وی در ادامه با بیان مراحل به قدرت رسیدن رجب طیب اردوغان تا انتخاب به عنوان رئیس جمهور ترکیه، مدعی شده که او برای تبدیل شدن به بزرگترین زمامدار سنّی مذهب در جهان اسلام تلاش می کند و «چه بسا ایران هم برای کمک به او و تبدیل شدن به بزرگترین هم‌پیمان ترکیه در منطقه آماده باشد، تا جبهه ای در برابر مصر و دیگر کشورهای عربی ایجاد شود».
 
نویسنده این مقاله که حتی نمی داند میدان "تقسیم" در کدام شهر ترکیه واقع شده، در ادامه با نادیده گرفتن اختلافات جدی و آشکار ایران و ترکیه در سیاست خارجی، از جمله همکاری ترکیه با تروریست‌های فعال در سوریه و نیز همکاری آنکارا با رژیم صهیونیستی، آورده است: «اردوغان پیش از آن که در میدان تقسیم "آنکارا" (!) مخالفانش را تهدید کند، در ایران در محضر آیت الله خامنه‌ای رهبر ایران حضور یافت و پس از ابراز دوستی و محبت بی سابقه، ایران را وطن دوم خود نامید».
 
تحلیلگر الحياة عربستان سپس در تکمیل توهمات خود، می نویسد: ایران و ترکیه هر دو نسبت به اعراب کینه دارند؛ و برای اقامۀ دلیلی بر این ادعای خود می افزاید: «زیرا این دو کشور هر دو نزدیک به 80 میلیون نفر جمعیت دارند (!) و همچنان که ایران، جزایر امارات (!) را اشغال کرده، ترکیه هم استان اسکندرون در شمال غرب سوریه را در اشغال خود دارد».
 
وی سپس با هشدار به کشورهای عربی می نویسد: احتمال ایجاد اتحاد میان ایران و ترکیه، یک توهّم نیست (!) این پیوند می تواند تنگه هرمز را به تنگه بسفر – دروازه اروپا و اقیانوس اطلس- متصل سازد».
به عقیده نویسنده الحیاة، در شرایطی که جهان عرب در ضعف و فروپاشی قرار دارد و اردوغان هم راه ورود به اروپا را برای خود بسته می بیند، چرا نباید به فکر ایجاد یک "اتحاد" با تهران باشد و برای ایجاد رابطه ای میان ایران از یک سو؛ و آمریکا و اسرائیل از سوی دیگر، تلاش نکند؟!