به گزارش خبرنگار اقتصادی باشگاه خبرنگاران؛نام قبلی این شهر، «دوبرّان» بوده است که وجه تسمیه آن در منبع مشخصی ذکر نشده است. در گذشته منطقه دبیران، مرتع مرغوب برای دامها داشته است و این باعث می شده است که عشایران پشم گوسفندان را در هر سال دو بار بچینند. به هر بار پشم چیدن یک «بُرون» گفته می شده است. بر این اساس این مکان را دوبرون یا دوبران نامیدند.
 
اما از تیرماه 1384 و بنا به تصویت هیأت وزیران روستای دوبران به شهر تبدیل شد و نام جدید آن را دبیران نام نهادند.

طوایف این شهر با دو گویش عربی و فارسی تکلم می نمایند. از صنایع دستی آن می توان به قالی بافی اشاره کرد.


ویژگیهای طبیعی
 
این شهر در 28 درجه 40 دقیقه عرض شمالی و 54 درجه و 18 دقیقه طول شرقی و در ارتفاع 1320 متر از سطح دریا قرار دارد. به دلیل قرار گیری در عرضهای پایین جغرافیایی و فعالیت پرفشار جنب حاره و به دلیل دوری از منابع رطوبت، دارای آب و هوای گرم و نیمه خشک است. بااین شرایط میانگین بارش سالانه از 200 میلیمتر تجاوز نمی‌کند.
در این شهر بیشینه دما 45 درجه در تیر و مرداد ماه و کمینه دما 5 درجه در اواخر دی ماه می باشد. در برخی از سالها دما زیر صفر هم مشاهده شده است.
ساختار و سازندهای زمين شناسي شهر دبیران و اطراف آن عمدتاً مربوط به دوران دوم و سوم زمين شناسي بويژه متاثر از گروه فارس(ميشان و آسماری جهرم)و هرمز است. معدن نمک (کوه نمک) نزدیک امامزاده شاه عملدار با ذخيره قطعي 800 هزار تن، در 10 کیلومتری جنوب دبیران و همچنین معدن گچ دشت خاک تنها منابع معدنی این شهر است.


بنا بر سرشماری 1390 جمهوری اسلامی ایران، دبیران با 12682 نفر جمعیت (3188 خانوار و 6346 مرد و 6336 زن) دومین شهر بزرگ شهرستان زرین دشت پس از مرکز آن حاجی آباد (20501 نفر) است.  از نظر قومیتی، دو قوم عرب و فارس در این شهر وجود دارد و مقدار اندکی نیز لر در این شهر ساکن هستند. آمار دقیقی از میزان جمعیت اقوام در این شهر وجود ندارد اما به نظر می رسد که جمعیت اعراب کمی بیشتر از فارسها باشد.

 طایفه های اعراب عمدتاً از ایلات خمسه و از تیره های باصری، اینالو، شیری و بهلولی هستند و در محل به یوزباشی، صفی خانی، حسن خانی، اولاد صالح، نجفی، نوروزی و شادمانی معروف هستند. به جز لاریها که به خوش نشین معروف هستند تقریباً تمامی تیره ها و قبایل ساکن در دبیران عشایر بوده اند .

انتهای پیام/