هزینه عملیات نظامی انگلیس از زمان جنگ سرد تاکنون بیش از سی و چهار میلیارد پوند بوده است.
روزنامه گاردین در شماره امروز خود در اینترنت گزارش داد: یک گزارش معتبر در انگلیس هزینه عملیات نظامی این کشور را از زمان خاتمه جنگ سرد تاکنون بالغ بر سی و چهار میلیارد و هفتصد میلیون پوند اعلام کرده است و سی میلیارد پوند دیگر ممکن است صرف مراقبتهای درمانی درازمدت برای کهنه سربازان شود.
طبق این گزارش با عنوان "جنگهای دوران صلح" که موسسه خدمات نیروهای متحد سلطنتی (آر یو اس آی) انگلیس منتشر کرد، بخش عمدهای از این پول صرف مداخلات نظامی در عراق و افغانستان شده است که "شکستهای راهبردی" قلمداد شده است.
در این گزارش با بازتاب خاص آن در پی نطق روز چهارشنبه تونی بلر در ترغیب غرب به شدت عمل برای شکست افراط گرایی اسلامی، نتیجه گیری شده است که گدیگر هیچ اختلاف نظر جدی در این خصوص وجود ندارد" که نقش انگلیس در جنگ عراق منجر به انتقال و تشدید افراط گرایی در میان مسلمانان جوان در انگلیس شد.
در گزارش این موسسه به رقم تقریبی صد هزار عراقی کشته شده و دو میلیون آواره عراقی در کشورهای همسایه اشاره شده است.
اکثر ارقام منتشر شده در این گزارش برای اولین بار در پاسخ به درخواستها از وزارت دفاع انگلیس برای انتشار اطلاعات گرد آورده شده است. با احتساب هزینه مادی کشته ها و مجروحان انگلیسی متعاقبا با پرداخت غرامت، هزینه جنگهای نظامی انگلیس از سال هزار و نهصد و نود به چهل و دو میلیارد پوند - صرف نظر از هزینه مراقبت از کهنه سربازان- بالغ خواهد شد.
آنچه در این گزارش عملیات "عمدتا مصلحتی" توصیف شده است- مداخلههای شکست خورده در عراق از سال دو هزار و سه و در افغانستان پس از دو هزار و پنج- علت هشتاد و چهار درصد کل هزینه مداخله های نظامی انگلیس از سال هزار و نهصد و نود بوده است.
این ارقام هزینههای اضافی خالص عملیات است - علاوه بر مخارج جاری از قبیل سوخت، تمرینهای آموزشی و حقوق که نیروهای مسلح در هر صورت باید هزینه آنرا بپردازد. در گزارش آر یو اس آی در آنچه "امتیاز دهی راهبردی" نامیده میشود، به عملیات نظامی انگلیس از ده امتیاز شش امتیاز داده شده است.
جنگ اول عراق در سال هزار و نهصد و نود و یک، متعاقبا اعمال مناطق پرواز ممنوع بر فرار عراق، سپس مداخلات نظامی در بوسنی، جنگ کوزوو در سال هزار و نهصد و نود و نه، سیرالئون در سال دو هزار و عملیاتی که در سال دو هزار و یک آغاز شد و به متواری شدن رهبران طالبان و القاعده از افغانستان انجامید، شش عملیات موفق برشمرده شده است.
عملیات ناموفق عبارت بوده است از تلاش برای صلح بانی در بوسنی در اوایل دهه هزار و نهصد و نود،تهاجم به عراق در سال دو هزار و سه و پیامدهای آن، استقرار نیروهای انگلیسی در استان هلمند در جنوب افغانستان که در سال دو هزار و شش آغاز شد و حملات هوایی در لیبی در سال دو هزار و یازده.
در این گزارش نتیجه گیری شده است که "تهاجم (به عراق) در سال دو هزار و سه نه تنها تروریسم بین الملل را کاهش نداد بلکه موجب گسترش آن و افزایش افراط گرایی در میان جوانان مسلمان انگلیسی شد."
در این گزارش آمده است: رشد القاعده در شبه جزیره عربی واکنش به آن تهاجم و متعاقبا به حاشیه رانده شدن جمعیت سنی عراق بود(از جمله بعثی زدایی و انحلال ارتش). امروز القاعده در شبه جزیره عربی و دیگر گروههای جهادی افراطی در سراسر مرز عراق و سوریه تهدیدهای تروریستی جدیدی برای انگلیس و متحدان آنند که ممکن بود در صورت باقی ماندن صدام در قدرت، لااقل به این شکل، وجود نداشته باشد.
در این گزارش گفته شده است، گرچه صدام یکی از بی رحم ترین دیکتاتورهای اواخر قرن بیستم و عامل جنایات پی در پی بر ضد مردم خودش و تهاجم به کشورهای همسایه بود، دامنه این جنایات تا حدی به علت اقدامات محدود کننده ای که پس از سال هزار و نهصد و نود و یک اعمال شد،تا حد زیادی کاهش یافته بود.
طبق گزارش آر یو اس آی، رای سال گذشته پارلمان انگلیس در مخالفت با مداخله در سوریه "در سایه (جنگ) عراق" صورت گرفت.
مالکولم چالمرز مدیر پژوهشی آر یو اس آی خاطرنشان کرد، مداخله انگلیس در هلمند با تصمیم آن به پافشاری بر برکناری شیر محمد آخوندزاده استاندار آنجا آغاز شد که بسیاری اعضای نروهای وی را به سوی گروههای جدید شبه نظامی سوق داد. در ضمن نیروهای طالبان در مقابله با نیروهای انگلیسی در هلمند عمدتا مردم محلی را به کار می گرفتند که انگیزه شان بیش از آنکه برگرفته از جهاد جهانی باشد، ضدیت با مداخله خارجی بود.
در گزارش این موسسه خاطرنشان شده است که سطح کشت خشخاش امروز بالاتر از سطح کشت آن قبل از ورود انگلیس است. این درحالی است که مسئولیت ویژه مبارزه با مواد مخدر در افغانستان طبق طرح بلر در سال دو هزار و یک به انگلیس واگذار شد.
فرانک لدویج نویسنده کتاب "سرمایه گذاری در خون" در گزارش دیگری که یک سال قبل توسط خبرگزاری دانشگاه ییل منتشر شد، تخمین زده بود که انگلیس تا سال دو هزار و بیست حداقل چهل میلیارد پوند صرف جنگ افغانستان خواهد کرد. به گفته وی، این مبلغ برای تجهیز کل نیروی دریایی به یک گروه ناوهواپیمابر جدید یا جذب و تجهیز سه گردان نیروی زمینی یا دریایی و تامین بودجه آنها برای ده سال کافی است.