در آستانه‌ی سالروز بمباران اتمی دو شهر "ژاپن"؛
"هیروشیما" هنوز می‌لرزد
روح هنر و هنرمند ظلم را بر نمی‌تابد و همیشه سعی در به تصویر کشیدن پیام‌های عدالتخواهانه دارد.
به گزارش خبرنگار سینمای باشگاه خبرنگاران، حالا دیگر 68 سال است که از آن فاجعه بزرگ انسانی میگذرد، فاجعه‌ای که 250 هزار کشته بر جای گذاشت.
68 سال پیش درست در همین تاریخ، هیروشیما و سه روز پس از آن ناکازاکی و در جنگ جهانی دوم اولین بمباران اتمی را تجربه کرد. شاید حتی انیشتین (کاشف انرژی هسته‌ای) هم باورش نمی‌شد که "مرد چاق" و "پسر کوچک" (نام بمب‌های فرو ریخته شده برسر شهرهای ناکازاکی و هیروشیما که توسط دوست او رابرت اینهایمر اختراع شدند)، روزی چنین فجایعی را به بار آورند، اما باید بدانیم که در اثر تشعشات بمب‌های اتمی آمریکا هنوز هم که هنوز است، مادران دو شهرهیروشیما و ناکازاکی کودکان ناقص العضو به دنیا می‌آورند. هنوز هم که هنوز است این شهرها از یاد نبرده‌اند که چه وحشیانه مردمانشان مورد هجوم قرار گرفتند. آمریکایی‌ها همواره سعی داشتند که این ننگ را به تاریکخانه ذهن جهانیان تبعید کنند اما هنوز هم که هنوز است هرساله مردمی از سراسر دنیا با درست کردن درنا‌های کاغذی و فرستادن آن به مرکز ساداکو در پارک یادمان جنگ شهر ناکازاکی، هم‌دردی خود را با قربانیان بمباران هسته‌ای و انزجار خود را از کاربرد و گسترش سلاح‌های کشتار جمعی اعلام می‌کنند.
"پاول تیتز"، فرمانده‌ی آمریکایی بمباران هیروشیما تنها چند روز پیش از مرگش در اول نوامبر سال 2007 وقتی که 92 سال سن داشت چنین گفت که «هرگز از کرده‌ام پشیمان نیستم و هر شب سر راحت بر بالین می‌گذارم!» اما باید بدانیم که در همه‌ی این سال‌ها که او با خیال آسوده به ماهی گیری در آمریکا مشغول بوده، روح روشن‌فکران و آزادی خواهان جهان همواره از بزرگترین جنایتی که در تاریخ بشر رخ داد آزارد می‌دیده و آنها طی تمام این سال‌ها همه‌ی تلاش خود را به خرج داده‌اند که چنین وحشی‌گری‌هایی از حافظه ی تاریخ فراموش نشود. در این سال‌ها انسان‌های آزاده کارهای بسیاری برای زنده نگه داشتن خاطره‌‌ی این فجایع انجام داده‌اند و از هر وسیله‌ای برای انعکاس پیامدهای این حرکت ضد بشری استفاده کرده‌اند.
شاید بتوانیم بگوییم که هنر و سینما یکی از این ابزارها بوده و تنها چند سال بعد از این فاجعه هنرمندان و سینما گران شروع به ساخت آثاری دربارهی این اتفاق کرده‌اند، زیرا روح هنر و هنرمند ظلم را بر نمی‌تابد و همیشه سعی در به تصویر کشیدن پیام‌های عدالتخواهانه دارد. این آثار توانسته است تاثیر بسیار زیادی بر مردم جهان بگذارند و آنها را آگاه کند که بمب‌های آمریکایی چه بر سر مردم ژاپن آوردند. یکی از این آثار "هیروشیما؛ عشق من" به کارگردانی "آلن رنه" فرانسوی است که در سال 1959 ساخته شد. این فیلم بر اساس رمانی از "مارگاریت دوراس" و دربارهی زنی فرانسوی است که در آگوست سال 1957 برای بازی جهت بازی در یک فیلم راجع به انفجار اتمی به ژاپن می‌رود و گویا در زمان رخ دادن فاجعه در هیروشیما بوده است. با وجود اینکه این واقعه‌ی هولناک توسط آمریکا به وقوع پیوست، اما حتی هنرمندان آمریکایی هم بیکار نبوده‌اند و آثاری همچون "آغاز بی پایان"، "بالاتر و فراتر"، "مرد چاق و پسر کوچک" در این کشور ساخته شد با این حال انگار دولت آمریکا حتی تاب دیدن این مقدار واقع بینی را هم ندارد، زیرا سازندگان این آثار به شدت تحت فشار سیاسی و امنیتی بوده‌اند و در نهایت بخش اعظمی از فیلم‌هایشان سانسور شده است.
