ترتیل جزء سی‌ام قرآن کریم با قرائت استاد کریم منصوری + متن و صوت
قرائت جزء سی‌ام قرآن کریم در روز سی‌ام ماه مبارک رمضان را با صدای استاد "کریم منصوری" می‌شنوید.
به گزارش گروه فیلم و صوت باشگاه خبرنگاران جوان، قرائت جزء سی‌ام قرآن کریم در روز سی‌ام ماه مبارک رمضان را با صدای استاد "کریم منصوری" می‌شنوید.
سوره ۷۸: النبأ |
| |
از آن خبر بزرگ | عَنِ النَّبَإِ الْعَظِيمِ | |
كه در باره آن با هم اختلاف دارند | الَّذِي هُمْ فِيهِ مُخْتَلِفُونَ | |
نه چنان است به زودى خواهند دانست | كَلَّا سَيَعْلَمُونَ | |
باز هم نه چنان است بزودى خواهند دانست | ثُمَّ كَلَّا سَيَعْلَمُونَ | |
آيا زمين را گهوارهاى نگردانيديم | أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَادًا | |
و كوهها را [چون] ميخهايى [نگذاشتيم] | وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا | |
و شما را جفت آفريديم | وَخَلَقْنَاكُمْ أَزْوَاجًا | |
و خواب شما را [مايه] آسايش گردانيديم | وَجَعَلْنَا نَوْمَكُمْ سُبَاتًا | |
و شب را [براى شما] پوششى قرار داديم | وَجَعَلْنَا اللَّيْلَ لِبَاسًا | |
و روز را [براى] معاش [شما] نهاديم | وَجَعَلْنَا النَّهَارَ مَعَاشًا | |
و بر فراز شما هفت [آسمان] استوار بنا كرديم | وَبَنَيْنَا فَوْقَكُمْ سَبْعًا شِدَادًا | |
و چراغى فروزان گذارديم | وَجَعَلْنَا سِرَاجًا وَهَّاجًا | |
و از ابرهاى متراكم آبى ريزان فرود آورديم | وَأَنزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاء ثَجَّاجًا | |
تا بدان دانه و گياه برويانيم | لِنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَنَبَاتًا | |
و باغهاى در هم پيچيده و انبوه | وَجَنَّاتٍ أَلْفَافًا | |
قطعا وعدگاه [ما با شما] روز داورى است | إِنَّ يَوْمَ الْفَصْلِ كَانَ مِيقَاتًا | |
روزى كه در صور دميده شود و گروه گروه بياييد | يَوْمَ يُنفَخُ فِي الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْوَاجًا | |
و آسمان گشوده و درهايى [پديد] شود | وَفُتِحَتِ السَّمَاء فَكَانَتْ أَبْوَابًا | |
و كوهها را روان كنند و [چون] سرابى گردند | وَسُيِّرَتِ الْجِبَالُ فَكَانَتْ سَرَابًا | |
[آرى] جهنم [از دير باز] كمينگاهى بوده | إِنَّ جَهَنَّمَ كَانَتْ مِرْصَادًا | |
[كه] براى سركشان بازگشتگاهى است | لِلْطَّاغِينَ مَآبًا | |
روزگارى دراز در آن درنگ كنند | لَابِثِينَ فِيهَا أَحْقَابًا | |
در آنجا نه خنكى چشند و نه شربتى | لَّا يَذُوقُونَ فِيهَا بَرْدًا وَلَا شَرَابًا | |
جز آب جوشان و چركابهاى | إِلَّا حَمِيمًا وَغَسَّاقًا | |
كيفرى مناسب [با جرم آنها] | جَزَاء وِفَاقًا | |
آنان بودند كه به [روز] حساب اميد نداشتند | إِنَّهُمْ كَانُوا لَا يَرْجُونَ حِسَابًا | |
و آيات ما را سخت تكذيب مىكردند | وَكَذَّبُوا بِآيَاتِنَا كِذَّابًا | |
و حال آنكه هر چيزى را برشمرده [به صورت] كتابى در آوردهايم | وَكُلَّ شَيْءٍ أَحْصَيْنَاهُ كِتَابًا | |
پس بچشيد كه جز عذاب هرگز [چيزى] بر شما نمىافزاييم | فَذُوقُوا فَلَن نَّزِيدَكُمْ إِلَّا عَذَابًا | |
مسلما پرهيزگاران را رستگارى است | إِنَّ لِلْمُتَّقِينَ مَفَازًا | |
باغچهها و تاكستانها | حَدَائِقَ وَأَعْنَابًا | |
و دخترانى همسال با سينههاى برجسته | وَكَوَاعِبَ أَتْرَابًا | |
و پيالههاى لبالب | وَكَأْسًا دِهَاقًا | |
در آنجا نه بيهودهاى شنوند و نه [يكديگر را] تكذيب [كنند] | لَّا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا وَلَا كِذَّابًا | |
[اين است] پاداشى از پروردگار تو عطايى از روى حساب | جَزَاء مِّن رَّبِّكَ عَطَاء حِسَابًا | |
پروردگار آسمانها و زمين و آنچه ميان آن دو است بخشايشگرى كه كس را ياراى خطاب با او نيست | رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا الرحْمَنِ لَا يَمْلِكُونَ مِنْهُ خِطَابًا | |
روزى كه روح و فرشتگان به صف مىايستند و [مردم] سخن نگويند مگر كسى كه [خداى] رحمان به او رخصت دهد و سخن راست گويد | يَوْمَ يَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِكَةُ صَفًّا لَّا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرحْمَنُ وَقَالَ صَوَابًا | |
آن [روز] روز حق است پس هر كه خواهد راه بازگشتى به سوى پروردگار خود بجويد | ذَلِكَ الْيَوْمُ الْحَقُّ فَمَن شَاء اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ مَآبًا | |
ما شما را از عذابى نزديك هشدار داديم روزى كه آدمى آنچه را با دستخويش پيش فرستاده است بنگرد و كافر گويد كاش من خاك بودم | إِنَّا
أَنذَرْنَاكُمْ عَذَابًا قَرِيبًا يَوْمَ يَنظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ
يَدَاهُ وَيَقُولُ الْكَافِرُ يَا لَيْتَنِي كُنتُ تُرَابًا | |
|
| |
و به فرشتگانى كه جان [مؤمنان] را به آرامى گيرند | وَالنَّاشِطَاتِ نَشْطًا | |
و به فرشتگانى كه [در درياى بىمانند] شناكنان شناورند | وَالسَّابِحَاتِ سَبْحًا | |
پس در پيشى گرفتن [در فرمان خدا] سبقتگيرندهاند | فَالسَّابِقَاتِ سَبْقًا | |
و كار [بندگان] را تدبير مىكنند | فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْرًا | |
آن روز كه لرزنده بلرزد | يَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ | |
و از پى آن لرزهاى [دگر] افتد | تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ | |
در آن روز دلهايى سخت هراسانند | قُلُوبٌ يَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ | |
ديدگان آنها فرو افتاده | أَبْصَارُهَا خَاشِعَةٌ | |
گويند آيا [باز] ما به [مغاك] زمين برمىگرديم | يَقُولُونَ أَئِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِي الْحَافِرَةِ | |
آيا وقتى ما استخوانريزههاى پوسيده شديم [زندگى را از سر مىگيريم] | أَئِذَا كُنَّا عِظَامًا نَّخِرَةً | |
[و با خود] گويند در اين صورت اين برگشتى زيانآور است | قَالُوا تِلْكَ إِذًا كَرَّةٌ خَاسِرَةٌ | |
و[لى] در حقيقت آن [بازگشت بسته به] يك فرياد است [و بس] | فَإِنَّمَا هِيَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ | |
و بناگاه آنان در زمين هموار خواهند بود | فَإِذَا هُم بِالسَّاهِرَةِ | |
آيا سرگذشت موسى بر تو آمد | هَلْ أتَاكَ حَدِيثُ مُوسَى | |
آنگاه كه پروردگارش او را در وادى مقدس طوى ندا درداد | إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى | |
به سوى فرعون برو كه وى سر برداشته است | اذْهَبْ إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى | |
و بگو آيا سر آن دارى كه به پاكيزگى گرايى | فَقُلْ هَل لَّكَ إِلَى أَن تَزَكَّى | |
و تو را به سوى پروردگارت راه نمايم تا پروا بدارى | وَأَهْدِيَكَ إِلَى رَبِّكَ فَتَخْشَى | |
پس معجزه بزرگ [خود] را بدو نمود | فَأَرَاهُ الْآيَةَ الْكُبْرَى | |
و[لى فرعون] تكذيب نمود و عصيان كرد | فَكَذَّبَ وَعَصَى | |
سپس پشت كرد [و] به كوشش برخاست | ثُمَّ أَدْبَرَ يَسْعَى | |
و گروهى را فراهم آورد [و] ندا درداد | فَحَشَرَ فَنَادَى | |
