وی ادامه داد: ما بیمارستانی با ضریب اشغال کمتر از 87 درصد نداریم به‌جز بیمارستان رازی که خیلی ماهیت بستری ندارد. یعنی در بیمارستان‌های دانشگاه تهران که حدود 4هزار تخت بیمارستانی داریم متوسط اشغال تخت‌مان هم اکنون 88.90 است، یعنی ما دیگر تخت خالی نداریم، بیمارستان امام با آن عظمتش و با 1200 تخت شبی 8 تخت خالی دارد. بیمارستان شریعتی، مرکز قلب، مرکز کودکان و .... این را نشان می‌دهد.

جعفریان تصریح کرد: البته مردم دیگر نگران چیزهایی که قبلاً نگران بودند نیستند و اقبالشان به بیمارستان‌های دولتی بیش از خصوصی شده است چون هزینه‌ها خیلی پایین آمده است، به‌طوری که ما در خیلی از رشته‌ها نوبت انتظار پیدا کردیم در حالی که قبلاً نداشتیم، مثلاً برای جراحی‌های ارتوپدی و پروتز این محدودیت‌ها وجود دارد، ولی قبلاً می‌گفتند انجام نمی‌شود طرف می‌رفت خصوصی انجام می‌داد، الآن می‌آید بیمارستان ما هزینه‌اش هم کمتر می‌شود.

رئیس دانشگاه علوم پزشکی تهران در ادامه عنوان کرد: در قسمت ارتقای هتلینگ یعنی آن قسمتی که مربوط به بیمار می‌شود تفاوت چشمگیر است، هر کس الآن یک سری به بیمارستان دولتی بزند می‌فهمد که اتفاق جدی افتاده است. یک طرح هم مربوط به طرح پزشک مقیم بود که به‌نظر من قسمت عمده‌ای از این طرح بود، و ما هم قبل از این طرح در بیمارستان‌هایمان این را اجرا کرده بودیم، 5‌ــ‌4 سالی است، البته نه به این صورت؛ بنابراین این مقوله در بیمارستان‌هایی مانند بیمارستان‌های ما که ارجاعی است، یعنی مریض‌های بدحال و پیچیده به آن مراجعه می‌کنند بسیار تعیین کننده است.

جعفریان اظهار کرد: در زایمان طبیعی نیز حرکت مؤثری رخ داد ولی هنوز خیلی کار وجود دارد، به‌سادگی نمی‌توان به اهداف رسید. در بیمارستان‌های ما شاید نتوانید به اهداف از پیش تعیین شده برسید چون مریض‌های پیچیده‌ای که نیاز به سزارین درمانی دارند در بیمارستان ما زیاد است بنابراین زایمان طبیعی‌مان نمی‌تواند همین‌جوری کم شود البته تا یک جایی کم شد و متوقف ماند ولی دیگر تکان نمی‌خورد، این غیر قابل پیش‌بینی هم نیست. البته یک سری مقوله‌ها بود که خیلی شامل حال ما نمی‌شود.

وی درباره بسته بیماری‌های صعب العلاج نیز عنوان کرد: بسته بیماری‌های صعب العلاج هنوز مانده و عملاً دستورالعملش ابلاغ نشد، دلیلش این است که صعب العلاج معضل درمانی همه دنیا است و در هیچ جای دنیا از پس همه هزینه‌هایش برنمی‌آیند. هیچ جای دنیا نمی‌تواند همه هزینه‌های صعب العلاج را دولت یا بیمه بدهد، مگر اینکه بیمه خصوصی داشته باشید، مگر اینکه سرانه بیمه واقعی شود، بنابراین هیچ کشوری نمی‌تواند، حتی کشورهایی که بیشترین تولید ناخالص داخلی GDP را برای بهداشت و درمانشان دارند نیز نمی‌توانند. این نکته‌ای است که نمی‌شود از آن گذشت چون خیلی هزینه‌بر است.

رئیس دانشگاه علوم پزشکی تهران خاطرنشان کرد: جامعه ما در حال افزایش سن است و امید به زندگی 74 سال شده است، هرچه سن جامعه بالا می‌رود بیماری‌های سرطانی بیشتر می‌شود، بیماری‌های مزمن بیشتر می‌شود و به‌طور طبیعی هزینه‌های درمان بالا می‌رود، البته یک قسمت‌هایی از بسته بیماری‌های صعب العلاج مانند پیوند را در این طرح دارند پوشش می‌دهند، در سرطان‌ها هم قسمت‌هایی از آن پوشش داده شده است، حمایت‌هایی نیز برای داروها انجام شده است، ولی اجرای کامل بسته بیماری‌های صعب العلاج یک کار بسیار پیچیده‌تر و سخت‌تری است.