بنابر این گزارش، تعداد کل دانشجویان در سال ۱۳۵۷، ۱۷۵ هزار و ۶۷۵ نفر بوده در حالی که هم‌اکنون به ۴ میلیون و ۴۰۳ هزار و ۶۵۲ نفر رسیده است یعنی رشدی ۲۵ برابر داشته‌ایم. 

بنابر این گزارش، تعداد دانشجویان کاردانی در سال ۱۳۵۷، ۵ هزار و ۹۰۰ نفر بوده در حالی که در سال ۱۳۹۱ به ۹۹۹ هزار و ۹۷۷ نفر رسیده است، چنانچه تعداد دانشجویان در مقطع کار‌شناسی ۹ هزار و ۹۰۵ نفر بوده و در سال ۱۳۹۱ به ۲ میلیون و ۸۹۸ هزار و ۶۰۵ نفر رسیده است. 

بر اساس این گزارش، تعداد دانشجویان مقطع کار‌شناسی ارشد در سال ۱۳۵۷، ۷ هزار و ۴۸۲ نفر بوده و در سال ۱۳۹۱ به ۴۶۰ هزار نفر رسیده است چنانچه تعداد دانشجویان مقطع دکتری حرفه‌ای در سال ۱۳۵۷، ۸ هزار و ۸۹۲ نفر بوده در سال ۱۳۹۱، به ۵۲ هزار و ۹۷۳ نفر رسیده است. 

بر اساس این گزارش، تعداد دانشجویان دکتری تخصصی در سال ۱۳۵۷ تنها یک‌هزار و ۲۵۰ نفر بوده که در سال ۱۳۹۱ به ۵۵ هزار نفر رسیده است. 

در ادامه این گزارش، تعداد کل رشته‌ محل‌های مقاطع مختلف تحصیلی و افزایش آن اشاره شد و آمده است، در سال ۱۳۵۷ هیچ نوع رشته محل‌هایی در مقاطع مختلف تحصیلی در کاردانی، کار‌شناسی، کار‌شناسی ارشد و دکتری تخصصی وجود نداشته است در حالی که در سال ۱۳۹۱ به ترتیب تعداد کل رشته محل‌های مقاطع تحصیلی ۳۵ هزار و ۱۴۷ مورد، در مقاطع مختلف تحصیلی کاردانی، کار‌شناسی، کار‌شناسی ارشد و دکتری تخصصی به ترتیب، ۹ هزار و ۶۰۷، ۱۵ هزار و ۸۸۶، ۷ هزار و ۳۵۲ و ۲ هزار و ۳۰۲ مورد رسیده است. 

در ادامه این گزارش آمده است تعداد دانشگاه‌ها و مراکز آموزش عالی در سال ۱۳۵۷، ۲۲۳ مورد بوده و در سال ۱۳۹۱ به ۲ هزا رو ۵۰۴ مورد رسیده است. 

در ادامه این گزارش آمده است، تعداد اعضای هیئت علمی تمام وقت در سال ۱۳۵۷، ۵ هزار و ۵۸۰ مورد بوده که در سال ۱۳۹۱ به ۶۷ هزار و ۹۱ مورد رسیده است. 

البته این در حالی است که آمار‌ها حاکی از آن است که تعداد دانشگاه‌ها و مراکز آموزش عالی در سال ۱۳۵۷، ۲۷۳ واحد بوده و این تعداد در راستای گسترش عدالت مبنی بر استقرار مؤسسات آموزش عالی در مناطق مختلف کشور با ۱۱ برابر افزایش به ۲ هزار و ۵۰۴ واحد رسیده است. 

انتهای پیام/