به گزارش خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان به نقل از روابط عمومی چهارمین جشنواره‌ تئاترشهر؛ گیاه‌چی، برگزاری جشنواره‌ تئاترشهر را به‌واسطه‌ تجمیع جشنواره‌های متعدد و پراکنده‌ تئاتر در سازمان فرهنگی و هنری شهرداری تهران و همچنین استمرار آن اقدامی شایسته دانست.

وی با بیان این که وجود تعداد زیاد جشنواره‌های تئاتری، به جای کمک به رشد و اعتلای تئاتر، خود به یکی از معضلات تئاتر کشور تبدیل شده است، افزود: بسیاری از این جشنواره‌ها مرزهای مشترک دارند و مخاطبان همسانی را پوشش می‌دهند، بدون این که هیچ ‌یک به استمرار و حمایت از تولیدات و هنرمندان کشف‌ شده در هر جشنواره کم‌ترین عنایت و توجهی داشته باشند. البته خوشبختانه موضوعیت جشنواره تئاترشهر اگر بتواند به اولویت‌های موضوعی و مخاطبان اصلی‌اش وفادار بماند با بسیاری از رویداهای تئاتری دیگر متفاوت است.

كارگردان نمايش «گورستان اوهام» ادامه داد: جشنواره‌ تئاترشهر نخست دربرگیرنده‌ هنرمندان جوانی است که در مراکز فرهنگی و هنری شهرداری تهران فعالیت دارند و در وهله‌ بعد تمامی هنرمندانی را که با موضوع شهر و شهروندی دست به تولید تئاتر می‌زنند، در برمی‌گیرد و حتی می‌تواند هنرمندان حرفه‌ای تئاتر را به تولید آثاری با موضوعات مورد توجه جشنواره تشویق و ترغیب کند. اما متاسفانه این جشنواره تا حدود زیادی از این اهداف به‌دور مانده است. به‌عبارت دیگر یک فعالیت مستمر، با بودجه و برنامه متناسب و مشخص و به‌شکل پیوسته در مراکز شهرداری تهران وجود ندارد. در چنین شرایطی به جای این‌ که برگزاری یک جشنواره فرع و تابعی از اصل فعالیت‌های پیوسته‌ تئاتری باشد، تبدیل به اصل شده و به بهانه‌ آن فعالیت‌هایی مقطعی و عموماً ابتر شکل می‌گیرد. 

كارگردان نمايش «حساب پرداخت نمي‌شه!» اظهار داشت: حتی اگر از خیل متقاضیان و نمایش‌هایی که به مرحله‌ بازبینی راه می‌یابند بگذریم، نگاهی به وضعیت اجرای عمومی نمایش‌های راه‌یافته به مرحله‌ نهایی و حتی برگزیدگان جشنواره، یا ایجاد سالن‌های جدید، ارتقای امکانات و رفع مشکلات سالن‌های موجود، ما را با نقصان‌های جدی پیش رو مواجه می‌سازد. نقصان‌هایی که نمی‌توان از آن‌ها به بهانه‌ آن‌که محدود به برگزاری این جشنواره نیست و در قریب به اتفاق جشنواره‌های تئاتری، حتی در سطوح ملی و بین‌المللی، نیز با آن روبرو هستیم، گذشت. 

كارگردان نمايش «پيک‌نيک در ميدان جنگ» توضیح داد: از این نکته غافل نشویم که حتی در چنین وضعیتی برگزاری این جشنواره اقدام مثبتی است، مشروط بر آن‌که درجا نزده، عقب‌گرد نکند و در هر دوره شاهد تحول و رشد کیفی و نه کمی، باشد. جشنواره باید محملی باشد برای آن‌ که با نمایش توانایی هنرمندان تئاتر در طرح و کمک به حل معضلات شهری و به ‌قول معروف اثبات برادری، ادعای ارث و میراث کند و از این طریق بودجه و امکانات و زیرساخت‌های لازم برای رشد و اعتلای این هنر فراهم شود، بودجه و امکانات کلانی که متاسفانه در بخش‌های کم‌تر تاثیرگذار ضایع می‌شود. البته به‌منظور تحقق مناسب این امر جای چند اثر سفارشی حرفه‌ای، برای اثبات نتیجه‌بخش بودن سرمایه‌گذاری در تئاتر به‌ عنوان یکی از موثرترین ابزارهای تاثیرگذاری بر شهروندان در جهت معرفی و رفع معضلات شهر و شهرنشینی، هم در این جشنواره خالی است. 

وی تصریح کرد: به‌عبارت دیگر متولیان این‌گونه رویدادها نباید با تکیه بر کمیت گروه‌ها و هنرمندانی که در جشنواره شرکت می‌کنند خود و دیگر متولیان فرهنگ و هنر شهر را فریب داده، از جشنواره به‌عنوان یک مسکن مقطعی و حجابی برای پوشش نقصان‌ها بهره‌برداری کرده و ایجاد زیرساخت‌های فعالیت مستمر تئاتری را در سازمان فرهنگی و هنری شهرداری تهران از یاد برده، از آن غفلت کنند. 

گیاه‌چی با بیان این که لازم است جشنواره‌ تئاترشهر برنامه‌ریزی مناسبی برای تمامی هنرمندان و علاقه‌مندان و به‌ ویژه گروه‌هایی که برگزیده می‌شوند داشته باشد، تصریح کرد: تا گروه‌ها به حال خود رها نشده و حتما مورد حمایت‌های آموزشی، اجرایی و مالی قرار بگیرند. تنها در چنین صورتی است که می‌توان به جریان‌سازی جشنواره امیدوار بود و جریان‌سازی در برابر برنامه‌های نمایشیِ متکی بر آمار و کمیت، توقعی است که به‌حق از سازمان معظم فرهنگی هنری شهرداری تهران وجود دارد. 

كارگردان نمايش «می‌خواستم يک دل باشم، يک دل» تاکید کرد: اگر برگزارکنندگان این دوره‌ جشنواره و دوره‌های بعد برای گروه‌ها برنامه‌ریزی داشته باشند و امکانات رشد و ارتقای کیفی هنرمندان و آثار را مورد توجه قرار دهند این جشنواره می‌تواند به هدف اصلی‌ خود دست یابد و به ویترین حقیقی فعالیت‌های تئاتری سازمان فرهنگی و هنری شهرداری تهران مبدل شود.

انتهای پیام/