اگر امروز و در آستانه بازی ایران و ژاپن نگاهی به لیست دو تیم بیاندازید، متوجه تفاوت ها می شوید. ژاپن لژیونرهای متعددی دارد. لژیونرهایی که حتی بعضی از آنها به خاطر ترافیک بازیکن، به تیم ملی دعوت نمی شوند، مثل اوچیدا(شالکه آلمان)، اینوی(ایبار اسپانیا)، یویا اوساکو(کلن آلمان)، یوئیچارو هاکیتانی(باسل سوئیس)، یونیا تاناکا(اسپورتینگ لیسبون پرتغال) و....

لیگ ژاپن لیگی بازیکن ساز است. خیلی از استعدادهای این کشور با قراردادهای پائین به تیم های دسته دوم کشورهای مختلف می روند. فقط باید چند سال دیگر منتظر بمانید تا ناگهان اسم آنها را بشنوید. ژاپن روی فوتبال سرمایه گذاری زیادی کرده و امروز هلیلودزیچ سرمربی این تیم برای دعوت کردن بازیکنان با مشکلات زیادی روبروست. او مجبور است روی تعدادی از لژیونرهایش خط قرمز بکشد. وضعیت هلیلودزیچ در ژاپن به هیچ وجه قابل قیاس با کروش در تیم ملی ایران نیدست. لیگ برتر پویا نیست، هر سال تعداد استعدادهایش انگشت شمار است و این بازیکنان هم ترجیح می دهند پول لیگ برتر را دو دستی بچسبند تا اینکه به قرارداد کم به اروپا بروند و سختی بکشند. کروش هم در این باره می گوید: «ببینید تیمی مثل ژاپن یا استرالیا و کره چند بازیکن شاغل در اروپا دارند. این یکی از عوامل مهم برتری آنها نسبت به ایران است.»

نگاهی به لیست لژیونرهای دو تیم هم به خوبی این مسئله را نشان می دهد. بهترین بازیکن ایرانی یعنی اشکان دژاگه در تیم العربی توپ می زند. آندرانیک تیموریان در تیم ام صلال بازی می کند. سردار آزمون بهترین استعداد ایران در تیم روستوف روسیه حضور دارد که جزو تیم های مطرح اروپا نیست. اما ژاپن در تیم هایی چون میلان، اینتر، سوتهمتون و... بازیکن دارد. این است تفاوت اصلی که شاید حرص ژاپنی ها را به خطر صدرنشینی ایران در آسیا، بیشتر در بیاورد.

لژیونرهای ژاپن

لژیونرهای ایران