به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران ،  آزار و اذیت و خشونت نسبت به زنان در ایران موضوع جدیدی نیست. روزانه زنان زیادی مورد متلک گویی ها، برخوردهای فیزیکی، جنسی و خشونت های کلامی قرار می گیرند. آنچه اهمیت این خشونت ها را پررنگ می کند، نداشتن آماری و اطلاعاتی دقیق از میزان و کاهش و یا افزایش آن ها است.

مریم جمشیدی (جامعه شناس و عضو گروه جامعه شناسی زنان و جنسیت انجمن جامعه شناسی ایران) در گفتگو با فرارو گفت: ما نیازمند وارد کردن یک "فشار گروهی"بر مردانی هستیم که زنان را مورد خشونت قرار می دهند، تا در رفتارشان تجدید نظر کنند.

این جامعه شناس اظهار کرد: خشونت نسبت به زنان را نباید صرفا خشونتی جسمی و جنسی دانست. این خشونت می تواند خشونتی غیرفیزیکی باشد. یکی از مصادیق این نوع خشونت را می توان در محیط های کاری مشاهده کرد.

فرهنگ رابطه با جنس مخالف در ایران ضعیف است

جمشیدی گفت: خشونت و آزار زنان سطوح مختلفی دارد. از بعد جامعه شناختی، دو دلیلِ نبود امنیت و ضعف فرهنگی در این موضوع اهمیت دارند. امنیت زنان یک جامعه باید بیش از همه توسط نیروی انتظامی تامین شود. اما از این بُعد که بگذریم باید بیشترین تاکید را روی مسئله فرهنگ داشته باشیم. این مولفه در امنیت زنان مولفه بسیار تاثیرگذاری است. فرهنگ اجتماعی و فرهنگ فردیِ افراد یک جامعه، امنیت و یا عدم امنیت زنان را می سازد. برای مثال متلک انداختن، تماس جسمانی یا گفتمانی به زنان و ... جزء فرهنگ اجتماعی ما هستند که باید ریشه یابی شوند. فرهنگ فردی نیز به درک فرد از رابطه با جنس مخالف برمی گردد. طبق یک پژوهش، رابطه مستقیمی بین سطح تحصیلات و کیفیت ارتباط با جنس مخالف وجود دارد. وقتی فرهنگ فردی بالا برود، یک مرد هیچ وقت با تنه زدن، نوعی از رابطه جنسی را با زنان برقرار نمی کند.

مریم جمشیدی همچنین گفت: اشاعه فرهنگ رابطه با جنس مخالف می تواند جلوی بسیاری از این آسیب ها را بگیرید. برای مثال، سال ها پیش اگر یک پسر جوان با افتخار از متلک گویی اش به یک دختر در جمع های دوستانه تعریف می کرد، امروز این چنین رفتارهایی در پی اشاعه هایی فرهنگی تغییر پیدا کرده و کاهش یافته اند و فرد دیگر این کارش را نمادی برای بزرگ شدن نمی داند.

این عضو انجمن جامعه شناسی با اشاره به اهمیت نقش آموزش و پژوهش در این رابطه گفت: صراحتا می توان گفت تاکنون پژوهش و پیمایشی درباره این آزار و اذیت ها در ایران به صورت جدی انجام نیافته است. تمام داده های ما براساس چیزهایی است که دیده و یا شنیده ایم.

وی ادامه داد: وقتی رسانه های رسمی و ملی سخنی از این خشونت ها نمی دهند، ما می توانیم آن ها را از طریق داده ها و تجربیات شخصی افراد و شبکه هایی مانند فیس بوک یا توئیتر دنبال کنیم، که نشان می دهند فرهنگ برخورد با زنان تغییر زیادی نکرده است و هنوز زنان و دختران زیادی روزانه از مزاحمت ها و اذیت های کلامی، جسمی و جنسی بر علیه اشان سخن می گویند.

