به گزارش خبرنگار قرآن و عترت باشگاه خبرنگاران؛

باب الحوائج
حضرت عباس علیه السلام در دوران زندگانى امام مجتبى علیه السلام پیوسته در كنار آن حضرت به مددكارى مردم و برآوردن نیازهایشان مى‏ پرداخت.

این رویه در زمان امامت امام حسین علیه السلام و پیش از جریان عاشورا نیز ادامه داشت تا آن جا كه هر گاه نیازمندى براى كمك خواستن نزد این دو امام همام مى‏آمد، حضرت عباس علیه السلام مأمور اجراى دستور امام خویش مى‏ شد.

 حضرت عباس علیه السلام جایگاه بلندى نزد برادرش امام حسین علیه السلام داشت. نوشته ‏اند:

«همان گونه كه پدرش امیر المؤمنین علیه السلام جایگاه بلندى نزد پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله داشت و باب او بود و هر گاه مشكلى روى مى ‏داد پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله ابتدا آن را با على علیه السلام در میان مى گذاشت، عباس علیه السلام نیز چنین حالتى نسبت به امام حسین علیه السلام داشت.

 امام با پیشامد هر مشكلى آن را با برادرش در میان گذاشته و از او مى‏خواست كه آن مشكل را برطرف نماید.» این مسأله سبب شد تا ایشان را باب الحوائج؛ «برآورنده نیازها» بخوانند.البته به نظر مى‏ رسد این لقب بعدها در نتیجه توسل‏ها و كرامت‏ هاى آن حضرت به ایشان داده شده است.


باب الحسین علیه السلام

شدت دلبستگى حضرت عباس علیه السلام به برادر بزرگ‏تر خود، امام حسین علیه السلام تا آن جا بود كه همواره خود را خدمتگزار وى مى‏ دانست و براى اجراى فرمان‏ هاى ایشان همیشه پیش‏قدم بود.

 این بدان دلیل بود كه پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله فرمود: «اَنَا مَدِینَةُ العِلمِ وَ عَلِىٌّعلیه السلام بَابُهَا فَمَن اَرَادَ مَدِینَةَ فَلْیَأْتِ البَابَ؛ من شهر دانش هستم و على علیه السلام دروازه ورود به آن است.

پس هر كس خواهان ورود به شهر دانش است، باید نخست سراغ درِ آن را بگیرد.» حضرت عباس علیه السلام نیز درب ورود به شهر حسینى علیه السلام بود.

از علامه فقید طباطبایى؛ نویسنده تفسیر بزرگ المیزان در این باره نقل شده است كه فرمود: «مرحوم سید السّالكین و برهان العارفین، آقا سید على قاضى فرمود در هنگام كشف بر من روشن و آشكار شد كه وجود مقدس ابا عبداللّه الحسین علیه السلام مظهر رحمت كلیّه الهیه است و باب و پیش‏كار آن حضرت، سقاى كربلا، سرحلقه ارباب وفا، آقا باب الحوائج الى اللّه، ابوالفضل العباس صلوات اللّه و سلامه علیه است.»

انتهای پیام/