تصوير ديده نشده از "وزير بهداشت" در روزهای دفاع مقدس
دکتر قاضي زاده هاشمي ، در صفحه شخصي خود در شبکه اجتماعي کلوب ؛ عکس و خاطره اي را به مناسبت سالروز آزاد سازي خرمشهر منتشر کرد.
به گزارش خبرنگار بهداشت و درمان باشگاه خبرنگاران ، امروز سوم خرداد ماه سالروز آزادسازي خرمشهر به دست رزمندگان اسلام است.
کنار کارون می‌ایستیم؛ من، محسن روشندل و محسن امیریان؛ لحظه‌ای به یکدیگر نگاه می‌کنیم و باز چشم‌مان به سوی کارون می‌گردد. هر کدام دعایی زمزمه می‌کنیم و تن به آب خروشان می‌زنیم. آن روز خیلی از رزمندگان در کارون غسل شهادت کردند.
سال ١٣٦١ عملیات بیت‌المقدس، به سوی خرمشهر می‌رویم. در یکی از درگیری‌ها گلوله‌ای نخاع محسن روشندل را می‌بُرَد و...
حالا که به آن روزها فکر می‌کنم و آن صحنه‌ها چونان فیلمی واضح از جلوی چشمِ روحم می‌گذرد، با خود می‌گویم آن روز هیچ یک از آن دلاوران ادعایی نداشتند؛ انگار اول از خود گذشته و منیت را در وجودشان کشته بودند و بعد راهی شده بودند. آن موقع هدف فقط خدا بود و رضای او. و باز با خودم می‌گویم: حالا کجایند آن یاران بی مدعا؟
پس از پایان آن روزها اما گروهی مدعی شدند؛ نه تنها مدعی آن‌چه کرده بودند که برای راه و منش دیگران نیز ادعا کردند و امروز هم این تفکر، سدی است برای رسیدن به موفقیت‌هایی که اگر درست برویم، می‌توانیم به آن‌ها برسیم.
مشکل امروز ما این است که کمتر پیدا می‌شوند کسانی که از خود بگذرند؛ کسانی که بتوانند منیت را در وجودشان سرکوب کنند. کسانی که اگر دیگری ایده‌ای مناسب و موفق ارائه داد بر آن خرده نگیرند، بدون تفکر لب به انتقاد نگشایند و با او همراه شوند؛ کسانی که خود را عقل کل و مدبر همه امور ندانند!
انگار امروز به یک جهاد درونی بیشتر نیاز داریم؛ تا بتوانیم باز هم پرچم ایران را برافرازیم مانند سوم خرداد ٦١ که این پرچم پرافتخار بر بلندای مسجد جامع خرمشهر ندای پیروزی و آزادی سر داد.
به همين مناسبت دکتر قاضي زاده هاشمي وزير بهداشت درمان و آموزش پزشکي، در صفحه شخصي خود در شبکه اجتماعي کلوب ؛ عکس و خاطره اي از آن روزها را منتشر کردند :
کجایند آن یاران بی مدعا؟
کنار کارون می‌ایستیم؛ من، محسن روشندل و محسن امیریان؛ لحظه‌ای به یکدیگر نگاه می‌کنیم و باز چشم‌مان به سوی کارون می‌گردد. هر کدام دعایی زمزمه می‌کنیم و تن به آب خروشان می‌زنیم. آن روز خیلی از رزمندگان در کارون غسل شهادت کردند.
سال ١٣٦١ عملیات بیت‌المقدس، به سوی خرمشهر می‌رویم. در یکی از درگیری‌ها گلوله‌ای نخاع محسن روشندل را می‌بُرَد و...
حالا که به آن روزها فکر می‌کنم و آن صحنه‌ها چونان فیلمی واضح از جلوی چشمِ روحم می‌گذرد، با خود می‌گویم آن روز هیچ یک از آن دلاوران ادعایی نداشتند؛ انگار اول از خود گذشته و منیت را در وجودشان کشته بودند و بعد راهی شده بودند. آن موقع هدف فقط خدا بود و رضای او. و باز با خودم می‌گویم: حالا کجایند آن یاران بی مدعا؟
پس از پایان آن روزها اما گروهی مدعی شدند؛ نه تنها مدعی آن‌چه کرده بودند که برای راه و منش دیگران نیز ادعا کردند و امروز هم این تفکر، سدی است برای رسیدن به موفقیت‌هایی که اگر درست برویم، می‌توانیم به آن‌ها برسیم.
مشکل امروز ما این است که کمتر پیدا می‌شوند کسانی که از خود بگذرند؛ کسانی که بتوانند منیت را در وجودشان سرکوب کنند. کسانی که اگر دیگری ایده‌ای مناسب و موفق ارائه داد بر آن خرده نگیرند، بدون تفکر لب به انتقاد نگشایند و با او همراه شوند؛ کسانی که خود را عقل کل و مدبر همه امور ندانند!
انگار امروز به یک جهاد درونی بیشتر نیاز داریم؛ تا بتوانیم باز هم پرچم ایران را برافرازیم مانند سوم خرداد ٦١ که این پرچم پرافتخار بر بلندای مسجد جامع خرمشهر ندای پیروزی و آزادی سر داد.