فیلم‌های سینمایی "دکتر استرنج‌لاو"، "کویر بلوم"، "امنیت برباد رفته"، "بازی جنگ" و "پیمان" از دیگر فیلم‌های آمریکایی هستند که جنگ هیروشیما در محوریت آنها قرار دارد، اما شاید این واقعه از زاویه‌ی نگاه فیلم سازان ژاپنی دیدنی تر باشد؛
فیلم سینمایی "بچه‌های هیروشیما" به کارگردانی "کانه توشیندو" محصول سال 1952 ژاپن روایت 6 سال پس از بمباران اتمی در 6 آگوست 1945 است. این فیلم روایتی بی واسطه از تبعات حاصل از بمباران اتمی است و اصلا لحن شعاری ندارد و یک فیلم کاملا تصویری است
فیلم سینمایی"گودزیلا" ، 9 سال پس از فجایع هسته‌ای هیروشیما و ناکازاکی (1954( ساخته شد که در آن خطرات اتمی بیشتر ناشی از دیوانگی بشر نشان داده می‌شود، نه صرفا طبیعت.
ولی احتمالاً جالب‌تر از همه این موارد آخرین فیلم کوراساوا باشد. دراما (رویاها) فیلمی است که در سال ۱۹۹۰ بر اساس رویاهای حقیقی کارگردان ژاپنی، اکیرا کوروساوا و در مراحل مختلف زندگی او ساخته شده‌است، بیشتر تصاویر این فیلم به گفتگوهای شخصیت‌های فیلم می‌پردازد. نام دیگر این فیلم "من تو را در رویایی اینگونه دیدم" بود وبرای اولین بار در بخش خارج از مسابقه جشنواره کن نمایش داده شد که یکی از اپیزودهای آن مربوط به بمباران اتمی ژاپن است.
شاید ایران هم روزی بتواند سهمی از به تصویر کشیدن این فجایع داشته باشد؛ اگر شرایط برای ساخت فیلم "درنای 356" به کارگردانی علی شاه حاتمی فراهم شود. این فیلم با محوریت حمله به هیروشیما و ناکازاکی است که دست اندار کاران آن با بنیاد سینمایی فارابی به مذاکره پرداختند. به امید روزی که صلح در همه جای جهان حاکم شود.
گزارش از: زهرا منصوری/
انتهای پیام/ اس
68 سال پیش درست در همین تاریخ، هیروشیما و سه روز پس از آن ناکازاکی و در جنگ جهانی دوم اولین بمباران اتمی را تجربه کرد. شاید حتی انیشتین (کاشف انرژی هسته‌ای) هم باورش نمی‌شد که "مرد چاق" و "پسر کوچک" (نام بمب‌های فرو ریخته شده برسر شهرهای ناکازاکی و هیروشیما که توسط دوست او رابرت اینهایمر اختراع شدند)، روزی چنین فجایعی را به بار آورند، اما باید بدانیم که در اثر تشعشات بمب‌های اتمی آمریکا هنوز هم که هنوز است، مادران دو شهرهیروشیما و ناکازاکی کودکان ناقص العضو به دنیا می‌آورند. هنوز هم که هنوز است این شهرها از یاد نبرده‌اند که چه وحشیانه مردمانشان مورد هجوم قرار گرفتند. آمریکایی‌ها همواره سعی داشتند که این ننگ را به تاریکخانه ذهن جهانیان تبعید کنند اما هنوز هم که هنوز است هرساله مردمی از سراسر دنیا با درست کردن درنا‌های کاغذی و فرستادن آن به مرکز ساداکو در پارک یادمان جنگ شهر ناکازاکی، هم‌دردی خود را با قربانیان بمباران هسته‌ای و انزجار خود را از کاربرد و گسترش سلاح‌های کشتار جمعی اعلام می‌کنند.
