به گزارش خبرنگار حوزه بهداشت و درمان گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران جوان؛ پرخوری روانی (بولیمی) یک اختلال روانی در رابطه با غذا خوردن است که فرد تصور نادرستی از بدن خود در ذهن دارد. این افراد نمی‌توانند با یادآوری عقربه ترازو از رنگ و لعاب غذا و خوردن صرف‌نظر کنند اما پس از پرخوری دچار عذاب وجدان می‌شوند و در پی جبران آن هستند. 

سیما فردوسی دکترای روانشناسی بالینی در گفت‌وگو با خبرنگار حوزه‌ی بهداشت و درمان گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران جوان در خصوص بیماری پرخوری روانی گفت: وقتی افراد گرفتار مشکلات و مسائل روحی و روانی می‌شوند، تحت استرس شدید قرار می‌گیرند و سطح اضطراب آنها بالا می‌رود. لذا هر یک از جنبه‌های رفتاری، روانی و جسمانی بیمار تحت تأثیر استرس قرار می‌گیرد که می‌توان از نتایج آن به پرخوری روانی اشاره کرد.

وی افزود: افرادی که به بیماری پرخوری روانی مبتلا می‌شوند، در هنگام استرس و عصبانیت بیش از حد معمول غذا می‌خورند و در حالی که احساس سیری می‌کنند اما باز علاقه به خوردن غذا دارند بنابراین دچار اضافه‌وزن می‌شوند. که این اضافه وزن موجب نگرانی و در نتیجه پرخوری بیشتر در این افراد می‌گردد. به وجود آمدن این سیکل معیوب در افراد مبتلابه پرخوری روانی موجب پرخوری بیشتر برای کنترل استرس می‌شود لذا بیشتر می‌خورند تا از استرس‌شان بکاهند.

عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی درباره‌ی دلایل پرخوری در بیماران بولیمی گفت: گاهی ممکن است علت پرخوری بروز بیماری‌های جسمانی مثل دیابت باشد و گاهی علت مصرف بعضی از داروها است که اشتهای فرد را افزایش می‌دهد. به طور مثال کورتن ورم و اشتها را زیاد می‌کند.

وی ادامه داد: هر پرخوری ریشه روانی ندارد ولی یکی از علل بیماری پرخوری روانی این است که فرد در اثر فشارهای روانی به خوردن زیاد غذا روی می‌آورد. بنابراین باید بررسی‌های لازم صورت گیرد و علت اصلی پرخوری در فرد را مشخص کنیم.

بیماری پرخوری روانی معمولاً نشانه‌های بارز دیگری هم دارد. چاقی حاصل از پرخوری روانی خود می‌تواند موجب افزایش احتمال افسردگی در بیمار گردد.

این روانشناس بالینی عنوان کرد: نوعی از افسردگی مثل افسردگی دوقطبی در پرخوری روانی (افراط و تفریط در خوردن) در برخی مواقع موجب پرخوری و اضافه‌وزن می‌گردد و در برخی موارد فرد دچار کم اشتهایی و کاهش وزن می‌شود بنابراین یکی از نشانه‌های شایع و بارز در بیماری پرخوری روانی، افسردگی است.

دکتر سیما فردوسی درباره‌ی نحوه‌ی رفتار با بیماران مبتلا به پرخوری روانی تأکید کرد: رفتار با افراد مبتلا به پرخوری روانی باید کاملاً شناخته شده و آگاهانه باشد و رفتارهای تهدیدکننده و تحقیرآمیز، خصمانه و پرخاشگرانه تأثیرات منفی بر بیمار می‌گذارد. بنابراین توصیه می‌شود که اطرافیان بیمار با او صحبت و برای کمک به او اعلام آمادگی کنند تا بیمار به آن‌ها اعتماد کند.

وی در ادامه گفت: بهترین حالت برای کمک به بیمار، ترغیب و تشویق او برای صحبت با روانشناس و کم کردن از استرس و اضطراب موجود در محیط زندگی او است لذا خانواده و دوستان تأثیر به سزایی در درمان بیماران مبتلا به پرخوری روانی دارند.

این عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی تصریح کرد: افراد مبتلا به پرخوری روانی در گام اول باید به یک روانشناس مراجعه کنند تا روانشناس آنها را از نظر سابقه‌ی زندگی، حوادث و مسائل مهم زندگی و وضعیت روحی و روانی بررسی کند و در صورت لزوم با تجویز دارو، بیمار را به روانپزشک ارجاع دهد. در غیر اینصورت از طریق روش‌های روان‌درمانی نوع تفکر بیمار را تغییر می‌دهد. بنابراین بعد از گذراندن دوره‌ی درمان، فرد احساس آرامش و راحتی بیشتر خواهد کرد و رفتار پرخوری او کنترل می‌گردد.

گزارش از میترا پوررمضان

انتهای پیام/