و گفت پروردگار بزرگتر شما منم | فَقَالَ أَنَا رَبُّكُمُ الْأَعْلَى | |
و خدا [هم] او را به كيفر دنيا و آخرت گرفتار كرد | فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَكَالَ الْآخِرَةِ وَالْأُولَى | |
در حقيقت براى هر كس كه [از خدا] بترسد در اين [ماجرا] عبرتى است | إِنَّ فِي ذَلِكَ لَعِبْرَةً لِّمَن يَخْشَى | |
آيا آفرينش شما دشوارتر استيا آسمانى كه [او] آن را برپا كرده است | أَأَنتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاء بَنَاهَا | |
سقفش را برافراشت و آن را [به اندازه معين] درست كرد | رَفَعَ سَمْكَهَا فَسَوَّاهَا | |
و شبش را تيره و روزش را آشكار گردانيد | وَأَغْطَشَ لَيْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا | |
و پس از آن زمين را با غلتانيدن گسترد | وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَلِكَ دَحَاهَا | |
آبش و چراگاهش را از آن بيرون آورد | أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءهَا وَمَرْعَاهَا | |
و كوهها را لنگر آن گردانيد | وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا | |
[تا وسيله] استفاده براى شما و دامهايتان باشد | مَتَاعًا لَّكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ | |
پس آنگاه كه آن هنگامه بزرگ دررسد | فَإِذَا جَاءتِ الطَّامَّةُ الْكُبْرَى | |
[آن] روز است كه انسان آنچه را كه در پى آن كوشيده است به ياد آورد | يَوْمَ يَتَذَكَّرُ الْإِنسَانُ مَا سَعَى | |
و جهنم براى هر كه بيند آشكار گردد | وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِمَن يَرَى | |
اما هر كه طغيان كرد | فَأَمَّا مَن طَغَى | |
و زندگى پست دنيا را برگزيد | وَآثَرَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا | |
پس جايگاه او همان آتش است | فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوَى | |
و اما كسى كه از ايستادن در برابر پروردگارش هراسيد و نفس خود را از هوس باز داشت | وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى | |
پس جايگاه او همان بهشت است | فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوَى | |
در باره رستاخيز از تو مىپرسند كه فرارسيدنش چه وقت است | يَسْأَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْسَاهَا | |
تو را چه به گفتگو در آن | فِيمَ أَنتَ مِن ذِكْرَاهَا | |
علم آن با پروردگار تو است | إِلَى رَبِّكَ مُنتَهَاهَا | |
تو فقط كسى را كه از آن مىترسد هشدار مىدهى | إِنَّمَا أَنتَ مُنذِرُ مَن يَخْشَاهَا | |
روزى كه آن را مىبينند گويى كه آنان جز شبى يا روزى درنگ نكردهاند | كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَهَا لَمْ يَلْبَثُوا إِلَّا عَشِيَّةً أَوْ ضُحَاهَا | |
|
| |
كه آن مرد نابينا پيش او آمد | أَن جَاءهُ الْأَعْمَى | |
و تو چه دانى شايد او به پاكى گرايد | وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّى | |
يا پند پذيرد و اندرز سودش دهد | أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ الذِّكْرَى | |
اما آن كس كه خود را بىنياز مىپندارد | أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَى | |
تو بدو مىپردازى | فَأَنتَ لَهُ تَصَدَّى | |
با آنكه اگر پاك نگردد بر تو [مسؤوليتى] نيست | وَمَا عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّى | |
و اما آن كس كه شتابان پيش تو آمد | وَأَمَّا مَن جَاءكَ يَسْعَى | |
در حالى كه [از خدا] مىترسيد | وَهُوَ يَخْشَى | |
تو از او به ديگران مىپردازى | فَأَنتَ عَنْهُ تَلَهَّى | |
زنهار [چنين مكن] اين [آيات] پندى است | كَلَّا إِنَّهَا تَذْكِرَةٌ | |
تا هر كه خواهد از آن پند گيرد | فَمَن شَاء ذَكَرَهُ | |
در صحيفههايى ارجمند | فِي صُحُفٍ مُّكَرَّمَةٍ | |
والا و پاكشده | مَّرْفُوعَةٍ مُّطَهَّرَةٍ | |
به دست فرشتگانى | بِأَيْدِي سَفَرَةٍ | |
ارجمند و نيكوكار | كِرَامٍ بَرَرَةٍ | |
كشته باد انسان چه ناسپاس است | قُتِلَ الْإِنسَانُ مَا أَكْفَرَهُ | |
او را از چه چيز آفريده است | مِنْ أَيِّ شَيْءٍ خَلَقَهُ | |
از نطفهاى خلقش كرد و اندازه مقررش بخشيد | مِن نُّطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ | |
سپس راه را بر او آسان گردانيد | ثُمَّ السَّبِيلَ يَسَّرَهُ | |
آنگاه به مرگش رسانيد و در قبرش نهاد | ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ | |
سپس چون بخواهد او را برانگيزد | ثُمَّ إِذَا شَاء أَنشَرَهُ | |
ولى نه هنوز آنچه را به او دستور داده به جاى نياورده است | كَلَّا لَمَّا يَقْضِ مَا أَمَرَهُ | |
پس انسان بايد به خوراك خود بنگرد | فَلْيَنظُرِ الْإِنسَانُ إِلَى طَعَامِهِ | |
كه ما آب را به صورت بارشى فرو ريختيم | أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاء صَبًّا | |
آنگاه زمين را با شكافتنى [لازم] شكافتيم | ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا | |
پس در آن دانه رويانيديم | فَأَنبَتْنَا فِيهَا حَبًّا | |
و انگور و سبزى | وَعِنَبًا وَقَضْبًا | |
و زيتون و درختخرما | وَزَيْتُونًا وَنَخْلًا | |
و باغهاى انبوه | وَحَدَائِقَ غُلْبًا | |
و ميوه و چراگاه | وَفَاكِهَةً وَأَبًّا | |
[تا وسيله] استفاده شما و دامهايتان باشد | مَّتَاعًا لَّكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ | |
پس چون فرياد گوشخراش دررسد | فَإِذَا جَاءتِ الصَّاخَّةُ | |
روزى كه آدمى از برادرش | يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ | |
و از مادرش و پدرش | وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ | |
و از همسرش و پسرانش مىگريزد | وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ | |
در آن روز هر كسى از آنان را كارى است كه او را به خود مشغول مىدارد | لِكُلِّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ | |
در آن روز چهرههايى درخشانند | وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُّسْفِرَةٌ | |
خندان [و] شادانند | ضَاحِكَةٌ مُّسْتَبْشِرَةٌ | |
و در آن روز چهرههايى است كه بر آنها غبار نشسته | وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْهَا غَبَرَةٌ | |
[و] آنها را تاريكى پوشانده است | تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ | |
آنان همان كافران بدكارند | أُوْلَئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ | |
|
| |
و آنگه كه ستارگان همىتيره شوند | وَإِذَا النُّجُومُ انكَدَرَتْ | |
و آنگاه كه كوهها به رفتار آيند | وَإِذَا الْجِبَالُ سُيِّرَتْ | |
وقتى شتران ماده وانهاده شوند | وَإِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ | |
و آنگه كه وحوش را همىگرد آرند | وَإِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ | |
درياها آنگه كه جوشان گردند | وَإِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ | |
و آنگاه كه جانها به هم درپيوندند | وَإِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ | |
