سیلی "باراک اوباما" به فرانسه
باراک اوباما، رییس جمهور آمریکا، با شرکت نکردن در راهپیمایی بزرگ پاریس که سران بسیاری از کشورهای جهان در آن حضور داشتند، عملاً به صورت فرانسه سیلی زد.
پایگاه اینترنتی روزنامه واشنگتن پست روز سه‌شنبه در مقاله‌ای با عنوان «سیلی اوباما به فرانسه» به قلم ریچارد کوهن نوشت: اوباما همواره شعار «رهبری از پشت» را مطرح می‌کرده و آن را یکی از رویکردهای دولت خود به مسائل بین‌المللی می‌دانسته است. با این حال، باید گفت که روز یکشنبه، رهبری آمریکا در رابطه با راهپیمایی ضدتروریسم در پاریس «واقعاً» خیلی از پشت بود. آنقدر رهبری آمریکا در زمینه از پشت و بافاصله بود که رییس جمهور اوباما و سایر مقامات ارشد آمریکایی اصولاً خاک کشور خود را ترک نکردند و زحمت سفر به اروپا را به خودشان ندادند. این در حالی بود که رهبران چهل کشور مختلف جهان، به انضمام یک و نیم میلیون شهروند فرانسوی در این راهپیمایی شرکت کرده بودند تا پاسخ دندان‌شکنی به تروریسم و یهودی‌ستیزی بدهند.
ریچاد کوهن سپس اوباما را ریشخند کرد و نوشت او همین‌جا در آمریکا، در ایالت دلاوِر باقی ماند و احتمالاً جلوی تلویزیون (که تصاویر راهپیمایی را نشان می‌داد) خبردار ایستاده بود. من مطمئنم که (خبردار ایستادن اوباما در مقابل تلویزیون) لحظه‌ای بسیار احساس‌انگیز بود!
نویسنده این مقاله افزود: تاکنون دولت اوباما توضیح نداده است که چرا هیچیک از مقامات عالیرتبه آمریکایی نتوانستند سوار یک فروند هواپیمای مسافربری عازم پاریس شوند. البته دولت اوباما روز دوشنبه اذعان کرد که در این خصوص اشتباه کرده است. سران کشورها از آلمان، انگلیس، اسرائیل و حتی فلسطین به پاریس آمده بودند، اما هیچ خبری از مقامات ارشد آمریکایی در میان این جمع نبود و فقط سفیر آمریکا در پاریس در این راهپیمایی شرکت کرد.
خانم جِین هارتلی، سفیر جدید آمریکا در فرانسه است که در این مراسم شرکت کرد. از آنجایی که وی به‌تازگی به فرانسه رفته است، احتمالاً به غیر از برخی از کارکنان زیردستش که در معیت او بودند، هیچکسِ دیگر در این راهپیمایی او را نشناخت و متوجه نشد که وی سفیر آمریکا در فرانسه است. بار دیگر کوهن با لحنی طعن‌آمیز افزود: هیچکس صداها شعارهای «زنده باد هارتلی» را از میان جمعیت راهپیمایان نشنید!
این منبع افزود: جان کری که روز یکشنبه در هند بود و در کنفرانسی تجاری که نمی‌توانست آن را رها کند، شرکت داشت، قرار است روز پنجشنبه به پاریس برود. هنوز کسی در دولت اوباما توضیح نداده است که چرا جان کری نمی‌توانست آن کنفرانس را رها کند و به پاریس برود. کوهن تأکید کرد: تاریخ به ما هشدار می‌دهد که گهگاه از طرف وزرای خارجه آمریکا یا مشاوران امنیت ملی این کشور اعلام می‌شده است که وی فلان جا است، اما در حقیقت، او جای دیگری بوده است.
مثلاً هنری کیسینجر در زمان مذاکرات برای پایان دادن به جنگ ویتنام و همچنین در برهه‌ای که تلاش داشت زمینه را برای دیدار ریچارد نیکسون، رییس جمهور اسبق آمریکا از چین فراهم سازد، چنین کارهایی می‌کرد.
