برای برخی از ما که در کلان شهر تهران زندگی می کنیم وقتی اسم از دروازه غار به میان می آید در ذهنمان محله ای نا امن با بیماران مبتلا به اعتیاد نقش می بندد.
محله ای که نقطه ای تقریبا فراموش شده در این شهر بزرگ شده است. در کوچه پس کوچه های این محله که قدم می زنیم رنگ امید و نشاط از روی در و دیوارهای آن رنگ باخته است.
این دروازه که در حد فاصل بین خانی آباد و میدان شوش در حوالی مکانی که امروزه آن را هرندی می نامند واقع است، جولانگاهی شده است برای سوء استفاده های افرادی فرصت طلب که در آن یا به خرید و فروش مواد مخدر اقدام کنند و یا با استعمال مواد و کارتن خوابی امنیت را برای ساکنان آن سلب کنند.
*ساکنانی که با اعتیاد همسایه اند
شاید دیدن منظره هایی ناخوشایند از چرت زدن های معتادان و مصرف دسته جمعی مواد مخدر در این محله گفتنش راحت باشد ولی برای اینکه عمق این فاجعه را درک کنی باید خود را جای شهروندان محترمی گذاشت که شب و روز خود را در این محله سپری می کنند. خانواده هایی که از قدیم ساکن این محله بوده اند و دل کندن از این محله برای آنها سخت است و باید همسایه شدن با این افراد را تحمل کنند و یا افرادی که از روی ناچاری بضاعت تهیه سر پناهی برای زندگی در مکان های دیگر را ندارند و آنها هم باید با این وضعیت بسازند و بسوزند.
هوا هر چه بیشتر به سمت تاریک شدن می رود سر و کله معتادان بیشتر پیدا می شود. در میان افرادی که متعلق به این محله هستند تعداد زیادی هم پیدا می شوند که از جاهای دیگر خودشان را به اینجا می رسانند و شب را روز می کنند.
*مانورهای ناجا هم کارساز نیست
هر چند نیروی انتظامی در سال های اخیر با اجرای طرح جمع آوری معتادان، کمک فراوانی به امنیت این محله کرده به گونه ای که اهالی محله دروازه غار بر این مسأله تاکید دارند اما اعتیاد، این معضل خانمان سوز و جانسوز، همچنان در اینگونه محلات رخ می نماید.
داستان این محله که دیگر هر چند وقت یکبار نقل محافل رسانه ای می شود و مسئولین را پای تریبون می کشاند و خبر از پاکسازی آن می دهند دیگر برای مردم این محله تازگی ندارد. آنها دیگر به این وعده های تو خالی و مانورهایی که نیروی انتظامی هر چند وقت یکبار و با جمع آوری این معتادان انجام می دهند عادت کرده اند.
ساکنان این محله از اینکه خانواده هایشان هر روز با صحنه هایی از استعمال معتادان روبرو می شوند دیگر خسته شده اند و نمی دانند باید به کجا شکای خود را ببرند.
شاید اگر پای در و دل ساکنان محترم این محله بنشینیم گلایه آن ها از جولان دادن شب و روز کاسبان و معتادان مواد مخدر در این محله گوش فلک را کر کند.
*اعتیاد محله مسئله فرهنگی دارد
یکی از ساکنان این محله می گوید: با اینکه امنیت این محدوده نسبت به چند سال گذشته بهتر شده است اما از آن جایی که در این محدوده بافت فرسوده وجود دارد و اکثراً مهاجر هستند، هنوز اعتیاد و فروش مواد مخدر از معضلات اصلی محله قدیمی دروازه غار است.
وی معتقد است، مشکل اصلی که در این میان وجود دارد مسئله فرهنگی است که باید تغییر کند ؛ بسیاری از افراد که برای یافتن کار از شهرهای مختلف به این محدوده مهاجرت کرده اند در دام مواد مخدر اسیر شدند.
*پاک کردن این لکه ننگ اقدامی همگانی را می طلبد
نگاه و امید مردم و ساکنان امثال دروازه غارها به طرح های ضربتی نیروی انتظامی و سایر نهادهای مسئول است تا هر چه سریع تر با چنین پدیده ای که سیمای شهر را مکدر کرده است مقابله ای جدی و اثر بخش کنند.
اگر نیروی انتظانی به عنوان حافظ امنیت مردم در قالب طرح های ضربتی به مبارزه با پدیده هایی از جمله قاچاق، مواد مخدر، اعتیاد و غیره می پردازد باید سایر نهادها نیز به همیاری ناجا شتافته نه اینکه یک اقدام مثبت را بی نتیجه باقی گذاشته و هیچ گونه مسوولیتی در خود احساس نکنند.
مبارزه با این بلای خانمان سوز نیازمند یک اقدام فرهنگی و جمعی همگانی است و از نیروی انتظامی گرفته تا بهزیستی، مراکز ترک اعتیاد، و همه آحاد جامعه باید با حضور ریشه ای خود وجود اعتیاد، این لکه ننگ اجتماع را از سایه شهر پاک کنند.
گزارش : افشین حیدری
انتهای پیام /