پرسند چو زان دخترك زنده بهگور | وَإِذَا الْمَوْؤُودَةُ سُئِلَتْ | |
به كدامين گناه كشته شده است | بِأَيِّ ذَنبٍ قُتِلَتْ | |
و آنگاه كه نامهها زهم بگشايند | وَإِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ | |
و آنگاه كه آسمان زجا كنده شود | وَإِذَا السَّمَاء كُشِطَتْ | |
و آنگه كه جحيم را برافروزانند | وَإِذَا الْجَحِيمُ سُعِّرَتْ | |
و آنگه كه بهشت را فرا پيش آرند | وَإِذَا الْجَنَّةُ أُزْلِفَتْ | |
هر نفس بداند چه فراهم ديده | عَلِمَتْ نَفْسٌ مَّا أَحْضَرَتْ | |
نه نه سوگند به اختران گردان | فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ | |
[كز ديده] نهان شوند و از نو آيند | الْجَوَارِ الْكُنَّسِ | |
سوگند به شب چون پشت گرداند | وَاللَّيْلِ إِذَا عَسْعَسَ | |
سوگند به صبح چون دميدن گيرد | وَالصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ | |
كه [قرآن] سخن فرشته بزرگوارى است | إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ | |
نيرومند [كه] پيش خداوند عرش بلندپايگاه است | ذِي قُوَّةٍ عِندَ ذِي الْعَرْشِ مَكِينٍ | |
در آنجا [هم] مطاع [و هم] امين است | مُطَاعٍ ثَمَّ أَمِينٍ | |
و رفيق شما مجنون نيست | وَمَا صَاحِبُكُم بِمَجْنُونٍ | |
و قطعا آن [فرشته وحى] را در افق رخشان ديده | وَلَقَدْ رَآهُ بِالْأُفُقِ الْمُبِينِ | |
و او در امر غيب بخيل نيست | وَمَا هُوَ عَلَى الْغَيْبِ بِضَنِينٍ | |
و [قرآن] نيستسخن ديو رجيم | وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَيْطَانٍ رَجِيمٍ | |
پس به كجا مىرويد | فَأَيْنَ تَذْهَبُونَ | |
اين [سخن] بجز پندى براى عالميان نيست | إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِّلْعَالَمِينَ | |
براى هر يك از شما كه خواهد به راه راست رود | لِمَن شَاء مِنكُمْ أَن يَسْتَقِيمَ | |
و تا خدا پروردگار جهانها نخواهد [شما نيز] نخواهيد خواست | وَمَا تَشَاؤُونَ إِلَّا أَن يَشَاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ | |
|
| |
و آنگاه كه اختران پراكنده شوند | وَإِذَا الْكَوَاكِبُ انتَثَرَتْ | |
و آنگاه كه درياها از جا بركنده گردند | وَإِذَا الْبِحَارُ فُجِّرَتْ | |
و آنگاه كه گورها زير و زبر شوند | وَإِذَا الْقُبُورُ بُعْثِرَتْ | |
هر نفسى آنچه را پيش فرستاده و بازپس گذاشته بداند | عَلِمَتْ نَفْسٌ مَّا قَدَّمَتْ وَأَخَّرَتْ | |
اى انسان چه چيز تو را در باره پروردگار بزرگوارت مغرور ساخته | يَا أَيُّهَا الْإِنسَانُ مَا غَرَّكَ بِرَبِّكَ الْكَرِيمِ | |
همان كس كه تو را آفريد و [اندام] تو را درست كرد و [آنگاه] تو را سامان بخشيد | الَّذِي خَلَقَكَ فَسَوَّاكَ فَعَدَلَكَ | |
و به هر صورتى كه خواست تو را تركيب كرد | فِي أَيِّ صُورَةٍ مَّا شَاء رَكَّبَكَ | |
با اين همه شما منكر [روز] جزاييد | كَلَّا بَلْ تُكَذِّبُونَ بِالدِّينِ | |
و قطعا بر شما نگهبانانى [گماشته شده]اند | وَإِنَّ عَلَيْكُمْ لَحَافِظِينَ | |
[فرشتگان] بزرگوارى كه نويسندگان [اعمال شما] هستند | كِرَامًا كَاتِبِينَ | |
آنچه را مىكنيد مىدانند | يَعْلَمُونَ مَا تَفْعَلُونَ | |
قطعا نيكان به بهشت اندرند | إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِي نَعِيمٍ | |
و بىشك بدكاران در دوزخند | وَإِنَّ الْفُجَّارَ لَفِي جَحِيمٍ | |
روز جزا در آنجا درآيند | يَصْلَوْنَهَا يَوْمَ الدِّينِ | |
و از آن [عذاب] دور نخواهند بود | وَمَا هُمْ عَنْهَا بِغَائِبِينَ | |
و تو چه دانى كه چيست روز جزا | وَمَا أَدْرَاكَ مَا يَوْمُ الدِّينِ | |
باز چه دانى كه چيست روز جزا | ثُمَّ مَا أَدْرَاكَ مَا يَوْمُ الدِّينِ | |
روزى كه كسى براى كسى هيچ اختيارى ندارد و در آن روز فرمان از آن خداست | يَوْمَ لَا تَمْلِكُ نَفْسٌ لِّنَفْسٍ شَيْئًا وَالْأَمْرُ يَوْمَئِذٍ لِلَّهِ | |
|
| |
كه چون از مردم پيمانه ستانند تمام ستانند | الَّذِينَ إِذَا اكْتَالُواْ عَلَى النَّاسِ يَسْتَوْفُونَ | |
و چون براى آنان پيمانه يا وزن كنند به ايشان كم دهند | وَإِذَا كَالُوهُمْ أَو وَّزَنُوهُمْ يُخْسِرُونَ | |
مگر آنان گمان نمىدارند كه برانگيخته خواهند شد | أَلَا يَظُنُّ أُولَئِكَ أَنَّهُم مَّبْعُوثُونَ | |
[در] روزى بزرگ | لِيَوْمٍ عَظِيمٍ | |
روزى كه مردم در برابر پروردگار جهانيان به پاى ايستند | يَوْمَ يَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعَالَمِينَ | |
نه چنين است [كه مىپندارند] كه كارنامه بدكاران در سجين است | كَلَّا إِنَّ كِتَابَ الفُجَّارِ لَفِي سِجِّينٍ | |
و تو چه دانى كه سجين چيست | وَمَا أَدْرَاكَ مَا سِجِّينٌ | |
كتابى است نوشتهشده | كِتَابٌ مَّرْقُومٌ | |
واى بر تكذيبكنندگان در آن هنگام | وَيْلٌ يَوْمَئِذٍ لِّلْمُكَذِّبِينَ | |
آنان كه روز جزا را دروغ مىپندارند | الَّذِينَ يُكَذِّبُونَ بِيَوْمِ الدِّينِ | |
و جز هر تجاوزپيشه گناهكارى آن را به دروغ نمىگيرد | وَمَا يُكَذِّبُ بِهِ إِلَّا كُلُّ مُعْتَدٍ أَثِيمٍ | |
[همان كه] چون آيات ما بر او خوانده شود گويد [اينها] افسانههاى پيشينيان است | إِذَا تُتْلَى عَلَيْهِ آيَاتُنَا قَالَ أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ | |
نه چنين است بلكه آنچه مرتكب مىشدند زنگار بر دلهايشان بسته است | كَلَّا بَلْ رَانَ عَلَى قُلُوبِهِم مَّا كَانُوا يَكْسِبُونَ | |
زهى پندار كه آنان در آن روز از پروردگارشان سخت محجوبند | كَلَّا إِنَّهُمْ عَن رَّبِّهِمْ يَوْمَئِذٍ لَّمَحْجُوبُونَ | |
آنگاه به يقين آنان به جهنم درآيند | ثُمَّ إِنَّهُمْ لَصَالُوا الْجَحِيمِ | |
سپس [به ايشان] گفته خواهد شد اين همان است كه آن را به دروغ مىگرفتيد | ثُمَّ يُقَالُ هَذَا الَّذِي كُنتُم بِهِ تُكَذِّبُونَ | |
نه چنين است در حقيقت كتاب نيكان در عليون است | كَلَّا إِنَّ كِتَابَ الْأَبْرَارِ لَفِي عِلِّيِّينَ | |
و تو چه دانى كه عليون چيست | وَمَا أَدْرَاكَ مَا عِلِّيُّونَ | |
كتابى است نوشتهشده | كِتَابٌ مَّرْقُومٌ | |
مقربان آن را مشاهده خواهند كرد | يَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ | |
براستى نيكوكاران در نعيم [الهى] خواهند بود | إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِي نَعِيمٍ | |
بر تختها [نشسته] مىنگرند | عَلَى الْأَرَائِكِ يَنظُرُونَ | |
از چهرههايشان طراوت نعمت [بهشت] را درمىيابى | تَعْرِفُ فِي وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعِيمِ | |
از بادهاى مهر شده نوشانيده شوند | يُسْقَوْنَ مِن رَّحِيقٍ مَّخْتُومٍ | |
[بادهاى كه] مهر آن مشك است و در اين [نعمتها] مشتاقان بايد بر يكديگر پيشى گيرند | خِتَامُهُ مِسْكٌ وَفِي ذَلِكَ فَلْيَتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ | |
و تركيبش از [چشمه] تسنيم است | وَمِزَاجُهُ مِن تَسْنِيمٍ | |
چشمهاى كه مقربان [خدا] از آن نوشند | عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ | |
[آرى در دنيا] كسانى كه گناه مىكردند آنان را كه ايمان آورده بودند به ريشخند مىگرفتند | إِنَّ الَّذِينَ أَجْرَمُوا كَانُواْ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا يَضْحَكُونَ | |
