آسمان در تسخیر دست به جیب‌ها؛
زمین خواری با نان اضافه!!
ماجرای برج‌سازی در محوطه تاریخی پادگان عشرت آباد، ساخت طبقات اضافی در هتل اسپیناس، ساخت و ساز در باغ و زمین های کشاورزی، کوه خواری و خلاصه تخلفات چندین و چندباره ای که قرار نیست مسئولان شهری را تکان دهد تا چرتشان پاره شود و آنها را ببینند.
به گزارش خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران، صفحات وب و روزنامه‌ها پر است از اخباری که نشان می‌دهد در کشور اعتیاد به ساخت و ساز با سرعت بالایی فرصت‌های زیست محیطی را زیر چرخ‌های توسعه مدیریت نشده، له می کند و رد پایش را می توان در اقصی نقاط کشور دید. اثرات این اتفاق در شهرهای بزرگی نظیر تهران که هرسال نقشه اش بدقواره تر از سال قبل می شود بیشتر نمایان است.
ساخت و ساز غیرمجاز در شهری مانند تهران که گشت های شهرداری مانند عقاب دور آن می چرخند و هر کیسه سیمانی را مانند کبری 11 تعقیب می‌کنند و در مرحله ماله کشی مچ اوستا بنا را می‌گیرند، عجیب و غریب است که ناگهان سنگ و آهن در میان باغ ها سربر می‌آورد و قامتشان پشت درختان را به خاک می‌نشاند.
البته باید گفت در زمینه جلوگیری از ساخت و ساز غیرمجاز قوانین کم نداریم اما این قوانین انگار زورشان به بعضی‌ها که قدرت ریالی دارند نمی رسد و به جای اینکه جلوی این ساخت و ساز را بگیرد فقط راه را برای آنها هموار می‌کند و سدی در مقابل دیگران است تا دخالتی در امور ایشان نداشته باشد.
برخی از آدم‌های قدرتمند شهر و کشور درگیر گرفتن و دادن مجوز شده‌اند و همین درگیری های بیجا از نظر ما، چنان پولساز شده که با وجود راکت ماندن بازار خرید و فروش ملک و املاک همچنان ساخت و ساز ها ادامه دارد.
همین هفته پیش بود که موضوع ساخت غیرمجاز هتلی پای شهردار تهران را به شورای شهر کشاند تا درباره تخلفی که اول نادرست خوانده شده بود اما بعدا یهویی پذیرفتند که تخلف کرده، پاسخ دهند که البته طبق عادت انتظار نمی رفت که برخوردی جدی با آن شود و نشد!
همین برخوردهای بیش از اندازه دوستانه با صاحبان پول و قدرت است که سرمایه های طبیعی را فرش زیرپایشان می کنند و آسمان را با ساخت برج های بدغواره به تسخیر خود درمی آورند را بیش از پیش رودار تر می کند و این اطمینان را به آنها می دهد که می توانند با هم کاسه کردن برخی از مسئولان با خود گام های بلندتری روی فرش قرمز حقوق عمومی بردارند.
برخی از زمین خواران خوردنشان را ساندویچی کرده اند تا از غافله عقب نمانند و حتی دونانه خوردن هم آنها سیر نمی کند!
اما پایان ماجرا، پایان این داستان شاید برای همه تلخ نباشد، شاید برای همه شیرین هم نباشد؛اما باید گفت وضعیت این ساخت و سازها روزی به جایی می رسد که نفس شهر ها را در دست بگیرند و حتی عبور هوای تازه در قاب پنجره همین به ظاهر پیشرفت امروزی خلاصه شود آنهم نه برای همه !
مخالف پیشرفت نیستیم اما نگذاریم که سرمایه های این کشور در سیطره دست به جیب ها قرار گیرد و زمانی به فکر بیافتیم که همه را سنگ و آهن گرفته است.
یادداشت: محمد سیاح
انتهای پیام/
