گزینه‌های تعویض دریچه کنونی تنها به محصولات کاملا مکانیکی یا بافت حیوانی محدود هستند. دریچه‌های قلب مکانیکی نسبت به دریچه‌های زیستی مصنوعی از دوام بیشتری برخوردارند، اما همچنین خطر ایجاد لخته‌های خونی را در طولانی‌مدت با خود بهمراه دارند که می‌تواند به سکته یا ترومبوز شریانی منجر شود.

دکتر علوی اظهار کرد: جایگزین‌های پروتز زیستی دریچه قلب دارای دوام محدود هستند که بر این اساس، بیماران باید 10 الی 15 سال پس از پیوند مجددا تحت عمل جراحی قرار بگیرند.

بطور سنتی، دریچه‌های بافت مهندسی شده بر روی چارچوبی ساخته می‌شود که با بالغتر شدن بافت، تجزیه می‌شود. اما پس از تجزیه شدن این چارچوب، بخشهایی از دریچه فشرده شده که می‌تواند باعث نشت و نارسایی دریچه شود.

پروفسور خردور گفت: ما برای تحقیقات خود تصمیم گرفتیم که از یک چارچوب غیر تجزیه‌پذیر استفاده کنیم که پشتیبانی لازم را بدون دخالت کردن در عملکرد عادی دریچه برای آن فراهم کند. دریچه تولید شده توسط ما از چارچوب فوق منعطف از جنس آلیاژ نیکل و تیتانیوم استفاده می‌کند که درون بافت کشت شده خود بیمار قرار می‌گیرد.

به گفته خردور، کل این فرآیند بین سه تا هشت هفته طول می‌کشد.

محققان انتظار دارند که دریچه هیبریدی آنها بتواند خود را درون بدن بازسازی کرده و در نهایت با ساختار قلب بیمار ترکیب شود.

این دریچه با استفاده از سلول‌های خود بیمار به جایگزینی زنده برای دریچه آسیب‌دیده تبدیل خواهد شد.

دکتر علوی با اظهار امیدواری از اینکه فناوری هیبریدی آن‌ها بتواند کیفیت زندگی بیماران را با حذف نیاز به داروهای مادام‌العمر و جراحی مجدد ارتقا بخشد، گفت: این امر بویژه برای بیماران جوانتر مفید خواهد بود که نیازمند جایگزین دریچه قلب هستند.

دانشمندان اکنون آزمایشات ابتدایی خود در آزمایشگاه را تکمیل کرده‌اند و قصد دارند دور بعدی کارآزمایی‌های خود را آغاز کنند. محققان بر این باورند که اگر همه چیز بطور مطلوب پیش برود، دریچه هیبریدی قلب بین پنج تا 10 سال آینده در دسترس قرار خواهد گرفت.

نتایج این دستاورد در مجله Annals of Thoracic Surgery منتشر شده است.

انتهای پیام