به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران، نشریه "فارن پالسی این فوکس" در مقاله ای به قلم "جان ففر" نوشت: من این خبر را شنیدم که آمریکا نظر خود را در مورد "ینس استولتنبرگ" فرمانده جدید ناتو تغییر داده است. کنگره آمریکا با تصویب قطعنامه ای با انتخاب وی مخالفت کرد. ظاهرا استولتنبرگ در جوانی به سفارت آمریکا در اسلو سنگ پرتاب کرده است. به این ترتیب وی تهدیدی برای امنیت ملی آمریکا به حساب می آید و کنگره به درستی موضع گیری کرده است. متاسفم .فکر می کنم اشتباه شنیده ام. این فرمانده جدید ناتو نبود که آمریکا مانع انتخاب وی شد. موضوع مربوط به دیلما روسف رئیس جمهور برزیل بود که علاوه بر مشکوک بودن به داشتن ریشه های بلغاری، در دهه 1960 عضو یک جنبش زیر زمینی بود. کنگره علاقه ای ندارد روسف در سازمان ملل سخنرانی کند و به همین دلیل درخواست ویزای وی را رد کرده است. باز هم اشتباه کردم خبر مربوط به دیلما روسف هم نبود و موضوع آن "شو یویو" بود. او از امضا کنندگان بیانیه منشور 08 است که درخواست اصلاحات سیاسی و برقراری دموکراسی در چین را مطرح میکند. بنابراین بسیار خوب است که کنگره به اتفاق آرا با ورود وی به آمریکا مخالفت کرده است. شو یویوی هم نبود؟ شاید شی جینپینگ رئیس جمهور چین بود. من همیشه نام های چینی را با هم اشتباه می گیرم. البته کنگره نباید به شی جینپینگ اجازه دهد وارد این کشور شود. او رئیس قدرتمندترین حزب کمونیست جهان است. خون ضد آمریکایی در رگ های وی جاری است. ما نمی توانیم افرادی مانند وی را به آمریکا راه دهیم.
نویسنده در ادامه به موضوع ابوطالبی رسید و گفت: اگر این مطالب به نظرتان پوچ و بی معناست شما "تد کروز" نماینده جمهوری خواه کنگره از تگزاس را نمی شناسید. کروز هفته گذشته در سنا لایحه ای تنظیم کرد که طی آن از ایران درخواست شده است از تصمیم خود برای معرفی حمید ابوطالبی به عنوان نماینده این کشور در سازمان ملل دست بکشد. مسلما مترجمی(!!!) پیشه خطرناکی است و بین ایتالیایی ها رایج است که ترجمه به منزله خیانت است! من فکر می کنم تد کروز اصولا دانستن دو زبان را ضدیت با آمریکا می داند. کروز فراموش کرد اشاره کند که ابوطالبی یک دیپلمات باتجربه است و در کشورهای استرالیا، بلژیک و ایتالیا کار کرده است. این مرد تگزاسی دردسر ساز که به قول خودش هیچگاه اجازه نمی دهد مشتی خارجی به آمریکا بگویند چه کاری انجام دهد ظاهرا فراموش کرده است که آمریکا از دوران شاه بدین سو سیاست خارجی ایران را اداره نکرده است. اما نکته مهمتری که کروز با داشتن مدرک حقوق از دانشگاه هاروارد آن را نادیده گرفته این است که: ایرانیان این حق حاکمیتی را دارند که هر کس را مایل هستند به عنوان سفیر خود در سازمان ملل انتخاب کنند. درست مانند اینکه تگزاسی ها حق دارند فرد مورد نظر خود را به عنوان نماینده این منطقه به کنگره معرفی کنند. آمریکا نیز بر اساس توافقنامه سال 1947 با سازمان ملل موظف است به نمایندگان دیپلماتیک ویزای ورود اعطا کند. اگر این داستان به ماجرای تد کروز ختم می شد، حکایتی سرگرم کننده بود. اما در میان ناباوری اقدام کروز با حمایت قاطع سنا و مجلس نمایندگان آمریکا و در نهایت اوباما روبرو شده است. آیا هیچکس مایل نبود در برابر تد کروز و متحد قلدر وی چارلز شومر بایستد؟ شومر همچنین تهدید کرده است با حمایت از دور جدید تحریم ها علیه ایران توافقنامه موقت هسته ای با این کشور را بر هم زند.
نشریه "فارن پالسی این فوکس" در پایان مینویسد: پس کنگره مملو از حماقت است و این حماقت در هر دو طیف جمهوری خواه و دموکرات وجود دارد. اما دولت اوباما نیز به جای آنکه به کنگره یادآوری کند که حدود اختیارات آن به مسائل داخلی محدود میشود، به ایران اعلام کرد برای ابوطالبی ویزا صادر نخواهد کرد. جهت یادآوری گفته می شود ابوطالبی قرار نیست برای لابی در مورد مسائل سیاسی یا کارهای شبیه به آن وارد آمریکا شود بلکه او برای یک سازمان بین المللی که در نیویورک قرار دارد کار خواهد کرد.ایران به درستی از تغییر این گزینه خودداری کرده است. اگر یک نظریه پرداز که به سازمان ملل اعتقادی ندارد یا بر این عقیده است که 10 طبقه از ساختمان سازمان ملل اضافه است (البته این نظر مربوط به جان بولتون آمریکایی که تنها نام دیپلمات را یدک می کشید) می توان از ورود وی به آمریکا جلوگیری کرد. به نظر من به جز این موارد عجیب باید به همه دیپلمات های حرفه ای که قصد دارند وارد نیویورک شوند بدون توجه به عقاید دیپلماتیک آنها یا آنچه در بیست و چند سالگی انجام داده اند ویزای ورود داده شود.
انتهای پیام/