به گزارش خبرنگار معارف باشگاه خبرنگاران؛پنجمين عملي كه زائران خانه خدا در حج و عمره بايد انجام دهند تقصير است. معني اصطلاحي آن، كوتاه كردن قسمتي از موهاي سر يا صورت و يا چيدن و كوتاه كردن قدري از ناخن‌هاي دست يا پاست.

در انجام اين عمل، زن و مرد مساوي هستند و اين حكم براي هر دوي آنهاست، و‌‌ همان گونه كه در همه اعمال و مناسك حج و عمره گفته شده، اين كار هم مثل ديگر اعمال بايد با قصد قربت و نيت خالصِ انجامِ فرمان خداوند صورت گيرد.

كندن و كوتاه كردن مو و ناخن در واقع جدا كردن بخشي از چيزهايي است كه در برخي موارد از مظاهر آلودگي و در پاره‌اي موارد سمبل آن هستند.

حاجي پس از احرام در مي‌قات و طي مسير طولاني تا حرم، همه حواسش جمع است كه خلافي مرتكب نشود، آنگاه با هول و هراس وارد مسجدالحرام شده و در موج جمعيت، عرق ريزان و با فشار، طواف را به سختي انجام مي‌دهد و پس از طواف، در حالي كه ديگر رمقي برايش نمانده، به نماز مي‌ايستد و پس از كمي استراحت به سعي مي‌رود و مسير طولاني بين دو كوه صفا و مروه را نيز با تحمل سختي‌ها و تشنگي به پايان مي‌برد. حال با گرفتن چند ناخن و چيدن چند رشته مو، يكباره همه چيز بر او حلال مي‌شود.

اكنون اين پرسش مطرح است كه: پس از انجام تقصير كه شايد به نظر برخي راحت‌ترين و كوچك‌ترين عملي باشد كه تا حال مشاهده نموده و  انجام داده‌اند، چگونه يكباره همه بند‌ها از دست و پا و چشم و دل... آن‌ها باز مي‌شود و از حصار محروميت و قيد اسارت همه چيزهايي كه بر آن‌ها حرام شده بود نجات مي‌يابند! زيرا تا قبل از انجام اين عمل ساده، بيست و چهار چيز بر شخص محرم حرام بود كه يكي از آن‌ها نزديك‌ترين شخص به او، يعني همسرش بود و اكنون نه تنها او، بلكه كارهاي ديگري هم كه در حال احرام نمي‌توانست انجام دهد برايش حلال شده است، راستي چرا؟!

اگر شخصي از روي جهل و ندانستن مسأله و يا به عمد عملِ تقصير را انجام ندهد و لباس احرام را از تن به درآورد و لباس دوخته بپوشد، هنوز مُحرِم است و با ارتكاب هر يك از محرمات احرام، كفاره‌اي بر عهده او مي‌آيد كه تفصيل آن در رساله‌هاي عمليه مراجع عظام آمده و در اين مختصر جاي بحث از آن‌ها نيست.

آري، اين تعبد است و تسليم، اما در آن درس‌ها و نكته‌ها نهفته است. تو با انجام اين اعمال، در كلاسي قرار گرفته‌اي كه اگر درست از آن فارغ التحصيل شوي روزگارت عوض مي‌شود و از اين پس همه كار‌هايت با ضابطه و حساب خواهد شد؛ براي هميشه حلال را حلال و حرام را حرام خواهي دانست و نه تنها در حال احرام. اين آزمايشگاهي بود و آزموني.

اگر در اين اجتماع عظيم و اين آزمايشگاه بزرگ، آنچه لازم است مسلمانان بياموزند مي‌آموختند، در زندگي اجتماعي آن‌ها تحوّلي عظيم پديد مي‌آمد. بي‌رابطه نيست كه خداوند متعال از خانه كعبه به «قِياماً لِلنّاس» ( مائده: ۹۷) و «أَمْنا» (بقره: ۱۲۵) و «مُبارَكا» (آل عمران: ۹۶) و امثال اين تعابير ياد مي‌كند.