سومین سالگرد انقلاب بحرین/
ریشه‌های خبیث آل‌خلیفه چگونه "یوم الغضب" را رقم زد؟
سه سال از انقلابی که هنوز ادامه دارد، می‌گذرد. مردم بحرین همانند 14 فوریه 2011 بر آرمان خروش خود یعنی اسقاط رژیم سلطنتی آل خلیفه ایستاده‌اند...
سومین سالگرد انقلاب مردم بحرین در حالی فرا رسیده که ملت این کشور کوچک حاشیه خلیج فارس، برای به سرانجام رساندن انقلابی بزرگ، تا پای جان ایستاده‌اند. در این گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران نگاهی جامع به ابعاد سه سال انقلاب در این کشور عربی دارد.
*** 14 فوریه؛ غلیان خشم فروخورده ملت بحرین
شورش ملت‌های جهان عرب بر علیه قدرت‌های دست‌نشانده و سلطه‌جوی حاکم، در سال 2010 الی 2011 به اوج خود رسید و با "دومینوی سقوط دیکتاتوری در منطقه" مصطلح شد. حاکمان کشورهای تونس، مصر، لیبی و یمن زنجیروار سقوط کرده‌اند و قیام‌های مدنی در دیگر کشورها مانند الجزایر، عربستان سعودی، کویت، عمان و بحرین همچنان ادامه دارد.
در این میان، مردم بحرین هیچگاه موافق حاکمیت خاندان آل خلیفه نبوده‌اند، خاندانی که وابستگی‌شان به غرب مخصوصاٌ انگلیس بارها و بارها از طریق عقد پیمان‌های ننگین به اثبات رسیده است.
ریشه‌های خبیث آل خلیفه به ضخامت تاریخ در تن مقاوم مسلمانان بحرین (اعم از شیعه و سنی) فرو رفته و آنان همواره در پی خشکاندن این رژیم موروثی بودند.
در روز جمعه 14 فوریه 2011 ملت بحرین به یکباره خروشیدند و در میدان اصلی شهر منامه پایتخت این کشور تجمع کردند. این روز، روز خشم ("یوم الغضب") نامگذاری شد. با مطالعه روزشمار وقایع بحرین در فوریه 2011 در می‌یابیم که نمی‌توان نام "اصلاحات" بر خواسته‌های بحرینی‌هایی که بی‌مهابا به خیابان‌ها ریخته بودند، نهاد؛ بلکه بزرگی خواسته‌های ملت و عزم جدی برای تغییر اصول حاکم، حتماً شاخصه‌های یک "انقلاب" را تداعی می‌کند.
برکناری "شیخ حمد بن عیسی آل خلیفه" پادشاه بحرین و نخست وزیر "شیخ خلیفه بن سلمان آل خلیفه"، به معنی حذف رژیم سلطنتی از عرصه حکومت، در رأس مطالبات این ملت بود. تدوین قانون اساسی جدید که برآمده از رأی و اراده ملت باشد، دیگر مطالبه اصلی تظاهرکنندگان بود.
هم‌راستا با معترضان بحرینی، نمایندگان عضو بزرگترین گروه اپوزیسیون این کشور "جمعیت الوفاق" از پارلمان بحرین استعفاء کردند. جمعیت وفاق ملی اسلامی، بزرگترین حزب بحرین است که توانست در سال 2010 تمام 18 کرسی مجلس این کشور را که به شیعیان اختصاص داده شده بود به دست آورد.
*** پاسخ دیکتاتورمأبانه خاندان سلطنتی بحرین به انقلاب مردمی
در پاسخ به جوش و خروش مردم بحرین، پلیس این کشور با گاز اشک‌آور ملت منسجم و مصمم را متفرق می‌کرد. اما این اعتراضات ادامه یافت و همواره فراخوان‌های بیشتری نسبت به برنامه‌های آینده انقلاب داده می‌شد، تا اینکه "شیخ حمد بن عیسی آل خلیفه" امیر بحرین در یک سخنرانی تلویزیونی حاضر شد و نسبت به کشته شدن عده زیادی از مردم بیگناه عذرخواهی کرد! وی سپس در خبری شوکه‌کننده اعلام کرد که به هر خانواده بحرینی 1000 دینار بحرین برابر با 2650 دلار آمریکا پول پرداخت خواهد کرد.
