به گزارش حوزه سینما باشگاه خبرنگاران؛ فیلمسازهای تازه‌کاری که فیلم اول یا دوم‌شان کیفیت نسبتا قابل قبولی دارند و توجه منتقدان را جلب می‌کنند، همواره در معرض این خطر هستند که با نقدهای مثبت و استقبال منتقدان، در قدم‌های بعدی دچار غرور و اعتماد به نفس کاذب شوند و این هیجان و مشتبه شدن امر در همراهی با بی‌تجربگی و نپختگی و ظرفیت کم، باعث شود فیلم‌های بعد‌ی‌شان کیفیت بسیار پایین‌تری از اثر قبلی‌شان داشته باشد. نمونه‌هایش فراوانند و در همین جشنواره امسال، گاهی آدم تعجب می‌کرد که چطور فاصله بین دو فیلم یک فیلمساز جوان و پرانرژی و با انگیزه در این مدت کوتاه، می‌تواند تا این حد فاحش و غیرقابل باور باشد. شاید استراتژی نامناسب بعضی از منتقدان در برخورد با آثار قابل قبول فیلمسازان جوان و تازه کار از دلایل مهم این مسئله باشد؛ اما در نهایت این فیلمساز است که می‌تواند و باید با هوشمندی و حواس جمع، بی‌آنکه دست و پایش را گم کند و سر به بی‌راهه بزند، روش درست را انتخاب کند و در مسیری رو به جلو و پیشرفت حرکت کند. مصطفی کیایی تا اینجای کار یکی از همین فیلمسازهای جوان حواس جمع‌ نشان داده که با هر فیلمش یک گام رو به جلو برداشته، و استقبال نسبی منتقدان از فیلم قبلی‌اش، مانع از آن نشده که ضعف‌ها و کاستی‌های آن را به یاد نداشته باشد و با پرهیز از آنها، در خط ویژه کاری کم نقض‌تر و استوارتر ارائه دهد.


منبع:‌ماهنامه فیلم-مسعود ثابتی
 
 
انتهای پیام/ اس