زنانی که سخن نمی گویند

مریم جمشیدی در ادامه گفت: یکی از مشکلاتی که ما در این زمینه داریم، این است که بسیاری از زنان حتی از تجربه این خشونت ها سخن نمی گویند. که همین "نگفتن"خود مسئله ای فرهنگی است. زنان و دختران از ترس محکومیت و انگشت نما شدن دست به اعتراض نمی زنند. این نگفتن از دوران کودکی تا بزرگسالی در خانواده، مدرسه و جامعه وجود دارد.

جمشیدی در پاسخ به این سئوال که دلیل اعتراض و بیان نکردن تجربه آزار و اذیت بسیاری از زنان چیست، گفت: بیان خشونت ها وقتی مفید به نظر می آید که نتیجه و حمایتی در بر داشته باشد. اما آیا این حمایت از جانب خانواده، جامعه و نهادها در جامعه ما وجود دارد؟ متاسفانه باید بگوییم که درصد این حمایت کم است. بسیاری از خانواده ها به دلیل فرهنگ سنتی و ترس از قضاوت و محکومیت فرزند دخترشان و یا همسرشان را مقصر می دانند. وقتی چنین دختری در خانواده حمایت لازم را نبیند، با وجود این که صدمات روحی می بیند، به سختی می تواند دست به شکایت و اعتراض های مدنی بزند. اینجاست که ما نمی توانیم آمار درستی در این رابطه داشته باشیم.

این جامعه شناس در ادامه توضیح داد: در رابطه با اتفاقات اجتماعی ما سه مرحله موضوع، مسئله و مشکل را داریم. آزار و اذیت و خشونت در فضاهای عمومی نسبت به زنان در ایران، در حال حاضر بدل به یک مسئله شده است و هنوز نمی توان آن را یک مشکل حاد اجتماعی دانست. اما این مسئله در رابطه با بخشی از شهروندان که زنان هستند بسیار اهمیت دارد.

زنان به چه کسی بگویند؟!

جمشیدی در رابطه با این که وقتی چنین خشونت هایی بر روی زنان اعمال می شود، به چه کسی باید بگویند، گفت: زنان باید در چنین موقعیت هایی به نیروی انتظامی، وزارت کار (در رابطه با این آزار و اذیت ها در محیط کار)، حراست مکان های مختلف و یا ارگان های حفاظتی اطلاع دهند.

وی همچنین گفت: البته بخش زیادی از این آزار و اذیت ها به آزارهایی برمی گردد که زنان نمی توانند به فردی که بر علیه شان خشونت اعمال کرده است دسترسی داشته باشند. این خشونت ها باید پیش از هرچیز توسط ارتقا و اشاعه فرهنگ کنترل شوند. اما در این شرایط بهترین راه آموزش به زنان و دختران است. باید توسط نهادهای مختلف به زنان و دختران آموزش داده شود که وقتی در معرض این نوع خشونت قرار می گیرند، بتوانند از نظر روانی خود را کنترل کنند. زنان باید اعتماد به نفس خود را در این شرایط حفظ کنند، خودشان را دارای مشکل و مستحق این آزار و اذیت ندانند و در صورت امکان نسبت به آن اعتراض کنند و واکنش نشان دهند.

مریم جمشیدی در انتها اظهار کرد: صداوسیما (به عنوان یک رسانه رسمی و ملی)، روزنامه ها، خبرگزاری ها و سایت ها و همچنین رسانه های غیررسمی و شبکه های اجتماعی مانند وایبر، فیس بوک و... در این آگاهی بخشی بسیار می توانند موثر باشند. در روان شناسی روشی به نام "فشار گروهی"مطرح است که می تواند در این رابطه بسیار مفید باشد. وقتی رسانه ها و مردم چنین فشار گروهی ای را بر جامعه وارد کنند، مردانی که چنین رفتار انحرافی ای از خود بروز می دهند، شماتت خواهند شد و دست کم چنین رفتاری در ملاءعام کاهش پیدا می کند.

/ انتهای پیام
منبع: ایرنا