اما سؤال اصلی این است که جو بایدن کجا بوده است؟ چنان‌که فرید زکریا، مجری شبکه سی ان ان تأکید کرد: رویداد پاریس و امثال آن نشان می‌دهد که چرا اصولاً در آمریکا معاون رییس جمهور داریم. همین سؤال را می‌توان درباره جان بینر، رییس مجلس نمایندگان آمریکا یا میچ مککانل، رهبر جدید اکثریت سنای این کشور، نیز پرسید. علاوه بر این، اشخاصی مانند بیل کلینتون یا جیمی کارتر، از رؤسای جمهور اسبق آمریکا نیز می‌توانستند به نمایندگی از طرف دولت اوباما به پاریس سفر کنند. البته ما نامی از جرج بوش نبردیم، زیرا ممکن است فرانسوی‌ها چندان دل خوشی از این رییس جمهور پیشین آمریکا نداشته باشند.
بهانه نگرانی‌های امنیتی نیز قابل قبول نیست، زیرا سایر رهبران کشورهای جهان که در راهپیمایی پاریس شرکت کردند نیز همین نگرانی ها را داشتند. به‌علاوه، جان بینر که نگرانی خاص امنیتی نداشت، البته باید گفت که اعضای حزب خودش که با او مخالفند به دنبال او می‌گردند تا حسابش را برسند!
عدم اعزام هیأتی بلندپایه از طرف دولت آمریکا نشان دهنده بی‌علاقگی و بی‌اعتنایی کلی اوباما به سران کشورهای اروپایی است و این شاید برای آنان توهین‌آمیز تلقی شود. البته رهبران اروپایی، از جمله آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان، اوباما را شخصی نه چندان خونگرم و نزدیک تلقی می‌کنند. شاید اوباما نیز احساسی متقابل درباره آنگلا مرکل داشته باشد و او را از خود دور بداند. در هر صورت اوباما فرصتی مناسب را با اروپا برای نزدیک‌تر شدن با رهبران کشورهای این اتحادیه و گرم‌تر شدن روابطش با آنان از دست داد.
تغییر رویکرد آمریکا به سوی آسیا، ممکن است سیاستی پویا و خوب از کار درآید، اما نباید این مسئله به قیمت سرد شدن روابط آمریکا با اتحادیه اروپا تمام شود. نویسنده این مقاله افزود: البته کاملاً قابل پیش‌بینی بود که جمهوریخواهان آمریکایی از اشتباه احمقانه‌ی کاخ سفید در رابطه با راهپیمایی پاریس، حداکثر بهره‌برداری را بکنند. وانگهی این‌بار آنان حرف حساب می‌زدند و حق با جمهوریخواهان بود. البته امکان دارد که این مسئله به علت بی‌نظم و انظباطی کارکنان کاخ سفید که نتوانستند به‌موقع اهمیت راهپیمایی پاریس را درک کنند و آن را برای رییس جمهور توضیح دهند نیز بازگردد.
واشنگتن پست افزود: فرانسه، قدیمی‌ترین متحد ما (آمریکا) است. فرانسه در خلال جنگ‌های انقلابی در تاریخ آمریکا که برای استقلال ما درگرفته بود، به آمریکا پیوست و به این کشور کمک کرد. حتی پیش از آن، مارکی دلافایت، سردار فرانسوی، در ارتش جرج واشنگتن، اولین رییس جمهور آمریکا و از پدران پایه‌گذار این کشور، ثبت‌نام کرد.
هنگامی که آمریکا در خلال جنگ جهانی اول، وارد کارزار شد تا به فرانسه و سایر کشورهای اروپایی در آن جنگ کمک کند، سرهنگ دوم چارلز استانتون، یکی از فرماندهان وقت ارتش آمریکا که در آن زمان، به عنوان دستیار ارشد ژنرال جان پرشینگ فرمانده کل ارتش آمریکا، به فرانسه اعزام شده بود، خطاب به فرانسوی‌ها گفت: لافایت، ما اینجا هستیم (تا به مردم فرانسه کمک کنیم). این نشان‌دهنده‌ی قدردانی آمریکا از کمک‌های تاریخی فرانسه به استقلال آمریکا و بالاخص، زحمات سردار لافایت بود.
ریچارد کوهن، نویسنده این مقاله، در خاتمه بار دیگر دولت آمریکا را به تمسخر گرفت و نوشت: با توجه به شرکت نکردن حتی یک نفر از مقامات ارشد آمریکایی در مراسم راهپیمایی پاریس، از این پس باید جمله‌ی فرمانده یاد شده‌ی آمریکایی در جنگ جهانی اول به این صورت اصلاح شود که: لافایت، ما خیلی گرفتاریم و سرمان خیلی شلوغ است!»
انتهای پیام/
