردم دشت سیستان خطاب به بان کی مون دبیر کل سازمان ملل را به لوییس تحویل دادند.

احمد علی کیخا معاون محیط زیست طبیعی و تنوع زیستی سازمان حفاظت محیط زیست کشور و خسرو افسری مدیر کل حفاظت محیط زیست سیستان و بلوچستان نماینده سازمان ملل را همراهی می کردند.

گفتنی است : برنامه پیشرفت ملل متحد یا UNDP بزرگترین مرجع کمک کننده برای توسعه در سطح جهان و دارای دفتر فعال و نماینده در 166 کشور است. مدیر اجرایی برنامه توسعه ملل متحد سومین عضو ارشد سازمان ملل متحد پس از معاون سازمان ملل متحد و جانشین وی است.

برنامه محیط زیست ملل متحد با نام اختصاری UNEP نیز نهادی وابسته به سازمان ملل است که فعالیتهای زیست محیطی اعضا را هماهنگ می کند. شورای راهبری برنامه محیط زیست ملل متحد شامل ۵۸ دولت عضو است. فعالیتهای این مجموعه موضوعات راجع به جو زمین و اکوسیستمهای زمینی را تحت پوشش قرار می دهد که نقشی قابل توجه در گسترش قراردادهای بین المللی محیطی و ارتقاء دانش زیست محیطی دارد.

بخش UNDP دارای دفتر نمایندگی در ایران به مدیریت گری لوییس است اما بخش UNEP فاقد شعبه در کشورمان است.

لوییس در سفر به زاهدان و زابل قول داد: علاوه بر شخص دبیر کل، بخش های دیگر سازمان ملل را نیز نسبت به موضوع هامون مطلع و حساس خواهد کرد.

دریاچه هامون به عنوان هفتمین تالاب بین المللی جهان و بزرگترین دریاچه آب شیرین در فلات ایران در گذشته با مساحت پنج هزار و 700 کیلومترمربع و دامنه عمقی یک تا پنج متر در ناحیه کویری و بیابانی شرق کشور در منطقه سیستان علاوه بر اهمیت زیست محیطی، منبع اشتغال و فعالیت اقتصادی مستقیم برای حدود 100 هزار نفر جمعیت منطقه در بخشهای شیلات، کشاورزی، دامداری و صنایع دستی بود.