شاید بتوانیم بگوییم که هنر و سینما یکی از این ابزارها بوده و تنها چند سال بعد از این فاجعه هنرمندان و سینما گران شروع به ساخت آثاری دربارهی این اتفاق کرده‌اند، زیرا روح هنر و هنرمند ظلم را بر نمی‌تابد و همیشه سعی در به تصویر کشیدن پیام‌های عدالتخواهانه دارد. این آثار توانسته است تاثیر بسیار زیادی بر مردم جهان بگذارند و آنها را آگاه کند که بمب‌های آمریکایی چه بر سر مردم ژاپن آوردند. یکی از این آثار "هیروشیما؛ عشق من" به کارگردانی "آلن رنه" فرانسوی است که در سال 1959 ساخته شد. این فیلم بر اساس رمانی از "مارگاریت دوراس" و دربارهی زنی فرانسوی است که در آگوست سال 1957 برای بازی جهت بازی در یک فیلم راجع به انفجار اتمی به ژاپن می‌رود و گویا در زمان رخ دادن فاجعه در هیروشیما بوده است. با وجود اینکه این واقعه‌ی هولناک توسط آمریکا به وقوع پیوست، اما حتی هنرمندان آمریکایی هم بیکار نبوده‌اند و آثاری همچون "آغاز بی پایان"، "بالاتر و فراتر"، "مرد چاق و پسر کوچک" در این کشور ساخته شد با این حال انگار دولت آمریکا حتی تاب دیدن این مقدار واقع بینی را هم ندارد، زیرا سازندگان این آثار به شدت تحت فشار سیاسی و امنیتی بوده‌اند و در نهایت بخش اعظمی از فیلم‌هایشان سانسور شده است.
فیلم‌های سینمایی "دکتر استرنج‌لاو"، "کویر بلوم"، "امنیت برباد رفته"، "بازی جنگ" و "پیمان" از دیگر فیلم‌های آمریکایی هستند که جنگ هیروشیما در محوریت آنها قرار دارد، اما شاید این واقعه از زاویه‌ی نگاه فیلم سازان ژاپنی دیدنی تر باشد؛
فیلم سینمایی "بچه‌های هیروشیما" به کارگردانی "کانه توشیندو" محصول سال 1952 ژاپن روایت 6 سال پس از بمباران اتمی در 6 آگوست 1945 است. این فیلم روایتی بی واسطه از تبعات حاصل از بمباران اتمی است و اصلا لحن شعاری ندارد و یک فیلم کاملا تصویری است
فیلم سینمایی"گودزیلا" ، 9 سال پس از فجایع هسته‌ای هیروشیما و ناکازاکی (1954( ساخته شد که در آن خطرات اتمی بیشتر ناشی از دیوانگی بشر نشان داده می‌شود، نه صرفا طبیعت.
ولی احتمالاً جالب‌تر از همه این موارد آخرین فیلم کوراساوا باشد. دراما (رویاها) فیلمی است که در سال ۱۹۹۰ بر اساس رویاهای حقیقی کارگردان ژاپنی، اکیرا کوروساوا و در مراحل مختلف زندگی او ساخته شده‌است، بیشتر تصاویر این فیلم به گفتگوهای شخصیت‌های فیلم می‌پردازد. نام دیگر این فیلم "من تو را در رویایی اینگونه دیدم" بود وبرای اولین بار در بخش خارج از مسابقه جشنواره کن نمایش داده شد که یکی از اپیزودهای آن مربوط به بمباران اتمی ژاپن است.
گزارش از: زهرا منصوری/
انتهای پیام/ اس