و چون بر ايشان مىگذشتند اشاره چشم و ابرو با هم رد و بدل مىكردند | وَإِذَا مَرُّواْ بِهِمْ يَتَغَامَزُونَ | |
و هنگامى كه نزد خانواده[هاى] خود بازمىگشتند به شوخطبعى مىپرداختند | وَإِذَا انقَلَبُواْ إِلَى أَهْلِهِمُ انقَلَبُواْ فَكِهِينَ | |
و چون مؤمنان را مىديدند مىگفتند اينها [جماعتى] گمراهند | وَإِذَا رَأَوْهُمْ قَالُوا إِنَّ هَؤُلَاء لَضَالُّونَ | |
و حال آنكه آنان براى بازرسى [كار]شان فرستاده نشده بودند | وَمَا أُرْسِلُوا عَلَيْهِمْ حَافِظِينَ | |
و[لى] امروز مؤمنانند كه بر كافران خنده مىزنند | فَالْيَوْمَ الَّذِينَ آمَنُواْ مِنَ الْكُفَّارِ يَضْحَكُونَ | |
بر تختها[ى خود نشسته] نظاره مىكنند | عَلَى الْأَرَائِكِ يَنظُرُونَ | |
[تا ببينند] آيا كافران به پاداش آنچه مىكردند رسيدهاند | هَلْ ثُوِّبَ الْكُفَّارُ مَا كَانُوا يَفْعَلُونَ | |
|
| |
و پروردگارش را فرمان برد و [چنين] سزد | وَأَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ | |
و آنگاه كه زمين كشيده شود | وَإِذَا الْأَرْضُ مُدَّتْ | |
و آنچه را كه در آن است بيرون افكند و تهى شود | وَأَلْقَتْ مَا فِيهَا وَتَخَلَّتْ | |
و پروردگارش را فرمان برد و [چنين] سزد | وَأَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ | |
اى انسان حقا كه تو به سوى پروردگار خود بسختى در تلاشى و او را ملاقات خواهى كرد | يَا أَيُّهَا الْإِنسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ كَدْحًا فَمُلَاقِيهِ | |
اما كسى كه كارنامهاش به دست راستش داده شود | فَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِيَمِينِهِ | |
بزودىاش حسابى بس آسان كنند | فَسَوْفَ يُحَاسَبُ حِسَابًا يَسِيرًا | |
و شادمان به سوى كسانش باز گردد | وَيَنقَلِبُ إِلَى أَهْلِهِ مَسْرُورًا | |
و اما كسى كه كارنامهاش از پشتسرش به او داده شود | وَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ وَرَاء ظَهْرِهِ | |
زودا كه هلاك [خويش] خواهد | فَسَوْفَ يَدْعُو ثُبُورًا | |
و در آتش افروخته درآيد | وَيَصْلَى سَعِيرًا | |
او در [ميان] خانواده خود شادمان بود | إِنَّهُ كَانَ فِي أَهْلِهِ مَسْرُورًا | |
او مىپنداشت كه هرگز برنخواهد گشت | إِنَّهُ ظَنَّ أَن لَّن يَحُورَ | |
آرى در حقيقت پروردگارش به او بينا بود | بَلَى إِنَّ رَبَّهُ كَانَ بِهِ بَصِيرًا | |
نه نه سوگند به شفق | فَلَا أُقْسِمُ بِالشَّفَقِ | |
سوگند به شب و آنچه [شب] فروپوشاند | وَاللَّيْلِ وَمَا وَسَقَ | |
سوگند به ماه چون [ب در] تمام شود | وَالْقَمَرِ إِذَا اتَّسَقَ | |
كه قطعا از حالى به حالى برخواهيد نشست | لَتَرْكَبُنَّ طَبَقًا عَن طَبَقٍ | |
پس چرا آنان باور نمىدارند | فَمَا لَهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ | |
و چون بر آنان قرآن تلاوت مىشود چهره بر خاك نمىسايند | وَإِذَا قُرِئَ عَلَيْهِمُ الْقُرْآنُ لَا يَسْجُدُونَ | |
[نه] بلكه آنان كه كفر ورزيدهاند تكذيب مىكنند | بَلِ الَّذِينَ كَفَرُواْ يُكَذِّبُونَ | |
و خدا به آنچه در سينه دارند داناتر است | وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا يُوعُونَ | |
پس آنان را از عذابى دردناك خبر ده | فَبَشِّرْهُم بِعَذَابٍ أَلِيمٍ | |
مگر كسانى كه گرويده و كارهاى شايسته كردهاند كه آنان را پاداشى بىمنتخواهد بود | إِلَّا الَّذِينَ آمَنُواْ وَعَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ لَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ | |
|
| |
و به روز موعود | وَالْيَوْمِ الْمَوْعُودِ | |
و به گواه و مورد گواهى | وَشَاهِدٍ وَمَشْهُودٍ | |
مرگ بر آدمسوزان خندق | قُتِلَ أَصْحَابُ الْأُخْدُودِ | |
همان آتش مايهدار [و انبوه] | النَّارِ ذَاتِ الْوَقُودِ | |
آنگاه كه آنان بالاى آن [خندق به تماشا] نشسته بودند | إِذْ هُمْ عَلَيْهَا قُعُودٌ | |
و خود بر آنچه بر [سر] مؤمنان مىآوردند گواه بودند | وَهُمْ عَلَى مَا يَفْعَلُونَ بِالْمُؤْمِنِينَ شُهُودٌ | |
و بر آنان عيبى نگرفته بودند جز اينكه به خداى ارجمند ستوده ايمان آورده بودند | وَمَا نَقَمُوا مِنْهُمْ إِلَّا أَن يُؤْمِنُوا بِاللَّهِ الْعَزِيزِ الْحَمِيدِ | |
همان [خدايى] كه فرمانروايى آسمانها و زمين از آن اوست و خدا[ست كه] بر هر چيزى گواه است | الَّذِي لَهُ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاللَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ | |
كسانى كه مردان و زنان مؤمن را آزار كرده و بعد توبه نكردهاند ايشان راست عذاب جهنم و ايشان راست عذاب سوزان | إِنَّ
الَّذِينَ فَتَنُوا الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ ثُمَّ لَمْ يَتُوبُوا
فَلَهُمْ عَذَابُ جَهَنَّمَ وَلَهُمْ عَذَابُ الْحَرِيقِ | |
كسانى
كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كردهاند براى آنان باغهايى است كه از زير
[درختان] آن جويها روان است اين است [همان] رستگارى بزرگ | إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ذَلِكَ الْفَوْزُ الْكَبِيرُ | |
آرى عقاب پروردگارت سختسنگين است | إِنَّ بَطْشَ رَبِّكَ لَشَدِيدٌ | |
هم اوست كه [آفرينش را] آغاز مىكند و بازمىگرداند | إِنَّهُ هُوَ يُبْدِئُ وَيُعِيدُ | |
و اوست آن آمرزنده دوستدار [مؤمنان] | وَهُوَ الْغَفُورُ الْوَدُودُ | |
صاحب ارجمند عرش | ذُو الْعَرْشِ الْمَجِيدُ | |
هر چه را بخواهد انجام مىدهد | فَعَّالٌ لِّمَا يُرِيدُ | |
آيا حديث [آن] سپاهيان | هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ الْجُنُودِ | |
فرعون و ثمود بر تو آمد | فِرْعَوْنَ وَثَمُودَ | |
[نه] بلكه آنان كه كافر شدهاند در تكذيباند | بَلِ الَّذِينَ كَفَرُوا فِي تَكْذِيبٍ | |
با آنكه خدا از هر سو بر ايشان محيط است | وَاللَّهُ مِن وَرَائِهِم مُّحِيطٌ | |
آرى آن قرآنى ارجمند است | بَلْ هُوَ قُرْآنٌ مَّجِيدٌ | |
كه در لوحى محفوظ است | فِي لَوْحٍ مَّحْفُوظٍ | |
|
| |
و تو چه دانى كه اختر شبگرد چيست | وَمَا أَدْرَاكَ مَا الطَّارِقُ | |
آن اختر فروزان | النَّجْمُ الثَّاقِبُ | |
هيچ كس نيست مگر اينكه نگاهبانى بر او [گماشته شده] است | إِن كُلُّ نَفْسٍ لَّمَّا عَلَيْهَا حَافِظٌ | |
پس انسان بايد بنگرد كه از چه آفريده شده است | فَلْيَنظُرِ الْإِنسَانُ مِمَّ خُلِقَ | |
از آب جهندهاى خلق شده | خُلِقَ مِن مَّاء دَافِقٍ | |
[كه] از صلب مرد و ميان استخوانهاى سينه زن بيرون مىآيد | يَخْرُجُ مِن بَيْنِ الصُّلْبِ وَالتَّرَائِبِ | |
در حقيقت او [= خدا] بر بازگردانيدن وى بخوبى تواناست | إِنَّهُ عَلَى رَجْعِهِ لَقَادِرٌ | |
آن روز كه رازها [همه] فاش شود | يَوْمَ تُبْلَى السَّرَائِرُ | |
پس او را نه نيرويى ماند و نه يارى | فَمَا لَهُ مِن قُوَّةٍ وَلَا نَاصِرٍ | |
سوگند به آسمان بارشانگيز | وَالسَّمَاء ذَاتِ الرَّجْعِ | |
سوگند به زمين شكافدار [آماده كشت] | وَالْأَرْضِ ذَاتِ الصَّدْعِ | |
