به گزارش
مجله شبانه باشگاه خبرنگاران، برگزاری آیین مربوط به آخرین جمعه ماه مبارک رمضان برای شیرازیها، از مهمترین و خاطرهانگیزترین رسمهای محلی است. سید احمد کیلیان در کتاب «رمضان در فرهنگ مردم» یادآور شده است که مردم شیراز به این روز، روز «جمعه الوداعی» میگویند و همه در مسجد جامع شیراز گرد هم جمع میشوند.
اگر به شیراز سفر کرده باشید و سری به مسجد جامع شیراز زده باشید میبینید که در این مسجد، منبری بلند و بسیار قدیمی با پلههای متعدد وجود دارد که به منبر امام حسن(ع) معروف است و روز جمعهالوداعی، بعداز نماز جماعت و وعظ و سخنرانی، عده زیادی از زنها اطراف منبر جمع میشوند، گروهی از دختران دم بخت، به نیت باز شدن بخت سه مرتبه از منبر بالا و پایین میروند و معتقدند که با این کار تا سه روز یا سه هفته یا سه ماه بعد به خانه بخت خواهند رفت.
زنان بیفرزند هم که آرزوی داشتن فرزند دارند «ننو» - گهواره پارچهای – کوچک درست میکنند و یک عروسک را قنداق پیچکرده داخل «ننو» میگذارند و با خود به مسجد میآورند و در گوشهای ننوی خود را به دیوار میبندند و چند مرتبه این ننو را میجنبانند و نیت میکنند که اگر تا سال بعد صاحب فرزندی شوند، جمعه آخر ماه رمضان داخل صحن مسجد حلوا بپزند و خیرات کنند.
لباس عافیتدر همین حال عدهای از زنانی که باردار هستند - بویژه آنهایی که بار اولشان است - مقداری پارچه، ریسمان، قیچی، سوزن و انگشتانهای با خود به مسجد میآورند و بعد از نماز ظهر و عصر پارچه را قیچی میزنند و رختکی میدوزند و چنانچه فرصت نکردند، رختک را در مسجد بدوزند، چند بخیه موقت به آن میزنند و رختک را به خانه میبرند و میدوزند و این رختک را تا زمان تولد فرزندشان نگه میدارند و به عنوان اولین لباس به تن نوزادشان میپوشانند و عقیده دارند با پوشیدن این رختک فرزندشان تا آخر عمر لباس عافیت میپوشد و ناخوش و بیمار نمیشود.
گروه حاجتمند بعدی مادرانی هستند که میخواهند بچه خود را از شیر بگیرند و روز جمعه آخر ماه رمضان چند عدد انار شیرین به مسجد میآورند، اگر خود سواد داشته باشند، سوره مبارکه یاسین میخوانند و به انارها میدمند و اگر سواد نداشته باشند از شخصی باسواد خواهش میکنند تا سوره یاسین را خوانده و به انارها بدمد، انارها را تا زمانی که میخواهند بچه را از شیر بگیرند، نگه میدارند و چند روز از آب انار شیرین به طفل میدهند و معتقدند که از برکت سوره یاسین و میوه بهشتی انار، بچه صبور میشود و بهانه نمیگیرد.