افشاری در گفتگو با خبرنگار باشگاه خبرنگاران گفت: بعضی‌ها بیشتر از بقیه قهر می‌کنند و برخی افراد هرگز علاقه‌ای به قهر ندارند و به طور کلی هدفی که در این رابطه مورد نظر فرد است، معمولا برای بیان یک ناراحتی یا یک هیجان منفی است و فرد می‌خواهد به طرف مقابل بگوید که ناراحت است.

وی ادامه داد: در هر حال قهر کردن به صورت یک وسیله در آمده است که در موقع ناراحتی از فرد سر می‌زند و یک روش تخلیه ناراحتی است. در واقع فرد به این روش عادت کرده است و معمولا قبل از اینکه فکر بهتری به ذهنش برسد، به این روش اقدام  می‌کند.

افشاری افزود: برخی‌ها این روش را از دوران کودکی یاد گرفته‌اند، ممکن است کودک با مشاهده رفتار اطرافیان به ویژه والدین در موقع ناراحتی از یک فرد دیگر رفتار آن‌ها الگو برداری کند. چنین کودکی یاد می‌گیرد پیام خود را با قطع ارتباط بیان کند و به روشی غیر از گفتار کلامی مفهوم ناراحتی خود را اطرافیان برساند.

وی تاکید کرد: انسان به برقراری روابط با دیگران نیازمند است، چنین نیازی نه تنها یک نیاز جسمی بلکه عمیقا یک نیاز روانی است. بنابراین دور ماندن از چنین روابطی برای وی فوق العاده دشوار است، مگر افرادی که به اختلالاتی دچارند که دوری از روابط اجتماعی را ترجیح می‌دهند.

افشاری تصریح کرد: افرادی که در قهر می‌مانند افرادی هستند که شیوه مناسب ابراز وجود، دفاع از خود و قاطعیت و جرات ورزی را یاد نگرفته‌اند و نمی‌توانند هیجانات خود را به خوبی کنترل کنند و مانع از دخالت آنها در تصمیمات منطقی شان می‌شود.

وی ادامه داد: در هر حال هم خود قهر و هم عواملی که به ایجاد و تداوم آن مربوط نمی‌شوند، استرس زا هستند. افکار منفی آزار دهنده در حالت قهر شدید فعال می‌شوند. فرد در حال قهر بیشتر از حالت‌های عادی به ویژگی‌ها، گفتار و رفتار منفی فرد مقابل توجه می‌کند، در حالی که در حالت برقراری دوستی این دسته از افکار بسیار کاهش می‌یابند.

افشاری خاطرنشان کرد: بر این اساس قهر و آشتی‌های مداوم آزار دهنده و بهم ریزنده شرایط آرام زندگی هستند که می‌توان روش‌هاب مناسب‌تر و ایده‌ آل تری به جای آن‌ها جایگزین کرد تا فرد بتواند با جرات بیشتری در شرایط استرس زا حاضر شود،  بتواند از خود دفاع کند و با حفظ صلح و دوستی مشکل خود را حل کند. چنین روابطی از استحکام بیشتری برخوردار هستند و آرامش فرد را تداوم می‌بخشند./
انتهای پیام/