وقتی گلوله جواب نمی‌دهد، پس "پول" بگیرید و از "انقلاب" صرفنظر کنید!
*** ملت بحرین، هدف گلوله تانک‌های سعودی!
درست یک ماه بعد از نخستین جرقه انقلاب، زمانی که درگیری در سراسر کشور گسترش یافته بود، آل خلیفه نسبت به عمق اعتراضات احساس خطر کرد و مطمئن شد که با سرکوب‌های پلیس، نمی‌تواند در مقابل موج خشم ملت بایستد؛ لذا به مدت سه ماه در کشور حالت اضطرار اعلام کرد.
در 15 مارس 2011 وزیر دفاع آمریکا "رابرت گیتس" به منامه سفر کرد. به دنبال این سفر، بلافاصله نیروهای نظامی عربستان، اردن، امارات،... یکی پس از دیگری راهی بحرین شدند و بالاخره با محکم شدن پشتوانه نظامی آل خلیفه از خارج، کشتارهای خونینی علیه بحرینی‌ها صورت گرفت.
نیروهای سعودی، نه تنها میدان اللؤلؤ را با بالگردها، تانک‌ها و خودروهای نظامی محاصره کردند، بلکه با محاصره بیمارستان سلمانیه در منامه، از ورود مجروحان به این بیمارستان نیز جلوگیری نمودند. پس از برقراري حکومت نظامي از سوي دولت بحرين بيش از 30 مکان مذهبي از جمله 16 مسجد نیز به دست نيروهاي حامي حکومت پادشاهي تخريب شد.
نظامیان سعودی که به کمک رژیم بحرین شتافته بودند، در نهایت گستاخی، مسئولیت سرکوب اعتراضات مسالمت‌آمیز مردم را به عهده گرفتند. دولت بحرین، از ورود گروه‌های بین‌المللی حقوق بشر و سازمان‌های خبری به صحنه درگیری‌ها ممانعت به‌عمل آورده و بازدید بازرسان سازمان ملل را به تعویق انداخت. حتی "عمرو موسي" دبير كل اتحاديه عرب، معتقد بود كه ورود سربازان سعودي و اماراتي به بحرين اقدامي كاملاً قانوني بوده است!
"نستار اوسوریو" (Néstor Osorio) رئیس جدید شورای امنیت سازمان ملل در 5 آوریل 2011 (16 فروردین 90) به رسیدگی نکردن این شورا به اوضاع بحرین و سکوت در قبال کشتار شیعیان بی‌دفاع اعتراف کرد.
رئیس جدید شورای امنیت همچنین در مقابل حیرت خبرنگاران، مشکل بحرین را مسئله‌ای داخلی برای کشوری از اعضای سازمان ملل دانست.
واقعیت آنکه عدم دخالت غرب در انقلاب بحرین، تنها به آن بخشی محدود می‌شود که تانک‌های سعودی به یاری پادشاهان رژیم بحرین می‌شتابند تا ملتی آزادی‌خواه را به خاک و خون بکشند. در عین حال، وقتی به استقرار ناوگان پنجم دريايي آمريکا در بحرين توجه می‌کنیم، می‌بینیم که این ناوگان، به پايگاه نظامي واشنگتن در خاورميانه بدل شده و اتفاقاً غربی‌ها برای چپاول سرمایه‌های این کشور و ذخایر نفتی ارزشمند، حضور پررنگ دارند.
به عقیده "آلن رولند" مقاله‌نويس آمريکايي، غرب قصد دارد با تحت کنترل درآوردن ذخائر گسترده نفت بحرين، نفت مورد نياز خود را تامين کند.
وی اظهار داشت آمريکا به شدت از تغيير رژيم‌‌هاي فعلي عرب در خاورميانه وحشت دارد، زيرا اين امر ممکن است تهديدي براي حضور نظامي اين کشور در منطقه به شمار آيد، به همين دلايل است که سرکوب خيزش‌هاي ضدودولتي خاورميانه براي غرب از اهميت بالايي برخوردار است و اگرچه غرب نمي‌تواند مستقيماً در اين امر دخالت کند، با اعزام نظاميان سعودي اهداف خود را دنبال مي‌کند.