[كه] در حقيقت قرآن گفتارى قاطع و روشنگر است | إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ | |
و آن شوخى نيست | وَمَا هُوَ بِالْهَزْلِ | |
آنان دست به نيرنگ مىزنند | إِنَّهُمْ يَكِيدُونَ كَيْدًا | |
و [من نيز] دست به نيرنگ مىزنم | وَأَكِيدُ كَيْدًا | |
پس كافران را مهلت ده و كمى آنان را به حال خود واگذار | فَمَهِّلِ الْكَافِرِينَ أَمْهِلْهُمْ رُوَيْدًا | |
|
| |
همان كه آفريد و هماهنگى بخشيد | الَّذِي خَلَقَ فَسَوَّى | |
و آنكه اندازهگيرى كرد و راه نمود | وَالَّذِي قَدَّرَ فَهَدَى | |
و آنكه چمنزار را برآورد | وَالَّذِي أَخْرَجَ الْمَرْعَى | |
و پس [از چندى] آن را خاشاكى تيرهگون گردانيد | فَجَعَلَهُ غُثَاء أَحْوَى | |
ما بزودى [آيات خود را به وسيله سروش غيبى] بر تو خواهيم خواند تا فراموش نكنى | سَنُقْرِؤُكَ فَلَا تَنسَى | |
جز آنچه خدا خواهد كه او آشكار و آنچه را كه نهان است مىداند | إِلَّا مَا شَاء اللَّهُ إِنَّهُ يَعْلَمُ الْجَهْرَ وَمَا يَخْفَى | |
و براى تو آسانترين [راه] را فراهم مىگردانيم | وَنُيَسِّرُكَ لِلْيُسْرَى | |
پس پند ده اگر پند سود بخشد | فَذَكِّرْ إِن نَّفَعَتِ الذِّكْرَى | |
آن كس كه ترسد بزودى عبرت گيرد | سَيَذَّكَّرُ مَن يَخْشَى | |
و نگونبختخود را از آن دور مىدارد | وَيَتَجَنَّبُهَا الْأَشْقَى | |
همان كس كه در آتشى بزرگ در آيد | الَّذِي يَصْلَى النَّارَ الْكُبْرَى | |
آنگاه نه در آن مىميرد و نه زندگانى مىيابد | ثُمَّ لَا يَمُوتُ فِيهَا وَلَا يَحْيَى | |
رستگار آن كس كه خود را پاك گردانيد | قَدْ أَفْلَحَ مَن تَزَكَّى | |
و نام پروردگارش را ياد كرد و نماز گزارد | وَذَكَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّى | |
ليكن [شما] زندگى دنيا را بر مىگزينيد | بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا | |
با آنكه [جهان] آخرت نيكوتر و پايدارتر است | وَالْآخِرَةُ خَيْرٌ وَأَبْقَى | |
قطعا در صحيفههاى گذشته اين [معنى] هست | إِنَّ هَذَا لَفِي الصُّحُفِ الْأُولَى | |
صحيفههاى ابراهيم و موسى | صُحُفِ إِبْرَاهِيمَ وَمُوسَى | |
|
| |
در آن روز چهرههايى زبونند | وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ خَاشِعَةٌ | |
كه تلاش كرده رنج [بيهوده] بردهاند | عَامِلَةٌ نَّاصِبَةٌ | |
[ناچار] در آتشى سوزان درآيند | تَصْلَى نَارًا حَامِيَةً | |
از چشمهاى داغ نوشانيده شوند | تُسْقَى مِنْ عَيْنٍ آنِيَةٍ | |
خوراكى جز خار خشك ندارند | لَّيْسَ لَهُمْ طَعَامٌ إِلَّا مِن ضَرِيعٍ | |
[كه] نه فربه كند و نه گرسنگى را باز دارد | لَا يُسْمِنُ وَلَا يُغْنِي مِن جُوعٍ | |
در آن روز چهرههايى شادابند | وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاعِمَةٌ | |
از كوشش خود خشنودند | لِسَعْيِهَا رَاضِيَةٌ | |
در بهشت بريناند | فِي جَنَّةٍ عَالِيَةٍ | |
سخن بيهودهاى در آنجا نشنوند | لَّا تَسْمَعُ فِيهَا لَاغِيَةً | |
در آن چشمهاى روان باشد | فِيهَا عَيْنٌ جَارِيَةٌ | |
تختهايى بلند در آنجاست | فِيهَا سُرُرٌ مَّرْفُوعَةٌ | |
و قدحهايى نهاده شده | وَأَكْوَابٌ مَّوْضُوعَةٌ | |
و بالشهايى پهلوى هم [چيده] | وَنَمَارِقُ مَصْفُوفَةٌ | |
و فرشهايى [زربفت] گسترده | وَزَرَابِيُّ مَبْثُوثَةٌ | |
آيا به شتر نمىنگرند كه چگونه آفريده شده | أَفَلَا يَنظُرُونَ إِلَى الْإِبِلِ كَيْفَ خُلِقَتْ | |
و به آسمان كه چگونه برافراشته شده | وَإِلَى السَّمَاء كَيْفَ رُفِعَتْ | |
و به كوهها كه چگونه برپا داشته شده | وَإِلَى الْجِبَالِ كَيْفَ نُصِبَتْ | |
و به زمين كه چگونه گسترده شده است | وَإِلَى الْأَرْضِ كَيْفَ سُطِحَتْ | |
پس تذكر ده كه تو تنها تذكردهندهاى | فَذَكِّرْ إِنَّمَا أَنتَ مُذَكِّرٌ | |
بر آنان تسلطى ندارى | لَّسْتَ عَلَيْهِم بِمُصَيْطِرٍ | |
مگر كسى كه روى بگرداند و كفر ورزد | إِلَّا مَن تَوَلَّى وَكَفَرَ | |
كه خدا او را به آن عذاب بزرگتر عذاب كند | فَيُعَذِّبُهُ اللَّهُ الْعَذَابَ الْأَكْبَرَ | |
در حقيقت بازگشت آنان به سوى ماست | إِنَّ إِلَيْنَا إِيَابَهُمْ | |
آنگاه حساب [خواستن از] آنان به عهده ماست | ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا حِسَابَهُمْ | |
|
| |
و به شبهاى دهگانه | وَلَيَالٍ عَشْرٍ | |
و به جفت و تاق | وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ | |
و به شب وقتى سپرى شود | وَاللَّيْلِ إِذَا يَسْرِ | |
آيا در اين براى خردمند [نياز به] سوگندى [ديگر] است | هَلْ فِي ذَلِكَ قَسَمٌ لِّذِي حِجْرٍ | |
مگر ندانستهاى كه پروردگارت با عاد چه كرد | أَلَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ | |
با عمارات ستوندار ارم | إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ | |
كه مانندش در شهرها ساخته نشده بود | الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُهَا فِي الْبِلَادِ | |
و با ثمود همانان كه در دره تختهسنگها را مىبريدند | وَثَمُودَ الَّذِينَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ | |
و با فرعون صاحب خرگاهها [و بناهاى بلند] | وَفِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتَادِ | |
همانان كه در شهرها سر به طغيان برداشتند | الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلَادِ | |
و در آنها بسيار تبهكارى كردند | فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسَادَ | |
[تا آنكه] پروردگارت بر سر آنان تازيانه عذاب را فرونواخت | فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذَابٍ | |
زيرا پروردگار تو سخت در كمين است | إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصَادِ | |
اما انسان هنگامى كه پروردگارش وى را مىآزمايد و عزيزش مىدارد و نعمت فراوان به او مىدهد مىگويد پروردگارم مرا گرامى داشته است | فَأَمَّا الْإِنسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ | |
و اما چون وى را مىآزمايد و روزىاش را بر او تنگ مىگرداند مىگويد پروردگارم مرا خوار كرده است | وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ | |
ولى نه بلكه يتيم را نمىنوازيد | كَلَّا بَل لَّا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ | |
و بر خوراك[دادن] بينوا همديگر را بر نمىانگيزيد | وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ | |
و ميراث [ضعيفان] را چپاولگرانه مىخوريد | وَتَأْكُلُونَ التُّرَاثَ أَكْلًا لَّمًّا | |
و مال را دوست داريد دوست داشتنى بسيار | وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا | |
نه چنان است آنگاه كه زمين سخت در هم كوبيده شود | كَلَّا إِذَا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا | |
و [فرمان] پروردگارت و فرشته[ها] صفدرصف آيند | وَجَاء رَبُّكَ وَالْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا | |
و جهنم را در آن روز [حاضر] آورند آن روز است كه انسان پند گيرد و[لى] كجا او را جاى پندگرفتن باشد | وَجِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنسَانُ وَأَنَّى لَهُ الذِّكْرَى | |
