به گزارش باشگاه خبرنگاراناین روز از یک سو یادآور به متولیان، مدیران و سران کشور است تا از ظرفیت های  متعدد  این قشر عظیم در همراهی و همکاری و اداره جامعه استفاده کننند و از سوی دگر یادآوری است به معلولین برای خودباوری و حضور در همه عرصه های اجتماعی، فرهنگی، هنری، سیاسی و اقتصادی جامعه . زیرا بر اساس گفته مقام معظم رهبری، انسان به روح انسان است و باکی از این نیست که جسمش علل باشد.

در حال حاضر 600 میلیون معلول در دنیا زندگی می کنند که 80 درصد این افراد در کشورهای جهان سوم و در حال توسعه هستند و یک سوم معلولین جهان را کودکان و نوجوانان تشکیل می دهند.

بر اساس سرشماری سال 90 در کشور ما بالغ بر یک میلیون نفر معلول زندگی می کنند که 133 هزار نفر آنها در استان تهران ساکن هستند. همچنین بر اساس آمار سازمان جهانی بهداشت حدود 10 درصد جمعیت جهان دارای معلولیت هستند که 4/2  درصد آنها معلولیت متوسط و شدید دارد.

در سال 2020 جمعیت این گروه به 5/7  میلیون نفر خواهد رسید و از جمعیت 94 میلیوین نفری ایران در آن سال 5/7  میلیون نفر معلول خواهند بود. بر اساس آخرین آمارها در کشور ما روزانه 165 نفر و سالیانه 60 هزار نفر به جمعیت معلولین اضافه می شود.

هر معلول برای اداره زندگی خود با مشکلاتی مواجه است که بارزترین و مهمترین مشکل آنها مناسب نبودن خیابان و کوچه ها، حمل و نقل شهری و معضل دسترسی است و دومین مشکل نیز هزینه های سنگین تردد در سطح شهر برای یک معلول است.هرچند در این زمینه اقداماتی صورت گرفته است اما به نظر می رسد تا رسیدن به وضع مناسب، نه ایده ال راه بسیاری در پیش رو داریم.

در شرایط موجود صرفا معلولینی فرصت حضور در صحنه و اجتماع را دارند که از ظرفیت های بالای اراده و توان جسمی و اقتصادی برخوردارند و افرادی که در این زمینه ها دارای ضعف باشند، همچنان در خانه محبوس می شوند و بدور از اجتماع و مردم شهرشان ایام می گذارند از این رو مسئولان و همه سازمانها بار سنگینی را بر دوش دارند.

در مرور قوانین مربوط به معلولین هیچ کم و کاستی مشاهده نمی شود. در قانون اساسی اصول 21، 28 و 29 پیش بینی های لازم برای معلولین را داشته و از اردیبهشت سال 1383 نیز مصوبه مجلس شورای اسلامی با موضوع قانون جامع حمایت از معلولان تصویب شده است.

در سال 2006 نیز کنوانسیون جامع حقوق معلولان در مجمع عمومی سازمان های ملل تصویب شد که در روز اول 132 کشور به آن پیوستند. هدف از این کنوانسیون حمایت از حقوق معلولین و رسیدگی به مشکلات اجتماعی آنان است و جمهوری اسلامی ایران نیز طی سال های اخیر و به استناد مصوبه مجلس شورای اسلامی به این کنوانسیون ملحق شده است.

از این رو با توجه به قوانین موجود، همت، عزم و اراده مجریان در اجرا قوانین اهمیت می یابد که بایستی تناقض و نقاط ضعف موجود را در کوتاه ترین زمان ممکن مرتفع سازند.