*** سه سال مقاومت برای فریاد "هیهات من الذلة"
رسانه‌های غربی از سال 2011 تاکنون بسیار کوشیدند تا انقلاب مردم بحرین را انقلابی درون‌دینی (شیعیان بحرین بر علیه حاکمیت سنی‌مذهب) توصیف کنند، این در حالی بود که قشر گسترده‌ای از تظاهرکنندگان را غیرشیعیان تشکیل می‌دادند، کسانی که نسبت به تبعیض‌های کهنه و ستم‌های خاندان سلطنتی به ستوه آمده بودند.
اقدام عجیبی که پلیس بحرین در 18 مارس 2011 انجام داد، تخریب میدان اصلی منامه، مرکز تجمعات اعتراض‌آمیز بود؛ به این خیال باطل که گویی می‌توان با تخریب نماد اعتراض، خون شهدای میدان "اللؤلؤ" را از خاطر جامعه پاک کرد! هیچ یک از اعمال بازداشت، شکنجه و کشتار مردم انقلابی و بی‌دفاع بحرین، نتوانست فریادها را ساکت کرده و آنان را از عزم جدی برای ساقط کردن آل خلیفه منصرف کند.
کشتن شیعیان، عناصر فرهنگی و فعالان سیاسی بحرین مانند "کریم فخراوی" و "اسماء درویش" از دیگر تلاش‌هایی بود که رژیم آل خلیفه در بحرین با پشتیبانی غرب، انجام دادند. همچنین قطع تمام ارتباطات تلفنی بحرین با جهان خارج توسط رژیم، تعطیلی مدارس و دانشگاه‌ها تا اطلاع ثانوی، استعفای برخی مقامات مهم دولتی، تعرض به منزل "شیخ عیسی قاسم"، رهبر شیعیان بحرینی و بازداشت وی، به تظاهرات شدت بخشید.
در میان تدابیر شدید امنیتی در منامه، 21 دسامبر 2012 نشست سران کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس برگزار شد و طی این نشست تصمیماتی در حمایت از نظام بحرین در مواجهه با آن چه که "تروریسم" خوانده شد (!)، اتخاذ گردید.
هرچند جنبش اسلامی بحرین هنوز به هدف سرنگونی رژیم خلیفه دست نیافته، اما بحرینی‌ها سه سال است که از پای ننشسته‌اند.
در فوریه 2014 هزاران نفر از شیعیان بحرین در یکی از روستاهای نزدیک منامه؛ به مناسبت فرا رسیدن سومین سالروز انقلاب شیعیان علیه نظام دولتی، تظاهرات کردند. آنان با در دست داشتن تصاویری از قربانیان اعتراضات و بازداشت شدگان، فریادهای "هیهات من الذلة" سر دادند.
طی این سه سالی که گذشت، مردم و رهبران قیام بحرین همچنان تحت سرکوب و فشارهای رژیم آل خلیفه از یک طرف و سکوت نهادهای بین‌المللی از طرف دیگر، به انقلاب خود ادامه داده و آن را زنده نگه داشته‌اند.
امسال به مناسبت سالگرد آغاز این جنبش، شیخ "علی سلمان" دبیرکل جمعیت وفاق ملی اسلامی بحرین از مردم خواست به منظور گرامیداشت سالگرد قیام 14 فوریه، وزارتخانه‌های حکومت آل‌خلیفه را تحریم کرده و از مراجعه برای کارهای اداری و خرید در روز پنجشنبه 13 فوریه (24 بهمن ماه) خودداری کنند.
جمعیت‌ها و گروه‌های انقلابی بحرین، مردم این کشور را در سالروز انقلاب ۱۴ فوریه به نافرمانی مدنی و اعتصاب عمومی فرا خوانده‌اند. ائتلاف جوانان 14 فوریه نیز نافرمانی مدنی در روز 13 فوریه، توقف کارهای اداری رسمی و بستن مغازه‌ها را خواستار شد.
گزارش از طاهری
انتهای پیام/