گويد كاش براى زندگانى خود [چيزى] پيش فرستاده بودم | يَقُولُ يَا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَيَاتِي | |
پس در آن روز هيچ كس چون عذابكردن او عذاب نكند | فَيَوْمَئِذٍ لَّا يُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ | |
و هيچ كس چون دربندكشيدن او دربند نكشد | وَلَا يُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ | |
اى نفس مطمئنه | يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ | |
خشنود و خداپسند به سوى پروردگارت بازگرد | ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً | |
و در ميان بندگان من درآى | فَادْخُلِي فِي عِبَادِي | |
و در بهشت من داخل شو | وَادْخُلِي جَنَّتِي | |
|
| |
و حال آنكه تو در اين شهر جاى دارى | وَأَنتَ حِلٌّ بِهَذَا الْبَلَدِ | |
سوگند به پدرى [چنان] و آن كسى را كه به وجود آورد | وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ | |
براستى كه انسان را در رنج آفريدهايم | لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِي كَبَدٍ | |
آيا پندارد كه هيچ كس هرگز بر او دست نتواند يافت | أَيَحْسَبُ أَن لَّن يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ | |
گويد مال فراوانى تباه كردم | يَقُولُ أَهْلَكْتُ مَالًا لُّبَدًا | |
آيا پندارد كه هيچ كس او را نديده است | أَيَحْسَبُ أَن لَّمْ يَرَهُ أَحَدٌ | |
آيا دو چشمش ندادهايم | أَلَمْ نَجْعَل لَّهُ عَيْنَيْنِ | |
و زبانى و دو لب | وَلِسَانًا وَشَفَتَيْنِ | |
و هر دو راه [خير و شر] را بدو نموديم | وَهَدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنِ | |
و[لى] نخواست از گردنه [عاقبتنگرى] بالا رود | فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ | |
و تو چه دانى كه آن گردنه [سخت] چيست | وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْعَقَبَةُ | |
بندهاى را آزادكردن | فَكُّ رَقَبَةٍ | |
يا در روز گرسنگى طعامدادن | أَوْ إِطْعَامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ | |
به يتيمى خويشاوند | يَتِيمًا ذَا مَقْرَبَةٍ | |
يا بينوايى خاكنشين | أَوْ مِسْكِينًا ذَا مَتْرَبَةٍ | |
علاوه بر اين از زمره كسانى باشد كه گرويده و يكديگر را به شكيبايى و مهربانى سفارش كردهاند | ثُمَّ كَانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ | |
اينانند خجستگان | أُوْلَئِكَ أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ | |
و كسانى كه به انكار نشانههاى ما پرداختهاند آنانند ناخجستگان شوم | وَالَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ | |
بر آنان آتشى سرپوشيده احاطه دارد | عَلَيْهِمْ نَارٌ مُّؤْصَدَةٌ | |
|
| |
سوگند به ماه چون پى [خورشيد] رود | وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا | |
سوگند به روز چون [زمين را] روشن گرداند | وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا | |
سوگند به شب چو پرده بر آن پوشد | وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا | |
سوگند به آسمان و آن كس كه آن را برافراشت | وَالسَّمَاء وَمَا بَنَاهَا | |
سوگند به زمين و آن كس كه آن را گسترد | وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا | |
سوگند به نفس و آن كس كه آن را درست كرد | وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا | |
سپس پليدكارى و پرهيزگارىاش را به آن الهام كرد | فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا | |
كه هر كس آن را پاك گردانيد قطعا رستگار شد | قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّاهَا | |
و هر كه آلودهاش ساخت قطعا درباخت | وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا | |
[قوم] ثمود به سبب طغيان خود به تكذيب پرداختند | كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا | |
آنگاه كه شقىترينشان بر[پا] خاست | إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا | |
پس فرستاده خدا به آنان گفت زنهار مادهشتر خدا و [نوبت] آبخوردنش را [حرمت نهيد] | فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْيَاهَا | |
و[لى] دروغزنش خواندند و آن [مادهشتر] را پى كردند و پروردگارشان به [سزاى] گناهشان بر سرشان عذاب آورد و آنان را با خاك يكسان كرد | فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا | |
و از پيامد كار خويش بيمى به خود راه نداد | وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا | |
|
| |
سوگند به روز چون جلوهگرى آغازد | وَالنَّهَارِ إِذَا تَجَلَّى | |
و [سوگند به] آنكه نر و ماده را آفريد | وَمَا خَلَقَ الذَّكَرَ وَالْأُنثَى | |
كه همانا تلاش شما پراكنده است | إِنَّ سَعْيَكُمْ لَشَتَّى | |
اما آنكه [حق خدا را] داد و پروا داشت | فَأَمَّا مَن أَعْطَى وَاتَّقَى | |
و [پاداش] نيكوتر را تصديق كرد | وَصَدَّقَ بِالْحُسْنَى | |
بزودى راه آسانى پيش پاى او خواهيم گذاشت | فَسَنُيَسِّرُهُ لِلْيُسْرَى | |
و اما آنكه بخل ورزيد و خود را بىنياز ديد | وَأَمَّا مَن بَخِلَ وَاسْتَغْنَى | |
و [پاداش] نيكوتر را به دروغ گرفت | وَكَذَّبَ بِالْحُسْنَى | |
بزودى راه دشوارى به او خواهيم نمود | فَسَنُيَسِّرُهُ لِلْعُسْرَى | |
و چون هلاك شد [ديگر] مال او به كارش نمىآيد | وَمَا يُغْنِي عَنْهُ مَالُهُ إِذَا تَرَدَّى | |
همانا هدايت بر ماست | إِنَّ عَلَيْنَا لَلْهُدَى | |
و در حقيقت دنيا و آخرت از آن ماست | وَإِنَّ لَنَا لَلْآخِرَةَ وَالْأُولَى | |
پس شما را به آتشى كه زبانه مىكشد هشدار دادم | فَأَنذَرْتُكُمْ نَارًا تَلَظَّى | |
جز نگونبختتر[ين مردم] در آن درنيايد | لَا يَصْلَاهَا إِلَّا الْأَشْقَى | |
همان كه تكذيب كرد و رخ برتافت | الَّذِي كَذَّبَ وَتَوَلَّى | |
و پاكرفتارتر[ين مردم] از آن دور داشته خواهد شد | وَسَيُجَنَّبُهَا الْأَتْقَى | |
همان كه مال خود را مىدهد [براى آنكه] پاك شود | الَّذِي يُؤْتِي مَالَهُ يَتَزَكَّى | |
و هيچ كس را به قصد پاداشيافتن نعمت نمىبخشد | وَمَا لِأَحَدٍ عِندَهُ مِن نِّعْمَةٍ تُجْزَى | |
جز خواستن رضاى پروردگارش كه بسى برتر است [منظورى ندارد] | إِلَّا ابْتِغَاء وَجْهِ رَبِّهِ الْأَعْلَى | |
و قطعا بزودى خشنود خواهد شد | وَلَسَوْفَ يَرْضَى | |
|
| |
سوگند به شب چون آرام گيرد | وَاللَّيْلِ إِذَا سَجَى | |
[كه] پروردگارت تو را وانگذاشته و دشمن نداشته است | مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَمَا قَلَى | |
و قطعا آخرت براى تو از دنيا نيكوتر خواهد بود | وَلَلْآخِرَةُ خَيْرٌ لَّكَ مِنَ الْأُولَى | |
و بزودى پروردگارت تو را عطا خواهد داد تا خرسند گردى | وَلَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضَى | |
مگر نه تو را يتيم يافت پس پناه داد | أَلَمْ يَجِدْكَ يَتِيمًا فَآوَى | |
و تو را سرگشته يافت پس هدايت كرد | وَوَجَدَكَ ضَالًّا فَهَدَى | |
