این نوار ماده یخی که بطور مداوم تغییر می‌کند، از سطح بالایی از پیچیدگی و خمش و تابیدگی برخوردار است که بنظر شبیه یک طرح بافته می‌آید. برآوردهای اولیه، سن حلقه F را چندین میلیون سال عنوان کرده بودند.

قمرهای پرومتئوس و پاندورا که تنها دو نمونه کوچک از 60 قمر سیاره زحل هستند، در طرفین حلقه F قرار داشته و به سمت داخل و خارج این حلقه حرکت می‌کنند.

در واقع این دو قمر، ذرات یخی موجود در حلقه F را در یک نوار باریک به عرض 100 کیلومتر کنترل می‌کنند.

با تکامل یافتن حلقه‌های زحل، ذرات یخ درون آن‌ها به یکدیگر چسبیده و ماهک‌ها را تولید می‌کنند. این قمرهای کوچک در نهایت با یکدیگر برخورد کرده و به شکل قمرهای بزرگتر در می‌آیند.

تحقیقات پیشین نشان داده بود که برخورد بین این ماهک‌ها باعث ایجاد حلقه F شده است.

محققان دانشگاه کوبه ژاپن به بررسی این نتایج پرداخته و دریافتند، اگر ماهک‌هایی که به یکدیگر برخورد می‌کنند، کاملا از ذرات ریز یخ ساخته شده باشند، در نهایت تنها یک حلقه ایجاد می‌شود. اما اگر این اجسام از هسته‌های متراکمتر از جنس سنگ یا تکه‌های بزرگتر یخ ساخته شده باشند، ممکن است یکدیگر را کاملا تخریب کرده و نه تنها باعث ایجاد یک حلقه، بلکه حتی دو قمر به اندازه نصف قمرهای اولیه شوند.

این ایده بسیار شبیه آنچه امروزه به عنوان حلقه F و قمرهای اطراف آن وجود دارد، است. یافته‌های فضاپیمای کاسینی نیز نشان داد که هر دو قمر پرومتئوس و پاندورا از هسته‌های متراکم برخوردارند.

نتایج این تحقیقات در مجله Nature Geoscience منتشر شده است.