به گزارش سرويس بين‌ الملل باشگاه خبرنگاران، روزنامه آمریکایی نیویورک‌تایمز در گزارش خود در این زمینه آورده است: با وجود برخی تردیدها در این‌باره، مذاکرات هنوز ادامه دارد و رو به پیشرفت است و نشان می‌دهد که این روند ارزش ریسک کردن را داشته است.

این روزنامه می‌نویسد: مهم‌ترین ویژگی برنامه هسته‌ای ایران، مسئله توانایی غنی‌سازی اورانیوم 20 درصد توسط این کشور بوده است، اقدامی که گامی کوچک و تکنولوژیکی در جهت افزایش سطح غنی‌سازی به سطوح بالاتر محسوب می‌شود. ایران تولید سوخت اتمی خود را در سال 2010 تکمیل کرد و از آن زمان بود که کشورهای غربی تحریم‌ها علیه تهران را اعمال  کردند. تا سال 2013 نیز این ادعا مطرح بود که ایران یک یا نهایتا دو ماه برای دستیابی به میزان کافی از اورانیوم غنی‌شده زمان خواهد داشت تا بتواند بمب اتم را تولید کند.با وجود این پس از مدتی، اکنون به نظر می‌رسد اوضاع آرام‌تر شده است. ایران از روز بیستم ژانویه غنی‌سازی 20 درصد را بر اساس توافق هسته‌ای ژنو متوقف کرد و اوائل ماه جاری نیز آژانس بین‌المللی انرژی اتمی تایید کرد که ایران فراتر از این عمل کرده و ذخایر اورانیوم غنی‌شده 20 درصد خود را نیز به میزان 75 درصد رقیق کرده است.همچنین بر اساس توافق ژنو ایران متعهد شد نیمی از اورانیوم غنی‌شده خود را به درصدی پایین‌تر برساند و سایر اورانیوم‌های اکسید شده خود را برای رآکتورهای هسته‌ایش استفاده کند. بررسی‌ها نشان می‌دهد هر دو این کارها به نحو مطلوبی در حال انجام است و انتظار می‌رود پیش از پایان ضرب‌الاجل در ماه ژوئیه این روند به پایان برسد.

روزنامه آمریکایی نیویورک‌تایمز ادامه می‌دهد: یک مسئله دیگر نیز پیشنهاد اخیر علی‌اکبر صالحی، رئیس سازمان انرژی اتمی ایران است که گفته است ایران رآکتور آب سنگین اراک را برای تولید اورانیوم غنی‌سازی شده سطح پایین مورد استفاده قرار دهد و میزان تولید پلوتونیوم در آن را محدود کند. البته کشورهای غربی درخواست تعطیلی این رآکتور را مطرح کرده‌اند، اما این پیشنهاد می‌تواند شرایط برای دستیابی به توافق را بهبود بخشد.

در عین حال سازمان انرژی اتمی ایران به این نکته اشاره کرده است که در نهایت فعالیت‌های هسته‌ای ایران در گذشته از هر اتهامی مبرا خواهد بود، تکمیل روند ایجاد شفافیت در این زمینه و اعتمادسازی میان ایران و غرب زمان طولانی به طول خواهد انجامید. اما یک توافق هسته‌ای که برای هر دو طرف قابل تحمل و پذیرش باشد، می‌تواند یک گام اولیه مهم و اساسی در روند تکمیل توافق میان دو طرف تلقی شود.