به گزارش خبرنگار ادبیات باشگاه خبرنگاران؛ سمنو را بیشتر برای نذر و نیاز یا نهادن در سفره هفت سین می پزند و پختن آن بسیار دشوار است.

از هر گوشه که به سمنو بنگریم، آن را نماد قدرت می یابیم. قدرت را برخی فیلسوفان (مانند هگل) تقدیس کرده اند و چه قدیسانی که سمنو را تائید کرده اند و چه طبیبانی که به قدرت توانزای سمنو در تن آدمی اشاره کرده اند.

برخی سمنو را گذشته از آن که مظهر قدرت دانسته اند، نماد توجه به دیگران و همکاری نیز قید کرده اند، زیرا در گذشته های دور دو غذای شیرین برای پیشکش تهیه می کردند، یکی غذای شل (سمنو) و دیگر غذای سفت (حلوا). در بسیاری از مناطق به عنوان سوغاتی سمنو به دیگران می دادند. امروز هم سوهان که همان سمنوی سفت شده است را با مقداری روغن می پزند و به عنوان سوغات هدیه می دهند که به این سوهان گندم می گویند. چون پختن سمنو بسیار مشکل است و دست کم یک شبانه روز باید به آن بپردازند و همه دوستان و همسایگان در این امر همکاری دارند، از این دریچه سمنو نماد توجه به دیگران و همکاری و همبستگی تلقی شده است.

سمنو یادآور آن است که آدمی در کشاکش زندگی خود و مبارزه با طبیعت، باید نیرومندی و قدرت خویش را حفظ کند و در درازنای زندگی توان لازم برای مقابله با دشواری ها را به دست آورد. این قدرت گاه در ثروت، زمانی در دانش و هنگامی در بردباری و شکیبایی و رفتار آدمی در پهنه برخورد و ساختن و پرداختن بروز و ظهور می کند.

منبع: کتاب "نوروز و فلسفه هفت سین" نوشته سیدمحمدعلی دادخواه/

انتهای پیام/