حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان - اکرم رضایی ثانی؛ انوشه منادی داستان نویس و  فیلمنامه‌نویس متولد 1337 است وی اولین‌ داستان کوتاهش در ماهنامه چیستا به دست چاپ سپرد شد. سپس در ماهنامه‌های ادبی تكاپو، گردون، دوران، آدینه، و فصلنامه زنده رود و ماهنامه عصر پنجشنبه ادامه یافت و هنوز هم این همكاری ادامه دارد. از جمله آثار او: رمان "سوزه، سوزه" با موضوع جنگ، رمان "ك‍ُره طلایی"، رمان "وقتی كه بزرگ شدم"، رمان "از پس آبی زلال"، داستان كوتاه "شغال" با موضوع جنگ، مجموعه داستان "شهربانو طلا" و مجموعه داستان "آب كند"  را می توان نام برد.

پیشنهادم این است كه علامندان بیشتر داستان های نویسندگان جوان را بخوانند كتاب هایی از قبل "معبد لاك پشت" از میترا معینی ، "مرد ناتمام" از جواد پویان ، " تقاص برادری" از ناصر نخوزی ،"ساعت ویرانی" از آرام روانشاد را مطالعه كنند.

واقعیت،جهان واقع و هر انچه در پیرامونم اتفاق می افتد.

از طریق شخصیت هایی كه در اطرافم هستند كه برخی از آنها توجه ام را جلب می كنند یا به عبارتی برخورد با كسانی كه روبرو شدن با آنها باعث خلق یك ایده می شوند به عنوان مثال محله ای به نام كارگران فصلی استفروزی كه از آنجا عبور می كردم كارگری را دیدم كه گوشه ای نشسته و به فكر فرو رفته همین اتفاق ساده سوژه برای طرح داستانی كه در حال نوشتن آن هستم ،شد.

این اتفاقات برای نویسنده بسیار منطقی است و هیچ فكر و برنامه ای پشت آن نیست.

من حدود 13،14 ساله بودم كه در كانون پرورش فكری موسیقی و تئاتر را شروع كردم و همزمان با آن نمایشنامه نویسی را آغاز كردم كه نمایشانه های مرا را اجرا می كردیم.از همان زمان گرایش من به نوشتن بیشتر شد و نوشتن بیشتر از موسیقی و تئاتر مرا جذب كرد.

نوشتن در اصل یك حرفه است در كل جهان نوشتن كاری مشكل ست كه برای آن باید انرژی زیاد صرف شود. در جامعه ما آدم های زیادی نیستند كه از این طریق زندگی كنند ولی به چشم تفریح هم هم نمی توان به آن نگاه كرد زیرا نوشتن كار دشواری است كه به لحاظ روحی و فكری انرژی بسیاری می برد.

بله،حرفی اصلی من فیلم ساز و فیلم نامه نویس، همچنین دستیار و برنامه ریز كارگردان هستم و فیلم مستند می سازم. 

خیر،زیرا معتقدم نمی توان انتهایی یرای نوشتن قائل شد همچنان فكر می كنم روزی بهترین اثر زندگی ام رابنویسم.

خیر،این كه خودم شخصا این كار را انجام بدهم نه،بنظرم زندگی را باید كسی دیگری بنویسد مثلا افرادی مثل هوشنگ گلشیری،احمد محمود و احمد شاملو و ...كه دیگران زندگی و بیوگرافی آنها رانوشته اند و خودشان این كار را نكرده اند.

در ابتدا پدر مادر های جوان باید هر شب برای فرزندانشان قصه بخوانند این یك امر ریشه ای و ببنیادی است و كاری كه تمام جوامع پیشرفته انجام میدهند.در وهله ی دوم باید قیمت كتاب ها به حدی باشد كه تمامی قشر توانایی خرید آن را داشته باشند زیرا قیمت بالای كتاب موجب شده افراد كمتركتاب بخرند و مطالعه در جامعه افت كند.

خیلی زیاد ولی نتوانسته ام و به نوعی نشده است زیرا من از نوجوانی و از زمانی كه خودم را شناخته ام به نوشتن جذب شدم و این برای من یك كار درونی است در حال حاضر یك نویسنده هستم و نویسنده خواهم ماند.

اهالی قلم بایدانسان های وسیع و با نگاهی باز باشند و فقط به یك جغرافیای خاصی محدود نباشند،اگر حرفی می زنند حرفشان باید جهانی باشد زیرا اهل قلم جزئی از فرهنگ بشر هستند. یك شاعر خوب،یك نویسنده خوب،یك فیلم ساز خوب مختص یك قبیله و كشور و مملكت نیست بلكه متعلق به كل جهان است.

انتهای پیام/