و تو را تنگدستيافت و بىنياز گردانيد | وَوَجَدَكَ عَائِلًا فَأَغْنَى | |
و اما [تو نيز به پاس نعمت ما] يتيم را ميازار | فَأَمَّا الْيَتِيمَ فَلَا تَقْهَرْ | |
و گدا را مران | وَأَمَّا السَّائِلَ فَلَا تَنْهَرْ | |
و از نعمت پروردگار خويش [با مردم] سخن گوى | وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ | |
|
| |
و بار گرانت را از [دوش] تو برنداشتيم | وَوَضَعْنَا عَنكَ وِزْرَكَ | |
[بارى] كه [گويى] پشت تو را شكست | الَّذِي أَنقَضَ ظَهْرَكَ | |
و نامت را براى تو بلند گردانيديم | وَرَفَعْنَا لَكَ ذِكْرَكَ | |
پس [بدان كه] با دشوارى آسانى است | فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا | |
آرى با دشوارى آسانى است | إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا | |
پس چون فراغتيافتى به طاعت دركوش | فَإِذَا فَرَغْتَ فَانصَبْ | |
و با اشتياق به سوى پروردگارت روى آور | وَإِلَى رَبِّكَ فَارْغَبْ | |
|
| |
و طور سينا | وَطُورِ سِينِينَ | |
و اين شهر امن [و امان] | وَهَذَا الْبَلَدِ الْأَمِينِ | |
[كه] براستى انسان را در نيكوترين اعتدال آفريديم | لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ | |
سپس او را به پستترين [مراتب] پستى بازگردانيديم | ثُمَّ رَدَدْنَاهُ أَسْفَلَ سَافِلِينَ | |
مگر كسانى را كه گرويده و كارهاى شايسته كردهاند كه پاداشى بىمنتخواهند داشت | إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ | |
پس چه چيز تو را بعد [از اين] به تكذيب جزا وامىدارد | فَمَا يُكَذِّبُكَ بَعْدُ بِالدِّينِ | |
آيا خدا نيكوترين داوران نيست | أَلَيْسَ اللَّهُ بِأَحْكَمِ الْحَاكِمِينَ | |
|
| |
انسان را از علق آفريد | خَلَقَ الْإِنسَانَ مِنْ عَلَقٍ | |
بخوان و پروردگار تو كريمترين [كريمان] است | اقْرَأْ وَرَبُّكَ الْأَكْرَمُ | |
همان كس كه به وسيله قلم آموخت | الَّذِي عَلَّمَ بِالْقَلَمِ | |
آنچه را كه انسان نمىدانست [بتدريج به او] آموخت | عَلَّمَ الْإِنسَانَ مَا لَمْ يَعْلَمْ | |
حقا كه انسان سركشى مىكند | كَلَّا إِنَّ الْإِنسَانَ لَيَطْغَى | |
همين كه خود را بىنياز پندارد | أَن رَّآهُ اسْتَغْنَى | |
در حقيقت بازگشت به سوى پروردگار توست | إِنَّ إِلَى رَبِّكَ الرُّجْعَى | |
آيا ديدى آن كس را كه باز مىداشت | أَرَأَيْتَ الَّذِي يَنْهَى | |
بندهاى را آنگاه كه نماز مىگزارد | عَبْدًا إِذَا صَلَّى | |
چه پندارى اگر او بر هدايت باشد | أَرَأَيْتَ إِن كَانَ عَلَى الْهُدَى | |
يا به پرهيزگارى وادارد [براى او بهتر نيست] | أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْوَى | |
[و باز] آيا چه پندارى [كه] اگر او به تكذيب پردازد و روى برگرداند [چه كيفرى در پيش دارد] | أَرَأَيْتَ إِن كَذَّبَ وَتَوَلَّى | |
مگر ندانسته كه خدا مىبيند | أَلَمْ يَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ يَرَى | |
زنهار اگر باز نايستد موى پيشانى [او] را سخت بگيريم | كَلَّا لَئِن لَّمْ يَنتَهِ لَنَسْفَعًا بِالنَّاصِيَةِ | |
[همان] موى پيشانى دروغزن گناهپيشه را | نَاصِيَةٍ كَاذِبَةٍ خَاطِئَةٍ | |
[بگو] تا گروه خود را بخواند | فَلْيَدْعُ نَادِيَه | |
بزودى آتشبانان را فرا خوانيم | سَنَدْعُ الزَّبَانِيَةَ | |
زنهار فرمانش مبر و سجده كن و خود را [به خدا] نزديك گردان | كَلَّا لَا تُطِعْهُ وَاسْجُدْ وَاقْتَرِبْ | |
|
| |
و از شب قدر چه آگاهت كرد | وَمَا أَدْرَاكَ مَا لَيْلَةُ الْقَدْرِ | |
شب قدر از هزار ماه ارجمندتر است | لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِّنْ أَلْفِ شَهْرٍ | |
در آن [شب] فرشتگان با روح به فرمان پروردگارشان براى هر كارى [كه مقرر شده است] فرود آيند | تَنَزَّلُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ فِيهَا بِإِذْنِ رَبِّهِم مِّن كُلِّ أَمْرٍ | |
[آن شب] تا دم صبح صلح و سلام است | سَلَامٌ هِيَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ | |
|
| |
فرستادهاى از جانب خدا كه [بر آنان] صحيفههايى پاك را تلاوت كند | رَسُولٌ مِّنَ اللَّهِ يَتْلُو صُحُفًا مُّطَهَّرَةً | |
كه در آنها نوشتههاى استوار است | فِيهَا كُتُبٌ قَيِّمَةٌ | |
و اهل كتاب دستخوش پراكندگى نشدند مگر پس از آنكه برهان آشكار براى آنان آمد | وَمَا تَفَرَّقَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ إِلَّا مِن بَعْدِ مَا جَاءتْهُمُ الْبَيِّنَةُ | |
و
فرمان نيافته بودند جز اينكه خدا را بپرستند و در حالى كه به توحيد
گراييدهاند دين [خود] را براى او خالص گردانند و نماز برپا دارند و زكات
بدهند و دين [ثابت و] پايدار همين است | وَمَا
أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ حُنَفَاء
وَيُقِيمُوا الصَّلَاةَ وَيُؤْتُوا الزَّكَاةَ وَذَلِكَ دِينُ
الْقَيِّمَةِ | |
كسانى از اهل كتاب كه كفر ورزيدهاند و [نيز] مشركان در آتش دوزخند [و] در آن همواره مىمانند اينانند كه بدترين آفريدگانند | إِنَّ
الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ وَالْمُشْرِكِينَ فِي نَارِ
جَهَنَّمَ خَالِدِينَ فِيهَا أُوْلَئِكَ هُمْ شَرُّ الْبَرِيَّةِ | |
در حقيقت كسانى كه گرويده و كارهاى شايسته كردهاند آنانند كه بهترين آفريدگانند | إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُوْلَئِكَ هُمْ خَيْرُ الْبَرِيَّةِ | |
پاداش
آنان نزد پروردگارشان باغهاى هميشگى است كه از زير [درختان] آن نهرها روان
است جاودانه در آن همى مانند خدا از آنان خشنود است و [آنان نيز] از او
خشنود اين [پاداش] براى كسى است كه از پروردگارش بترسد | جَزَاؤُهُمْ
عِندَ رَبِّهِمْ جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ
خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا رَّضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ
ذَلِكَ لِمَنْ خَشِيَ رَبَّهُ | |
|
| |
و زمين بارهاى سنگين خود را برون افكند | وَأَخْرَجَتِ الْأَرْضُ أَثْقَالَهَا | |
و انسان گويد [زمين] را چه شده است | وَقَالَ الْإِنسَانُ مَا لَهَا | |
آن روز است كه [زمين] خبرهاى خود را باز گويد | يَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ أَخْبَارَهَا | |
[همان گونه] كه پروردگارت بدان وحى كرده است | بِأَنَّ رَبَّكَ أَوْحَى لَهَا | |
آن روز مردم [به حال] پراكنده برآيند تا [نتيجه] كارهايشان به آنان نشان داده شود | يَوْمَئِذٍ يَصْدُرُ النَّاسُ أَشْتَاتًا لِّيُرَوْا أَعْمَالَهُمْ | |
پس هر كه هموزن ذرهاى نيكى كند [نتيجه] آن را خواهد ديد | فَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَيْرًا يَرَهُ | |
و هر كه هموزن ذرهاى بدى كند [نتيجه] آن را خواهد ديد | وَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ | |
|
| |
و برق [از سنگ] همى جهانند | فَالْمُورِيَاتِ قَدْحًا | |
و صبحگاهان هجوم آرند | فَالْمُغِيرَاتِ صُبْحًا | |
و با آن [يورش] گردى برانگيزند | فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعًا | |
و بدان [هجوم] در دل گروهى درآيند | فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعًا | |
