به گزارش خبرنگار ورزشی باشگاه خبرنگاران؛ حق‌بین از سال 1358 سوت قضاوت را بر دهان گرفت و تا سال 1388 یعنی در سن پنجاه سالگی کارش را بدون نقص دنبال کرد.

وی در مرام و معرفت در میان والیبالی‎ها زبانزد عام و خاص است و همگان از او به نوعی همچون پهلوان والیبال یاد می‎کنند. حق‌بین بعد از آن‌که از کسوت قضاوت خداحافظی کرد٬ حدود هشت سال به عنوان ناظر فدراسیون در مسابقات مختلف والیبال حضور داشت و گزارش‌هایش بدون حب و بغض به فدراسیون ارائه شد. اما بیماری دیابت‌اش به طور ناگهانی شدت پیدا کرد و کارش را بیمارستان و عمل جراحی کشاند.

داور اسبق والیبال در گفتگو با خبرنگار ما اظهارداشت: حدود سیزده سال با بیماری دیابت از طریق قرص و انسولین دست‌وپنجه نرم کردم تا کارم به عمل جراحی نکشد٬ اما یک‌دفعه وضعیت جسمانی‌ام وخیم شد و پایم عفونت کرد. دکترها می‎گفتند به خاطر استرس زیادی که در کارم داشتم٬ پایم عفونت کرده و مجبور شدم ۳ تا انگشتان پای چپم را از دست بدهم.

داور اسبق والیبال اظهار داشت: من از خانواده‌ی والیبال هیچ توقعی نداشته و ندارم؛ اما دوست داشتم در طول این چند ماهی که در خانه نشسته‌‎ام٬ در حد سر زدن سراغم را بگیرند. اکثر آن‌ها درگیری و مشغله‌ی کاری‌ای که مربوط به لیگ است را بهانه می‎کنند٬ ولی این‌ها چیزی نیست که یاد دوستان را از ذهن‎ها ببرد. حقم این نوع رفتار نبود که به راحتی کنار گذاشته شوم. 

وی ادامه داد:من برای والیبال زحمات زیادی کشیده‎ام؛ البته ناگفته نماند که داورزنی روزهای اولی که در بیمارستان بودم٬ به عیادتم آمد و مبلغی را هم به عنوان هزینه‌ی درمان کمک کرد. همچنین محمود افشاردوست، علیرضا قریب، حمید راهجردیان، محمود عشق‌دوست، خدایی، امیدوار حاتمی و برخی دیگر از داوران هر کدام یکی‌دو بار به دیدنم آمدند. از میان تمامی همکارانم حسین پورکاشیان یک‌سره جویای احوالم است و به عیادتم می‎آید.

حق‌بین خاطرنشان کرد: ۵ ماه است که چهاردیواری خانه را نگاه می‎کنم و چشم‌ام برای دیدن دوستان والیبالی که در روزهای سلامتی‌ام کنارم بودند٬ خشک شده است. طبق گفته‌ی پزشک متخصص تا 10 روز دیگر پانسمان‌ام را باز کرده و می‎توانم به کارم ادامه بدهم. مطمئن باشید که من در اوج سلامت باز گشته و به دوستانم سر خواهم زد و کاری به رفتارهای آن‎ها ندارم.