به گزارش حوزه حوادث گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان، ساعت 2 بامداد 13 شهریور ماه سال 92 معین 23 ساله که کارگر رستوران گل لاله واقع در منطقه فرحزاد بود در استراحتگاه مورد حمله قاتل فراری قرار گرفت و کشته شد. وقتی با دستور بازپرس احمدبیگی از شعبه 7 دادسرای امور جنایی تهران تیمی از اداره ویژه قتل پلیس آگاهی دست به تجسس‌های تخصصی زدند، مشخص شد قاتل، جوان 25 ساله ای است که با یک خودرو  به رستوران رفته و در حالی که خودرویش را وسط خیابان رها کرده بود داخل شده و معین را کشته و گریخته است.بررسی‌های میدانی نشان داد ساعاتی پیش قاتل فراری که سیامک نام دارد به همراه دختری وارد این رستوران شده و پس از خوردن شام به خاطر جای پارک با معین درگیر شده و پس از ترک رستوران بار دیگر به رستوران برگشته و دست به جنایت زده است.سیامک پس از گذشت 21 ماه ساعت 3 بعدازظهر 31 خردادماه سال جاری در حالی که رضایت خانواده معین را با پرداخت دیه گرفته بود نزد بازپرس احمدبیگی رفت و تحقیر شدن خود را عاملی برای قتل دانست.

غرور از حرکاتش پیدا است. با بی‌تفاوتی وارد اتاق بازجویی می‌شود. در نگاهش سردی خاصی وجود دارد حتی غمی در چشمانش نمایان نیست.

سیامک 27 سال دارد و لقب قاتل را تا آخر عمر با خود یدک می‌کشد ولی عجیب است که نمی‌توانی پشیمانی را در چهره‌اش ببینی! گویی از وقتی که رضایت خانواده قاتل را گرفته غرورش هم بیشتر شده است و با قدرت بیشتری زندگی می‌کند.سیامک ملقب به کوروش پس از دو سال فرار در شهرهای ایران سرانجام خودش را تسلیم قانون کرد.این پسرجوان در گفت‌وگو با شوک از شب جنایت خونین گفت؛ جنایتی که تنها به خاطر یک غرور کودکانه و لجبازی بچگانه رخ داد و سرنوشت این مرد جوان برای همیشه تغییر کرد.

دیپلم تجربی دارم.

نمایشگاه خودرو دارم.

بله اوضاع مالی خوبی داشتم.

سه تا برادر دارم. خودم فرزند اولم و یکی از برادرام 13 ساله و برادر دیگرم حدود 17 تا 18 ساله است.

او هم نمایشگاه خودرو دارد.

نه.

نه پدر مادرم از هم جدا شدند، مادرم با برادرهایم در کرج زندگی می‌کند و پدرم نیز ازدواج کرد و مشغول زندگی خودش است.

حدود پنج سالی بود خانه مجردی داشتم و با دوستانم زندگی می‌کنم.

کفیل آنها هستم اما ترجیح دادم با دوستانم زندگی کنم اما امکانات رفاهی را برایشان فراهم می‌کردم.

کدام منطقه خانه داری؟

بله.

هرگز.

نه همیشه سرگرم کار و زندگی‌ام بودم و از شرارت دوری می‌کردم.

واقعاً‌ نمی‌دانم رفتارم دست خودم نبود.

اصلاً.

بهم ریخته بودم و به خاطر خوردن مشروب اختیار کارهایم دست خودم نبود.

رفته بودم به رستورانی که در فرحزاد بود تا به دوستم سر بزنم که ناگهان آن اتفاق افتاد.

بله.

نه من تنها بودم و هیچ‌کس با من نبود 10 دقیقه هم بیشتر آنجا  نبودم.

فرحزاد نزدیک خانه‌مان است و دوستم که همخانه‌ام نیز بود آنجا رستوران دارد ، من رفتم که کمی نزدش باشم.

با خودرو وارد فرحزاد شدم کارگر یکی از رستوران‌ها به من اعتراض کرد که پارک نکنم من هم کلافه بودم و از دستش عصبانی شدم بوق زدم و ناگهان بحث‌مان شد.

زنگ زدم دوستم. فکر کردم کارگر رستوران او  است از خود رو پیاده شدم. حسین کارگرش را فرستاد جدایمان کرد و رفتیم.

چرا اتفاقاً سوار خودرویم شدم و برگشتم که بروم خانه اما در اتوبان یادگار بودم که یک خودرو مسیر ورود ممنوع و یک طرفه می‌آمد و ناگهان تصادف کردیم و گلگیرم داغون شد.

دلم پر بود. خیلی عصبانی شدم، به خاطر همین مسیر رفته را برگشتم تا بروم یک درس حسابی به معین بدهم.

من از او ناراحت بودم، خواستم بروم یکی دو تا سیلی به او بزنم و گوشمالی‌اش بدهم و حالش را بگیرم نه اینکه او را به قتل برسانم.

نه این‌طور نیست.

سراغ معین را از حسین گرفتم. بارها به آنجا رفته، اما هیچ‌وقت معین را ندیده بودم. دوستم گفت معین به خانه‌شان رفته و صبح بر‌می‌گردد. فهمیده بود درگیر شدیم، خواست آرام شوم. چند دقیقه‌هم آنجا نشستم، به هم ریخته بودم تا اینکه کارگر حسین آمد در گوشم گفت معین در رستوران در حال استراحت کردن است و حسین دروغ می‌گوید که رفته است.

نمی‌دانم. در این دو سالی هم که از این اتفاق گذشته هر لحظه به خودم می‌گویم چرا به من گفت. اگر نمی‌دانستم و نمی‌فهمیدم هیچ‌وقت نمی‌رفتم سراغش اما...

تا فهمیدم آنجاست رفتم سراغش با هم درگیر شدیم و من هم با چاقو به او حمله کردم.

فکر کنم 8 یا 9 شاید هم 10 ضربه به پایش و همه بدنش. دقیق یادم نیست.

مست بودم، رفتارم دست خودم نبود.

نه کسی نیامد، همه نگاه می‌کردند، شاید ترسیده بودند.

نه اتفاقاً سه روز پیش همان چاقو دست یکی از کارگرهای رستوران در فرحزاد بود. از او گرفتم و گذاشتم در خودرویم اما همان برایم دردسرساز شد و وقتی عصبانی شدم چاقو را از داشبورد خودرویم برداشتم و به معین حمله کردم.

من نمی‌خواستم بکشمش ترسیده بودم و فرار کردم.

دو روز بعد از حادثه 13 شهریور 92.

ترسیده بودم به خاطر مجازات، قانون، ترس همه اینها باعث شد فرار کنم.

همدان، شمال و...

خیلی سخت، دائم در حال نگرانی و ترس از دستگیر شدن. دلتنگ مادر و برادرهایم روزها و شب‌های خیلی بدی را گذراندم، مخفی زندگی کردن وحشتناکه آن هم با عذاب وجدان.

بله نمی‌دانم اگر رضایت نمی‌دادند، چه می‌کردم!

دوستانم به صورت خودجوش عمل کردند.

نه اصلاً ، دوستانم همه کار را کردند.

مادر و دو خواهرش در شمال زندگی می‌کردند و معین برایشان خرجی می‌فرستاد. دوستانم 160 میلیون تومان پرداخت کردند و رضایت گرفتند.

خانه‌ام را می‌فروشم و قرض‌شان را می‌دهم.

من مغرور نیستم. / ایران

انتهای پیام/