خاطراتی از رهبر انقلاب/
مسخره كردن روحانیت رایج شده بود
يكى از برنامه‌هاى رضاخان در اين مملكت - كه يقيناً هدايت‌شده از سوى انگليسيها و قدرتهاى پشت سر رضاخان بود؛ چون عقل خودش و تشكيلاتش به اين چيزها نمى‌رسيد - همين بود كه روحانيون را بدنام كند. او به برداشتن عمامه‌ها اكتفا نكرد؛ به بدنام كردن روحانيون مشغول شد و كار را به جايى رساند كه در كوچه و خيابان، بچه‌هاى مردم اگر آخوندى مى‌ديدند، مسخره مى‌كردند...
به گزارش گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران به نقل از khamenei.ir ، حضرت آیت‌الله خامنه‌ای رهبر معظم انقلاب در بیاناتی در دیدار مسئولان دادگاه ویژه روحانیت ۱۳۶۹.۸.۱۳ فرمودند:
يكى از برنامه‌هاى رضاخان در اين مملكت - كه يقيناً هدايت‌شده از سوى انگليسيها و قدرتهاى پشت سر رضاخان بود؛ چون عقل خودش و تشكيلاتش به اين چيزها نمى‌رسيد - همين بود كه روحانيون را بدنام كند. او به برداشتن عمامه‌ها اكتفا نكرد؛ به بدنام كردن روحانيون مشغول شد و كار را به جايى رساند كه در كوچه و خيابان، بچه‌هاى مردم اگر آخوندى مى‌ديدند، مسخره مى‌كردند. اين كار، عرف رايج شده بود!
اين قضيه، مربوط به سالهاى 29 و 30 است؛ يعنى من در آن زمان، يازده يا دوازده سالم بود. اين جوّ، تا حدود ده سال بعد از رفتن رضاخان و كم و بيش تا قُبيل انقلاب - كه من طلبه‌يى شده بودم - ادامه داشت.
ما در مشهد، تشكيلات و جلسات مهمى داشتيم. در جلسات من، چه‌قدر دانشجو و دكتر مى‌آمدند و من براى آنها تفسير مى‌گفتم. با جوانى از دوستان خودم - كه فارغ‌التحصيل و آدم باسوادى بود - مى‌خواستم به تهران بيايم. در ايستگاه راه‌آهن، با هم قدم مى‌زديم كه وقتِ قطار بشود. در همين موقع، چند جوان كه معلوم نبود اصلاً سوادى هم دارند يا ندارند - تيپهاى اروپايى آن روز كه لباس جين مى‌پوشيدند و تازه در ايران معمول شده بود - به شكلى من را مسخره كردند كه رفيقم خجالت كشيد. اين مسخره‌كردنها رايج شده بود و ديگر مخصوص بچه‌ها و يا يك طبقه‌ى خاص نبود.
انتهای پیام/
يكى از برنامه‌هاى رضاخان در اين مملكت - كه يقيناً هدايت‌شده از سوى انگليسيها و قدرتهاى پشت سر رضاخان بود؛ چون عقل خودش و تشكيلاتش به اين چيزها نمى‌رسيد - همين بود كه روحانيون را بدنام كند. او به برداشتن عمامه‌ها اكتفا نكرد؛ به بدنام كردن روحانيون مشغول شد و كار را به جايى رساند كه در كوچه و خيابان، بچه‌هاى مردم اگر آخوندى مى‌ديدند، مسخره مى‌كردند. اين كار، عرف رايج شده بود!
اين قضيه، مربوط به سالهاى 29 و 30 است؛ يعنى من در آن زمان، يازده يا دوازده سالم بود. اين جوّ، تا حدود ده سال بعد از رفتن رضاخان و كم و بيش تا قُبيل انقلاب - كه من طلبه‌يى شده بودم - ادامه داشت.
ما در مشهد، تشكيلات و جلسات مهمى داشتيم. در جلسات من، چه‌قدر دانشجو و دكتر مى‌آمدند و من براى آنها تفسير مى‌گفتم. با جوانى از دوستان خودم - كه فارغ‌التحصيل و آدم باسوادى بود - مى‌خواستم به تهران بيايم. در ايستگاه راه‌آهن، با هم قدم مى‌زديم كه وقتِ قطار بشود. در همين موقع، چند جوان كه معلوم نبود اصلاً سوادى هم دارند يا ندارند - تيپهاى اروپايى آن روز كه لباس جين مى‌پوشيدند و تازه در ايران معمول شده بود - به شكلى من را مسخره كردند كه رفيقم خجالت كشيد. اين مسخره‌كردنها رايج شده بود و ديگر مخصوص بچه‌ها و يا يك طبقه‌ى خاص نبود.
انتهای پیام/
