به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران،، به گفته محققان آلمانی، این هنرمند عصر رنسانس دو نسخه تقریبا یکسان از مونالیزا تهیه کرد که هنگامی که در کنار یکدیگر مشاهده می‌شوند، احساس عمق را در نظاره‌گر برمی‌انگیزند. این اثر شبیه به تصاویری است که امروزه حس طراحی‌های سه‌بعدی را برمی‌انگیزند؛ طراحی‌هایی که اغلب با عینک‌های مخصوص دیده می‌شوند.

کلوس-کریستین کربن و ورا هسلینگر این نظریه را در مقاله‌ای مطرح کرده‌اند؛ نظریه آنها مبتنی بر یک نقاشی شبیه مونالیزا است که در سال 2012 رونمایی شد و توسط خود هنرمند و نه شاگردش کشیده شده است.

محققان کپی موسوم به «پرادو مونالیزا» را که در موزه دل پرادوی مادرید قرار داشته و همچنین پرتره مشهور مونالیزا در موزه لوور را تحلیل کرده و دریافتند یک تغییر پرسپکتیو جزئی بین این آثار هنری وجود دارد زیرا نقاش آن‌ها را از پرسپکتیو متفاوتی خلق کرده‌ است.

کربن از دانشگاه هامبورگ گفت: زمانی که این دو نقاشی را در کنار یکدیگر دیدم، برایم واضح بود که تفاوت‌های کوچک اما آشکاری در پرسپکتیو آن‌ها وجود دارد. در نسخه پرادو می‌توان انتهای گوشه صندلی را در پس‌زمینه نقاشی دید که چنین مولفه‌ای را نمی‌توان در نسخه لوور دید.

به گفته وی، این موضوع به این دلیل است که نقاش پرادو مونالیزا (خود داوینچی) نسبت به اثر لوور به بیشتر سمت چپ تمایل داشته است.

محققان حاضر در این مطالعه حالتی را که در آن چشم انسان، اشیا را در پرسپکتیوهای متغیر پیش از ارسال تصاویر مسطح و منفرد به مغز و تبدیل آن‌ها به تصویر سه‌بعدی درک می‌کنند، تحلیل کرده و با استفاده از این موضوع نتیجه گرفتند این دو نقاشی زمانی که با یکدیگر مشاهده شوند، می‌توانند نخستین تصویر برجسته‌بین در جهان را ارائه دهند.

محققان از عینک‌های سه بعدی آناگلیف فیروزه‌ای-قرمز برای ترکیب این دو تصویر استفاده کردند و محصول نهایی عمق را به تصویر کشید. آن‌ها اعتراف کردند تعیین این موضوع که آیا چنین اثری تصادفی بوده یا این که داوینچی آن‌ را تعمدا به عنوان بخشی از یک پروژه علمی ایجاد کرده، غیرممکن است.