كه انسان نسبت به پروردگارش سخت ناسپاس است | إِنَّ الْإِنسَانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ | |
و او خود بر اين [امر] نيك گواه است | وَإِنَّهُ عَلَى ذَلِكَ لَشَهِيدٌ | |
و راستى او سختشيفته مال است | وَإِنَّهُ لِحُبِّ الْخَيْرِ لَشَدِيدٌ | |
مگر نمىداند كه چون آنچه در گورهاست بيرون ريخته گردد | أَفَلَا يَعْلَمُ إِذَا بُعْثِرَ مَا فِي الْقُبُورِ | |
و آنچه در سينههاست فاش شود | وَحُصِّلَ مَا فِي الصُّدُورِ | |
در چنان روزى پروردگارشان به [حال] ايشان نيك آگاه است | إِنَّ رَبَّهُم بِهِمْ يَوْمَئِذٍ لَّخَبِيرٌ | |
|
| |
چيست كوبنده | مَا الْقَارِعَةُ | |
و تو چه دانى كه كوبنده چيست | وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْقَارِعَةُ | |
روزى كه مردم چون پروانه[هاى] پراكنده گردند | يَوْمَ يَكُونُ النَّاسُ كَالْفَرَاشِ الْمَبْثُوثِ | |
و كوهها مانند پشم زدهشده رنگين شود | وَتَكُونُ الْجِبَالُ كَالْعِهْنِ الْمَنفُوشِ | |
اما هر كه سنجيدههايش سنگين برآيد | فَأَمَّا مَن ثَقُلَتْ مَوَازِينُهُ | |
پس وى در زندگى خوشى خواهد بود | فَهُوَ فِي عِيشَةٍ رَّاضِيَةٍ | |
و اما هر كه سنجيدههايش سبك بر آيد | وَأَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَازِينُهُ | |
پس جايش هاويه باشد | فَأُمُّهُ هَاوِيَةٌ | |
و تو چه دانى كه آن چيست | وَمَا أَدْرَاكَ مَا هِيَهْ | |
آتشى استسوزنده | نَارٌ حَامِيَةٌ | |
|
| |
تا كارتان [و پايتان] به گورستان رسيد | حَتَّى زُرْتُمُ الْمَقَابِرَ | |
نه چنين است زودا كه بدانيد | كَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ | |
باز هم نه چنين است زودا كه بدانيد | ثُمَّ كَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ | |
هرگز چنين نيست اگر علماليقين داشتيد | كَلَّا لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ الْيَقِينِ | |
به يقين دوزخ را مىبينيد | لَتَرَوُنَّ الْجَحِيمَ | |
سپس آن را قطعا به عيناليقين درمىيابيد | ثُمَّ لَتَرَوُنَّهَا عَيْنَ الْيَقِينِ | |
سپس در همان روز است كه از نعمت [روى زمين] پرسيده خواهيد شد | ثُمَّ لَتُسْأَلُنَّ يَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِيمِ | |
|
| |
كه واقعا انسان دستخوش زيان است | إِنَّ الْإِنسَانَ لَفِي خُسْرٍ | |
مگر كسانى كه گرويده و كارهاى شايسته كرده و همديگر را به حق سفارش و به شكيبايى توصيه كردهاند | إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ | |
|
| |
كه مالى گرد آورد و برشمردش | الَّذِي جَمَعَ مَالًا وَعَدَّدَهُ | |
پندارد كه مالش او را جاويد كرده | يَحْسَبُ أَنَّ مَالَهُ أَخْلَدَهُ | |
ولى نه قطعا در آتش خردكننده فرو افكنده خواهد شد | كَلَّا لَيُنبَذَنَّ فِي الْحُطَمَةِ | |
و تو چه دانى كه آن آتش خردكننده چيست | وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْحُطَمَةُ | |
آتش افروخته خدا[يى] است | نَارُ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ | |
[آتشى] كه به دلها مىرسد | الَّتِي تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ | |
و [آتشى كه] در ستونهايى دراز آنان را در ميان فرامىگيرد | إِنَّهَا عَلَيْهِم مُّؤْصَدَةٌ | |
در ستونهاي كشيده و طولاني! | فِي عَمَدٍ مُّمَدَّدَةٍ | |
|
| |
آيا نيرنگشان را بر باد نداد | أَلَمْ يَجْعَلْ كَيْدَهُمْ فِي تَضْلِيلٍ | |
و بر سر آنها دسته دسته پرندگانى ا بابيل فرستاد | وَأَرْسَلَ عَلَيْهِمْ طَيْرًا أَبَابِيلَ | |
[كه] بر آنان سنگهايى از گل [سخت] مىافكندند | تَرْمِيهِم بِحِجَارَةٍ مِّن سِجِّيلٍ | |
و [سرانجام خدا] آنان را مانند كاه جويدهشده گردانيد | فَجَعَلَهُمْ كَعَصْفٍ مَّأْكُولٍ | |
|
| |
الفتشان هنگام كوچ زمستان و تابستان [خدا پيلداران را نابود كرد] | إِيلَافِهِمْ رِحْلَةَ الشِّتَاء وَالصَّيْفِ | |
پس بايد خداوند اين خانه را بپرستند | فَلْيَعْبُدُوا رَبَّ هَذَا الْبَيْتِ | |
همان [خدايى] كه در گرسنگى غذايشان داد و از بيم [دشمن] آسودهخاطرشان كرد | الَّذِي أَطْعَمَهُم مِّن جُوعٍ وَآمَنَهُم مِّنْ خَوْفٍ | |
|
| |
اين همان كس است كه يتيم را بسختى مىراند | فَذَلِكَ الَّذِي يَدُعُّ الْيَتِيمَ | |
و به خوراكدادن بينوا ترغيب نمىكند | وَلَا يَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ | |
پس واى بر نمازگزارانى | فَوَيْلٌ لِّلْمُصَلِّينَ | |
كه از نمازشان غافلند | الَّذِينَ هُمْ عَن صَلَاتِهِمْ سَاهُونَ | |
آنان كه ريا مىكنند | الَّذِينَ هُمْ يُرَاؤُونَ | |
و از [دادن] زكات [و وسايل و مايحتاج خانه] خوددارى مىورزند | وَيَمْنَعُونَ الْمَاعُونَ | |
|
| |
پس براى پروردگارت نماز گزار و قربانى كن | فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَانْحَرْ | |
دشمنتخود بىتبار خواهد بود | إِنَّ شَانِئَكَ هُوَ الْأَبْتَرُ | |
|
| |
آنچه مىپرستيد نمىپرستم | لَا أَعْبُدُ مَا تَعْبُدُونَ | |
و آنچه مىپرستم شما نمىپرستيد | وَلَا أَنتُمْ عَابِدُونَ مَا أَعْبُدُ | |
و نه آنچه پرستيديد من مىپرستم | وَلَا أَنَا عَابِدٌ مَّا عَبَدتُّمْ | |
و نه آنچه مىپرستم شما مىپرستيد | وَلَا أَنتُمْ عَابِدُونَ مَا أَعْبُدُ | |
دين شما براى خودتان و دين من براى خودم | لَكُمْ دِينُكُمْ وَلِيَ دِينِ | |
|
| |
و ببينى كه مردم دستهدسته در دين خدا درآيند | وَرَأَيْتَ النَّاسَ يَدْخُلُونَ فِي دِينِ اللَّهِ أَفْوَاجًا | |
پس به ستايش پروردگارت نيايشگر باش و از او آمرزش خواه كه وى همواره توبهپذير است | فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ وَاسْتَغْفِرْهُ إِنَّهُ كَانَ تَوَّابًا | |
|
| |
دارايى او و آنچه اندوختسودش نكرد | مَا أَغْنَى عَنْهُ مَالُهُ وَمَا كَسَبَ | |
بزودى در آتشى پرزبانه درآيد | سَيَصْلَى نَارًا ذَاتَ لَهَبٍ | |
و زنش آن هيمهكش [آتش فروز] | وَامْرَأَتُهُ حَمَّالَةَ الْحَطَبِ | |
بر گردنش طنابى از ليف خرماست | فِي جِيدِهَا حَبْلٌ مِّن مَّسَدٍ | |
|
| |
خداى صمد [ثابت متعالى] | اللَّهُ الصَّمَدُ | |
[كسى را] نزاده و زاده نشده است | لَمْ يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ | |
و هيچ كس او را همتا نيست | وَلَمْ يَكُن لَّهُ كُفُوًا أَحَدٌ | |
|
| |
از شر آنچه آفريده | مِن شَرِّ مَا خَلَقَ | |
و از شر تاريكى چون فراگيرد | وَمِن شَرِّ غَاسِقٍ إِذَا وَقَبَ | |
و از شر دمندگان افسون در گرهها | وَمِن شَرِّ النَّفَّاثَاتِ فِي الْعُقَدِ | |
و از شر [هر] حسود آنگاه كه حسد ورزد | وَمِن شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ | |
|
| |
پادشاه مردم | مَلِكِ النَّاسِ | |
معبود مردم | إِلَهِ النَّاسِ | |
از شر وسوسهگر نهانى | مِن شَرِّ الْوَسْوَاسِ الْخَنَّاسِ | |
آن كس كه در سينههاى مردم وسوسه مىكند | الَّذِي يُوَسْوِسُ فِي صُدُورِ النَّاسِ | |
چه از جن و [چه از] انس | مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ |
انتهای پیام/
