حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ شمسی خسروی، نویسنده در سال 1350 در تهران به دنیا آمد. بیشتر تألیفات خسروی به غیر از داستان‌ها شامل زندگی‌نامه داستانی رزمندگان اسلام و شهدای جنگ تحمیلی عراق علیه ایران یا خانواده‌های آنان است.

از جمله آثار او می‌توان به «عروس جنوب»، «ضیافت»، «پرنده‌ای در عرش»، «غریبانه»، «آفتاب بی‌قرار» و... اشاره کرد.

قبل از اینکه وارد حوزه دفاع مقدس شوم، یک خبرنگار بودم ولی در کنار آن داستان‌هایم در قسمت ستون‌های ادبیات داستانی ماهنامه اهل قلم، کیهان بچه‌ها، هفته‌نامه زن روز به چاپ می‌رسید. تا اینکه برای تهیه گزارش یک نمایشگاه از آثار حسین نوری که با دهان نقاشی می‌کشید، رفتم و با الهام گرفتن از شخصیت حسین نوری کتاب «نیمه نارنج» را نوشتم که در سال 87 کتاب برگزیده سال شد و من به عنوان بانوی فرهنگ از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی معرفی شدم. پس از آن رویکرد من به علت دفاع مقدس بیشتر شد و افراد فعال در این حوزه توجه‌شان نسبت به توانایی من در این زمینه جلب شد، اما من همچنان به شکل آزاد در حوزه دفاع مقدس و حوزه اجتماعی قلم می‌زنم.

سال‌های سال است که کار به شکل سابق انجام نمی‌شود. زمانی این حوزه دوره‌ای طلایی را در داستان‌نویسی به خود اختصاص داده بود ولی در حال حاضر اینگونه نیست و با بی‌توجهی متولیان فرهنگ، این حوزه دچار رکود شد، طوری که زمانی دو نویسنده در جامعه‌ ما یکدیگر را می‌بینند و از شرایط فعلی نا‌رضایتی دارند، در صورتی که می‌توانند مثل نویسندگان دیگر جوامع در خصوص مباحث فنی و جذاب و تکنیک‌های خود در نوشتن گفتگو کنند.

مشکلات زیادی از الف تا ی بر سر راه نویسندگان است،‌ اولین مشکل این است که از اهل قلم هیچ حمایتی نمی‌شود که بخواهد برای نوشتن زمان و انرژی صرف کند و در نهایت این بار را بر زمین بگذارند.

و در وهله‌ دوم متولیان فرهنگی با هزینه‌های کم، کار افرادی را پشتیبانی می‌کنند که تجربه‌ای در این زمینه ندارند. این کار نیازمند متولیانی است که خودشان حداقل یک دهه در این حوزه فعالیت کرده باشند.

اگر بخواهیم شخصیت‌های دفاع مقدس و فرماندهان و رزمندگان را خارج از دیدرس و غیر‌ملموس نشان دهیم طوری که در باور مخاطب نگنجد، مخاطب نوجوان آن را نمی‌پذیرد، زیرا آن‌ها معصوم نیستند بلکه انسان‌هایی هستند که گاه دچار آزمون و خطا می‌شدند. تنها راه رسیدن به شخصیت‌های باورمند و ملموس برای مخاطبان نوجوان این است که آن‌ها را از حالت فرازمینی در آوریم و برخی از رفتارهای فرهنگی، اجتماعی، نظامی آن‌ها را الگو قرار دهیم.

آثار پائولو کوئیلو و همچنین اثر جام‌های شوکران از عبدالمجید نجفی را پیشنهاد می‌کنم.

برایم تفاوتی ندارد، البته من مدت زیادی است که به دلیل عدم توجه به نویسندگی از نوشتن گریزانم، به این دلیل خواندن را ترجیح می دهم، اما زمانی من حدود 14،15 ساعت پشت میزم مشغول نوشتن بودم. امروز کشش زیادی به نوشتن ندارم طوری که طی دو سال فقط یک مجموعه داستان نوشتم.

شخصیت‌ها و ایده‌ها اگر مستند باشد باید مصاحبه‌هایی در خصوص آن شخصیت با نزدیکان او مانند خانواده، همرزمان و... صورت بگیرد.

اما اگر بخواهیم از موضوعیت یک تاریخ استفاده کنیم باید راجع‌ به آن حادثه تحقیق کنیم زیرا تحقیق لازمه بدست آوردن مستندات و منابع از یک واقعه تاریخی داستان‌های تاریخی است.

بر خلاف اینکه از نظر برخی فضای مجازی مخالف اهداف فرهنگی است از نظر من کسی که بتواند راهش را در فضای مجازی جهت بدهد قطعاً در همان فضای مجازی از طریق تحقیقات و پژوهش‌های متون ادبی که مورد علاقه‌اش هستند، بهره می‌برد. دنیای مجازی دسترسی ما را به آنچه می‌خواهیم بدانیم بیشتر کرده و مانعی برای مطالعه نیست. این سلیقه افراد است که آن‌ها را به سمت ابتذال بکشاند یا سطح فرهنگ آن‌ها را افزایش دهد. با این حال معتقدم که هیچ چیز جایگزین کتاب نیست؛ چون در کتاب مطالب و موضوعات کلاس‌بندی شده است. ولی در دنیای مجازی همه چیز کوتاه، پراکنده و گذراست اما کتاب در ذهن مخاطب و در جایگاه خود می‌ماند.

در طول زندگی‌ام مظلوم‌تر از نویسندگان ندیدم، البته مظلوم به معنای واقعی خود.

جامعه‌ای که به لحاظ اقتصادی مشکل دارد،‌ فرهنگ اولین تیررس آن جامعه می‌شود. تمام پیشرفت‌های یک جامعه از طریق زیربنایی فرهنگ صورت می‌گیرد.

گفتگو از: اکرم رضایی ثانی

 

انتهای پیام/