حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛  سینما به عنوان هنری وسوسه انگیز و جذاب، همیشه طرفداران زیادی در گوشه‌گوشه دنیا داشته است. عشق به بازیگری در سینما و کسب شهرت از این طریق، ایرانی و غیرایرانی نمی‌شناسد  طوری‌که در تمام دنیا مرسوم است حتی خوانندگان، ورزشکاران، و ... پس از گذراندن عمری در حوزه فعالیت حرفه‌ای خود، جذب سینما و بازیگری می‌شوند تا از شهرتشان در این عالم جذاب و پرمخاطب استفاده کنند و حتی بیشتر معروف و دیده شوند.
 
در سینما و تئاتر ایران اتفاقی نو افتاده و آن تمایل بازیگران سینما به حضور در تئاتر و نمایش‌های صحنه‌ای است! تمایلی که چندان هم به مذاق تئاتر‌ی‌ها خوش نیامده و تمایلی به این حرکت ندارند.
 
اهالی تئاتر عقیده دارند اجرای نمایش روی صحنه، با بازی مقابل دوربین سینمایی تفاوت فاحشی دارد و لزوماً توفیق در فیلم سینمایی نمی‌تواند تضمین کننده موفقیت روی صحنه تئاتر هم باشد.  
حضور تعداد بسیاری از بازیگران سینما در نمایش و تئاتر که علاوه بر گران‌تر کردن بلیت نمایش به علت بالا بودن دستمزد آن‌ها، باعث تضییع حق تئاتری‌هایی می‌شود که عمری را خاک صحنه خورده‌ و مو سپید کرده‌اند، تئاتری هایی که از کمبود سالن و کمبود بودجه شکایت‌ها دارند.
 
 حضور ستاره‌های سینمایی ضمن کمرنگ کردن حضور بازیگران تئاتری، آسیب‌های دیگری را هم به تئاتری‌ها می‌زند و از این حیث موجب واکنش تئاتری‌های قدیمی و حتی جدید به این حرکت شده است.
 
قشر دیگری از بازیگران جدید سینما و تئاتر، ورزشکاران هستند که یک بازیگر پیشکسوت تئاتر تلویزیون و سینما رسماً به حضور آن‌ها واکنش‌ نشان داده و از باز بودن در تئاتر برای ورود همه، انتقاد شدیدی را مطرح کرد،‌ جمشید مشایخی خطاب به فوتبالیست‌ بازیگر شده گفت: آقای فوتبالیست من نوکرتم ولی تو ربطی به تئاتر نداری.
 
اما مسئله‌ای که مطرح می‌شود این است که ورود از سینما به تئاتر و از تئاتر به سینما هیچ کدام تضمین کننده قطعی موفقیت یک بازیگر نیستند و همان طور که نمی‌توان به طور قطع گفت بازیگری که از تئاتر به سینما وارد می‌شود حتماً موفق خواهد بود، ورود از سینما به تئاتر هم نمی‌تواند حتماً موفقیتی در پی داشته باشد.
 
هنر اجرا در صحنه نمایش یا مقابل لنز دوربین حرفه‌ای سینما، تجربه‌ای ایست که باید ذاتی و البته تربیت شده باشد، استعدادهای بالقوه‌ای که هرگز به اجرای بازیگری نرسیده‌اند، کم نیستند؛ نباید بازیگری را هنر آسان و بی‌زحمتی دانست، بخصوص بازیگری و اجرای صحنه‌ای که به شکل زنده و مقابل چشمان تماشاگران انجام می‌شود و لحظه‌ای خطا ممکنست برای اجراگر صحنه، گران تمام شود. پس می‌توان به اهالی تئاتر که به دشواری در این هنر تثبیت شده‌اند حق داد که در پذیرش افراد مختلف در حوزه تخصصی‌شان سرسخت باشند، یعنی در مقابل کسانی که برای کسب اعتبار در بازیگری پا به عرصه فعالیت آن‌ پیشکسوت‌ها می‌گذراند و حاصل زحمات و تلاش‌هایشان را در چند شب نمایش از آن خود می‌کنند.
 
مدیریت صحیح و استعدادشناسی در زمینه ورود اقشار مختلف به تئاتر مسئله مهمی است، تئاتر ما برای جذب مخاطب از ویژگی‌های اصلی و مهم خود که غنا، کیفیت، محتوا، و ... است فاصله گرفته و حرکات کودکانه، طنز سخیف و ... جای خود را به اجرای فاخر و نمایشنامه‌های معتبر و باکیفیت داده‌اند؛ متاسفانه انگار همه اینها برای تأمین هزینه و برگشت سرمایه است و دیگر هیچ...
 
دیدن ستاره‌های سینما از نزدیک و خوش و بش با آن‌ها و انداختن عکس‌های یادگاری و سلفی های خاطره انگیز امتیازی است که در سینماهای ما کمتر رخ می‌دهد.
 
مخاطبان تئاتر برای ارتباط مستقیم با ستاره‌های جوان سینما راهی سالن‌های تئاتر می‌شوند تا با ثبت عکس یادگاری و ابراز احساسات به این بازیگران، مدت‌ها در میان دوستان و اقوام سوژه داغ بحث باشند!
 
با در نظر گرفتن تماشاگرانی که به خاطر ستاره‌های سینما بلیت تئاتر خریداری می‌کنند و ستاره‌هایی که در سالن‌های شلوغ تالارهای نمایش، به دنبال جلب نظر مشتاقان و هواداران و درخشش در جمع و قرار گرفتن میان حلقه طرفداران هستند، می‌توان گفت که به دلیل نبود یک نظارت درست در ورود و آنالیز بازیگران مشتاق به اجرای تئاتری، صحنه تئاتر به یک شوی تبلیغاتی برای نمایش مد و ظاهر و ... تبدیل شده است و می‌توان گفت در این مورد تر و خشک با هم می‌سوزند و اهالی اصیل تئاتر به پای تازه واردان مشتاق خودنمایی، می‌سوزند و خاکستر می‌شوند.

یادداشت از شیما شفیعی



انتهای پیام/