دو سال از برگزاری آخرین دوره المپیک جهانی گذشته و تا کمتر از دو ماه و نیم دیگر هم دوره جدید المپیک آسیایی یا همان بازی‌های آسیایی آغاز خواهد شد. ورزش ایران هنوز موفقیت حاصل از اعزام کاروان ایران به دوره پیشین این بازی‌ها که چهار سال پیش به میزبانی گوانگو چین برگزار شد را از یاد نبرده؛ در آن دوره از بازی‌ها کاروان 362 نفره ایران با مجموع 59 مدال شامل 20 مدال طلا، 14 مدال نقره و 25 مدال برنز در میان 45 کشور شرکت کننده جایگاه خوب چهارمی را به خود اختصاص داد و رکوردی تاریخی از ادوار مختلف حضور در این بازی‌ها را برای خود ثبت کرد.

از آن زمان تا به امروز بارها مدیران ورزش حفظ جایگاه چهارمی و نیم نگاه به ارتقای آن را هدف اصلی از حضور در دوره آتی بازی‌های آسیایی عنوان کردند. دوره‌ای که حالا فقط دو ماه و نیم به برگزاری آن در کره‌جنوبی باقی مانده است. این مدت زمان شاید برای خیلی‌ها و حتی کسانی که منتظر تماشا و پیگیری بسیاری از رقابت‌های این بازی‌ها هستند، طولانی باشد اما به طور حتم برای کسانی که مامور به حفظ رکورد و موفقیت‌های به دست آمده گوانگجو هستند، کم باشد و زودگذر.

در کل از نظر خیلی‌ها  بازی‎‌های آسیایی ملاک و معیار مهمی است برای نمره دادن به ورزش ایران است و اینکه آیا توانسته روند خوب خود در المپیک‌های جهانی و آسیایی را حفظ کند یا نه؟ به خصوص اینکه بعد از موفقیت در گوانگجو، کاروان اعزامی به المپیک لندن هم عملکرد فوق‌العاده‌ای از خود نشان داد و توانست برای اولین‌بار در تاریخ صاحب جایگاه هفدهمی این رویداد شود. با همه اینها هنوز موج حضور مهم و تاثیرگذار ورزش ایران در بازی‌های آسیایی آن طور که باید و شاید در کشور به راه نیفتاده و ورزشی‌ها همچنان روی فوتبال و جام‌جهانی آن موج‌سواری می‌کنند.

به گزارش مهر، البته شکی نیست که جام جهانی فوتبال به عنوان بزرگترین جشنواره همزمان فرهنگی، ورزشی، سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و حتی هنری جهان، پربیننده ترین رویداد ورزشی به حساب می‌آید اما به هر حال امروز که پرونده ایران در این جام بسته شده، نباید اهمیت آن برای ورزش کشور و حداقل مسئولانش همچنان به اندازه روزهایی باشد که تیم ملی در حال آماده‌سازی بود و یا روزهایی که در قالب این جام به مصاف حریفانش می‌رفت.

از ماه‌ها پیش فوتبال ایران که برای چهارمین‌بار سهمیه جام جهانی برزیل را به دست آورده بود در یک سمت ورزش ایران قرار گرفت و دیگر تیم‌ها و رشته‌ها در سمت دیگر؛ شاید این جداسازی به واسطه جذابیت‌های همیشگی فوتبال که اینبار قرار بود به حضور در زیباترین و باشکوه‌ترین تورنمنت ورزشی جهان ختم شود، طبیعی بود اما این حضور به پایان خط رسیده در حالیکه توجه خیلی‌ها و حتی برخی مسئولان همچنان معطوف به تیم ملی است و مشکلات جدید آن.

تا دیروز چگونگی آماده‌سازی تیم ملی و تامین هزینه‌های آن دغدغه بود و امروز کارلوس کی‌روش و تمدید قراردادش؛ در حالیکه این موضوع - فارغ از هر نتیجه‌ای که خواهد داشت - تعیین کننده نمره و جایگاه کاروان ایران در بازی‌های آسیایی نخواهد بود با این حال به خوبی توانسته بازی‌های آسیایی و اهمیت چگونگی اعزام کاروان ایران به این بازی‌ها را در سایه خود و حتی دغدغه‌هایی که برای مسئولان ورزش ایجاد کرده، قرار دهد. 

این در حالی است که در رابطه با بازی‌های آسیایی و چهاردهمین حضور ورزش ایرن در این بازی‌ها هنوز وضعیت نهایی کاروان اعزامی مشخص نشده، خیلی از رشته‌ها و ورزشکاران‌شان در بلاتکلیفی به سر می‌برند، بودجه لازم برای آماده سازی تیم‌ها خیلی دیر به آنها تزریق شد آنهم نه به طور کامل و کافی و ... ؛ البته مسئولان کمیته ملی المپیک برای سر و سامان دادن به هر یک از این ابهامات و مشکلات تلاش‌ها و رایزنی‌های زیادی داشته‌اند اما برای اینکه بتوان حداقل در فاصله دو ماه و نیم باقی مانده به بازی‌های آسیایی تمام توجه ورزش و مسئولان ارشدش را معطوف به این بازی‌ها کرد، یک همت جمعی و ملی نیاز است.

مگر نه اینکه کاروان اعزامی به بازی‌های آسیایی از کاروان‌های شرکت کننده در هر رویداد دیگر و حتی المپیک جهانی هم گسترده‌تر است و به الطبع میزان شانس مدال‌آوری یا ناکامی در آن هم بیشتر، پس باید بازی‌های آسیایی و تمام مسائل مربوط به آن را از سایه فوتبال و جام جهانی و کی روش خارج کرد تا بیشتر تمرکز مسئولان به آن معطوف شود و شاید اینگونه بتوان سهم واقعی این بازی‌ها را در ورزش ایران مشخص کرد و به رغم خیلی از مشکلات مدیریتی که کمیته ملی المپیک طی یکی دو سال گذشته با آن مواجه بود، از این دوره بازی‌های آسیایی هم دست پر خارج شد.

فراموش نشود کره‌جنوبی میزبانی این دوره از بازی‌های آسیایی است که ورزشکارانش در خیلی از رشته‌ها رقیب ورزشکاران ایران هستند و این به تنهایی کار را برای تکرار خیلی از موفقیت‌ها سخت می‌کند.